O Saharze zachodniej głośno było w latach 80. XX wieku. Potem w mediach słuch zaginął. Wydawać by się mogło, że spokój panuje na zachodnim wybrzuszeniu Afryki. Jedna książka, która trafiła w moje ręce, bardzo zrewidowała ten pogląd. Za sprawą reportażu Bartka Sabela, dowiedziałem się, że toczy się tam regularna wojna, zapomniana przez świat. Nikt tam nie zawraca sobie głowy jakimś terenem pełnym piasku, ale pełnym w boksyty. Królestwo Maroka, które rości sobie prawa do tych terenów, po opuszczeniu ich przez Hiszpanię, a chcące budować Wielkie Maroko podobnie jak Węgry, Serbia i inne kraje w Europie. Jednak w przypadku Afryki Zachodniej nie są to tylko mrzonki, ale za przyzwoleniem współczesnego świata, Może przedzielić ten skrawek Afryki murem i eksterminować ludność tam mieszkającą. Metody zasiedlenia znane z historii Europy, na okupowane tereny sprowadza się ludność z Maroka, kusząc lepszymi zarobkami. Dla celów propagandowych podając, że jest to spontaniczne zachowanie mieszkańców Maroka. • Dzięki przeczytanemu reportażowi dowiedziałem się, że większość produktów roślinnych z nalepką kraj pochodzenia Maroko, pochodzi właśnie z terenów okupowanych przez Królestwo właśnie z Sahary Zachodniej. • Autor przedstawia nam szereg wywiadów z osobami walczącymi o niepodległość. Opisuje też własne spotkanie z policją marokańską, a w posłowiu o wydarzeniach, jakie towarzyszyły jego spotkaniom autorskim i awantury wywoływane przez Marokańczyków w Polsce. • No cóż, można powiedzieć, że prawo narodów do samostanowienia nie dotyczy wszystkich narodów, rzecz by się mogło tylko narodów wybranych. Od wielu lat Front Polisario walczy o niepodległość Sahary Zachodniej, krwawa wojna z Marokiem i Mauretanią prowadzona w latach 80. ubiegłego wieku doprowadziła, że pod auspicjami ONZ do zawieszenia broni w 1991 r. i zgodnie z porozumieniem na tych terenach ma odbyć się referendum niepodległościowe. Do czasu wydania książki jeszcze się nie odbyło; a dlaczego? Warto przeczytać „Wszystkie ziarna piasku”, które być może muszą się przesypać jak w klepsydrze, a użyć będzie trzeba wszystkiego piasku z Sahary Zachodnie. • Rewelacyjna książka, po której z pewnością odmówię sobie zakupu m.in. pomidorów z nalepką „kraj pochodzenia Maroko”.

Bardzo dobry reportaż o Birmie obecnie Mjanma przedstawiony w dwunastu odsłonach. Autor wielokrotnie wyprawiał się do tego kraju i spotykał się z różnymi ludźmi. Birma od 1962 znajduje się pod rządami junty wojskowej. Boryka się z wieloma problemami natury gospodarczej. Lekarstwa na problemy szuka się w spektakularnych inwestycjach, jakim jest np. wybudowanie nowej stolicy Naypyidaw, gdzie w zasadzie na początku były to wielkie koszary. Wnioskować można, że jak nie potrafi się zarządzać państwem, to może wybudujemy coś dużego i spektakularnego. Innym przykładem odwrócenia uwagi od problemów wewnętrznych jest np. prześladowanie muzułmańskich Rohingjów. No i najbardziej znana postać, z jaką kojarzy się Birma/Mjanma to więziona od lat Aung San Suu Kyi. Dużo prze­prow­adzo­nych­ wywiadów przez autora i ukazanie społeczeństwa, które stopniowo traci nadzieję na lepsze jutro, jednak jak wszędzie znajdują się osoby, które do rzeczywistości podchodzą konf­ormi­styc­znie­. Niby reportaż o kraju wciśniętym między Chiny i Indie, a jednak nie tylko. Można dopatrzeć się wielu przykładów, które są standar

Autorka polecona mi na facebookowej grupie Książkolodzy. Mimo że mało czytam thrillerów, to muszę przyznać, że polecenie jak najbardziej ok. Tematem głównym książki jest pedofilia, ale i syndrom sztokholmski. Nie chcę spojlerować książki, dlatego nie napiszę nic więcej, a kopiowanie blurba wydawnictwa mija się z celem. Napiszę jednak, że czytało się bardzo dobrze. Świetnie budowane napięcie i bardzo dobrze przedstawiona analiza psychologiczna postaci. Wszystko to razem sprawia, że czytając, chce się jak najszybciej dowiedzieć zakończenia, a każda kolejna strona jeszcze bardziej wzmaga apetyt na zakończenie. • Polecam