Niklas Frank, syn generalnego gubernatora okupowanych ziem polskich Hansa Franka zwanego również "Rzeźnikiem Polski" przez całe dorosłe życie starał się dociec prawdy o swoich rodzicach.Napisał na ich temat dwie książki, jedną jest właśnie "Moja niemiecka matka".Opowiada w niej o zagmatwanym życiu Brigitte Frank, cynicznej, wyrachowanej kobiety, bezwzględnej w dążeniu do celu prostaczki uwielbiającej życie w luksusie.Dzięki tym cechom pochodząca z przeciętnej rodziny stenotypistka i handlarka futer zrobiła karierę i jako "Królowa Polski" (jak sama się nazwała) prowadziła wystawne życie na Wawelu i w Krzeszowickim Pałacu, gdzie po wygnaniu Potockich urządzono letnią rezydencję Franków.Niewzruszona losem milionów cierpiących ofiar często odwiedzała krakowskie getto, w którym swoje ukochane futra i klejnoty mogła otrzymywać za bezcen.Nieustannie przyprawiająca rogi swojemu mężowi odgrażała się, że "prędzej zostanie wdową niż rozwódką po ministrze III Rzeszy", czego dowiodła denoncjując Himmlerowi kochankę męza jako "Żydówkę", przez co Hitler nie wyraził zgody na rozwód Franków. Autor sugeruje,że Brigitte była modelową niemiecką kobietą tamtego okresu, odbierającą wojnę jako "sprawiedliwą, która przyniosła wiele dobrego". Książka bardzo ciekawa i choć na początku może okazać się trochę monotonna to już od połowy nie można się od niej oderwać.

Książka jest zapisem doświadczeń 22-letniej reporterki sądowej Vivien Spitz, która w 1946 roku przyjechała do Norymbergii by relacjonować przebieg procesów nazistowskich lekarzy oskarżonych o przeprowadzanie eksperymentów medyczntch na więźniach obozów konc­entr­acyj­nych­.Dwudziestu lekarzy i trzech asystentów dla których przysięga Hipokratesa przestała mieć jakiekolwiek znaczenie, którzy dopuścili się straszliwych zbrodni na swoich ofiarach okaleczając fizycznie i psychicznie, z których żaden nie poczuwał się do winy i był przekonany o dobrze wypełnionym obowiązku.Książka to właściwie stenograficzny zapis procesów kiedy to autorka opisuje kolejne przerażające eksperymenty i przedstawia fragmenty zeznań ofiar, chociaż na końcu pokazuje swoje życie po powrocie do Stanów Zjednoczonych gdy prowadziła wykłady na temat Holokaustu.Książka chociaż napisana dosyć chaotycznie warta przeczytania.

"Dziecko szczęścia" Thomasa Buergenthala to prawdziwa historia autora,który będąc małym chłopcem przeżył koszmar kieleckiego getta, obozu pracy, obozów koncentracyjnych Auschwitz oraz Sachsenhausen i marsz śmierci.W wieku 9 lat został zupełnie sam, matka odnalazła go po ponad dwóch latach a ojciec nie przeżył wojny.To pięknie napisana, wyciskająca łzy opowieść również o wielkim szczęściu,które (jak przepowiedziała katowicka wróżka jego matce) nigdy go nie opuściło i pomogło mu przeżyć.Po wojnie Buergenthal wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie po ukończeniu studiów został wybitnym prawnikiem specjalizującym się w prawie międzynarodowym i prawach człowieka.W roku 2000 został po raz pierwszy wybrany sędzią Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości w Hadze, co ciekawe wiadomość ta zaskoczyła go w Auschwitz kiedy to po kilkudziesięciu latach postanowił powrócić... • Piękna książka, naprawdę polecam.

Gerard Steinacher jest profesorem historii i judaistyki na Uniwersytecie Nebraska-Lincoln, a "Zbiegli naziści" to jego praca habilitacyjna.Po II Wojnie Światowej większości wysokich funkcjonariuszy nazistowskiego reżimu udało się uciec, głównie do Ameryki Południowej, w szczególności do Argentyny,Boliwii i Peru.Autor dokonuje analizy okoliczności w jakich dochodziło do tych ucieczek i wskazuje istotną rolę Międ­zyna­rodo­wego­ Czerwonego Krzyża i Watykanu, które organizowały cały system pomocy nazistom, przede wszystkim chodzi tu o dostarczanie dokumentów i ułatwianie zmiany tożsamości.To wyjątkowa pozycja, ponieważ do tej pory nikt tak dogłębnie nie poruszał tego tematu, autor bowiem jako pierwszy dotarł do genewskich archiwów MKCK.Polecam szczególnie osobom, które przeczytały wcześniej "Nazistów" D.M.McKalego bo stanowi rewelacyjne uzupełnienie wiadomości dotyczące tego tematu.

Świetna jak wszystkie książki Romy Ligockiej, choć ta chyba najlepsza.Inspiracją do jej napisania stał się film "Lista Schindlera" kiedy to w postaci dziewczynki w czerwonym płaszczyku autorka rozpoznała samą siebie.Postanowiła więc powrócić do przeszłości i opowiedzieć o codziennej walce o przetrwanie w krakowskim gettcie, ucieczce i tułaczce wraz z matką, wreszcie schronieniu w domu rodziny Kierników.W dalszej części książki Ligocka przedstawia swoje powojenne losy, między innymi studia na Akademii Sztuk Pięknych, pracę scenografki i kostiumologa, podróże, artystów z którymi często przebywała i swoje życie rodzinne.Pisze też o swoim uzależnieniu od leków, bo traumatyczne przeżycia z getta nigdy nie pozwoliły jej do końca odnaleźć się w nowym świecie.Książkę czyta się jednym tchem, gorąco polecam.