Bardzo sprawnie napisana, wciągająca powieść. Pomimo często eksploatowanego tematu, autorce udało się mnie zaskoczyć i zaintrygować. Bohaterowie są pełnowymiarowi, niesztampowi, zaś dobro i zło można spotkać po obu stronach - panów i niewolników. • Chociaż powieść jest określana jako kontynuacja "Domu służących" - można czytać ją niezależnie od poprzedzającej ją części. Polecam

To nie jest powieść sensacyjna. To powieść pretekstowa - losy głównej bohaterki, Cory, są tylko pretekstem do przedstawienia przemyśleń na temat sytuacji niewolników i ich traktowania w Stanach. Po raz pierwszy przeżycia bohaterki, czasem dramatyczne, były po prostu nużące. Kolej podziemna w dużej mierze jest tu metaforą. • Przypomina trochę starą agitkę "Jak hartowała się stal" - tyle, że nudniejsza. • Za co ta nagroda? Za tematykę?

Książka bliższa przeciętnej, niż świetnej bo "nierówna". Jej atutem są te części, gdzie autorka opisuje losy starszej z bohaterek, Addie, z zachowaniem klimatu czasów sprzed II wojny światowej. Rywalizacja Addie z bogatszą i piękniejszą kuzynką, a także najlepszą przyjaci→ółką, dodaje "smaczku" całej historii i czyni ją wciągającą. Partie dotyczące bardziej współczesnej z bohaterek,Clemmie, są miejscami schematyczne do bólu - jeszcze jedna prawniczka z korpo, której życie prywatne jest poświęcane dla pracy i kariery.

Po opisie "z okładki" spodziewałam się czegoś w rodzaju • powieści historycznej/przygodowej/romansu. Dostałam do przeczytania "trudną do strawienia" mieszankę ideologiczno - psychologiczną. • Nie podobał mi się styl autorki (a może to kwestia tłumaczenia?). Nadużywa pisania w czasie teraźniejszym, co zapewne ma zdynamizować akcję. Niestety, stosuje to równocześnie z bardzo rozbudowanymi opisami i licznymi metaforami - więc zdecydowanie jej to nie wychodzi. Niektóre postacie - np. "niania"/opiekunka głównej bohaterki reagują i zachowują się w mało wiarygodny psychologicznie sposób. • Ze względu na powyższe oceniam jako "Słabą" lekturę.