Zakochałam się w tej dwójce miłością beznadziejną można by rzec, acz spełnioną, bo... za każdym razem biorąc komiks w ręce biegam za nimi prowadzona niemalże jak na smyczy. Jak Idefix - który akurat smyczy nie ma, dlatego ja mam i ze szczęścia merdam ogonem, albo nawet kucykiem. Radość jest obopólna. Tym razem do Galów zajeżdża sam Julek Cezar i rzuca Galom wyzwanie - 12 prac. Nie ma sprzątania wprawdzie stajni Augiasza, nie ma wciągania menhirów na szczyt Mount Everest, ale jest wiele, nader dziwnych punktów. Jest choćby zdobycie formularza w plątaninie drzwi urzędu, jest kuszenie przez piękne niewiasty, jest walka na arenie. I jest Judo - tu to każdy polegnie, ale ze smiechu, bo zawodnik jest - Płoszę ja Was Baszczo, ale obcokszysz...nie z tych sztron. I nauka padania na matę jest jedyna w swym miszczofskim wydaniu;) • Do tego trzeba dodać, że Obelix głodny być nie może, wszystko trzeba szybko szast pras załatwić i siadać do stołu. I nawet zatrute dziki, czy frytki (Oberix nie krył dziwienia tym czymś niepotrzebnym na talerzu), czy zupy z mięsem...nie są w stanie go powalić. A i przy okazji zaliczają tym sposobem kolejne zadanie na liście dwunastu. • Cudowne komiksy, cudowna para Asterix i Oberix. Cudowni twórcy.

Tym razem Asterix dopuszcza się zdrady...hmmm...ma pilnować kociołka z sestercjami, ale konszachty wroga doprowadzają do tego, że w nocy ktoś wykrada zawartość. Widać dno, Asterix w ryk i stąd nagła decyzja o opuszczeniu wioski. Natychmiast z samego rana. Dobrowolnie. Bo to ujma. • Ale samemu? • Co to, to nie. Jest Obelix i jego psinka Idefix, więc sam to on z pewnością nie pójdzie. A co lepsze, wspólnie obmyślają plan owocnego powrotu. Wyruszają w trójkę, by zdobyć tyle pieniędzy, ile zostało skradzionych. Pomysł świetny, gorzej z realizacją, o czym przekonują się bardzo szybko. Co zarobią, zaraz wydają. Co zdobędą, zaraz intrygą innych tracą. Biznesmeni z nich marni. Podejmują się nawet handlu (dzikami), co i tak fortuny nie przynosi. Przy Obelixie trudno zresztą handlować akurat dzikami, bo to jego jedyne najukochańsze danie, więc sprzedaż tego, co uwielbia jeść jest raczej niemożliwa. Ale po kroku, po niteczce. Od wioski do miasteczka i z powrotem i dukaty się znajdują, w takiej ilości by zapełnić kociołek. A co najśmieszniejsze, pieniądze śmierdzą, ale żeby ...śledziami? ? • I jak to w komiksach bywa, okazuje się, że kłamstwo ma krótkie nóżki, sprawiedliwość wygrywa, a Galowie na końcu muszą przecież ucztować. I musi wreszcie zaśpiewać Kokofoniks, a nie... zawisnąć na drzewie spętany sznurem. Choć z usłyszeniem jego treli raczej się nie łudźmy. • Wspaniałe obrazki i perfekcyjne, żartobliwe dialogi. Te komiksy powinny być zalecane przez psychiatrów w ramach terapii na poprawę życia, humoru i nastawienia do codzienności

uwielbiam ten głos, te słowa, tą intonację. • Kortez nie nagrał, lecz stworzył, wykreował niebywałą płytę. Piosenki mają głębię, smutek, melancholię. Odkrywają świat i dwoje ludzi, którzy nie potrafią już być razem. On i ona, niby razem, a jednak osobno. Nie łączy ich nic. • wspaniała płyta.

Oczywiście Asterixa i Obelixa😊 • Tym razem dochodzi do... zawarcia zakładu, a duet Asterix i Obelix podejmują wyzwanie, bo oni ...??? Mieliby się wycofać??? Oni??? Jeszcze niebo nie spadło im na głowy, żeby miało być inaczej. Choć tego to się akurat najbardziej obawia wódz wioski. • I ruszają w wyprawę. Warunkiem jest oczywiście powrót ze smakołykami z każdego odwiedzanego regionu, co ma stanowić dowód tego, że ową Galę okrążyli. Przed nimi jednak podąża szpieg, który nakazuje ich areszt, otrucie, kajdany... Cokolwiek byleby nie wrócili z wyprawy. Przecież nie oni wygrają zakład, co to, to nie. Lecz to musiałby być inny komiks, żeby Asterix z magicznym napojem i Obelix, który jako dziecko wpadł do kotła z gotującym się eliksirem mieli przegrać. • Dialogi z mieszkańcami gmin, z każdym napotkanym półgłówkiem, czy wybiórczo mądrym i nieprzekupnym człekiem są rewelacyjne. Niewiarygodny jest każdy obrazek. Pełno tu narysowanych szczegółów i detali, które dają smaczek tym opowiastkom. Choćby zwierzęta uciekające z lasu, a pośród nich... mała myszka. • Ubawiłam się jak dziecko przy najlepszej dobranocce. Niby 48 stron, a radość na cały dzień. Ba, na cały tydzień bez mała.

Krótkie opowiadania, w których głównymi bohaterami są mężczyźni. Najpierw profesor Andrews leci na wykład, wywiady, spotkania. Niby wszystko jest w porządku do czasu, gdy przesypia zajęcia dnia następnego. Od tego momentu nic nie jest takie jak być powinno. Gdzie on trafił? Co się stało? Niedorzeczność wstrętnym oddechem dmucha mu w szyję, naigrawa sie z niego. I kim on w ogóle jest? • W drugim nagle lądujemy na wyspie. Przeżyliśmy jako jedni, a teraz jako jedni zamieszkujemy na wyspie. Zaczynamy ja oswajać, poznawać, próbować zaadoptować, ale do czego to prowadzi? Jaki jest sens tego, co się dzieje? Rzeczywistość staje się nagle ni to snem ni jawą. Aż pewnego dnia przypływa łódź z martwym ciałem w środku i z... niemowlęciem. Życie się zmienia, sens bycia się zmienia. Co tu się u licha dzieje? Mnożą się pytania, rosną wątpliwości. Kim jestem dla samego siebie i dla tego dziecka jednocześnie? • Dwa zwięzłe i proste opowiadania, które są aż banalne w swym przekazie. Dopiero po zakończeniu czytania zaczynamy pytać. Pytać siebie o sens życia i tego co nas otacza. Pytania o naszą misję na tej ziemi. Ale, co powiem szczerze, gdyby ukazały się pod innym nazwiskiem nie zostałyby przez nikogo przeczytane. A że to Tokarczuk...!!! • Jak dla mnie nic spektakularnego. Ale może kiedyś dostrzege trzecie dno, bo drugie szybko złapałam. Od piora Tokarczuk raczej więcej wymagam.