Czy znamy osobę Jackie Kennedy? Czy wiemy, kogo skrywały dobrze skrojone sukienki, kapelusze czy droga biżuteria? Czy była zimną i wyrachowaną kobietą, żoną i matką, czy samotną wrażliwą osobą, która z dania na dzień straciła wszystko...? Kim była? • Film oscyluje wokół morderstwa Kennediego oraz tego, co było przed i po. Reżyser bawi się czasem, tnie sceny, tworzy kolaż ujęć i faktów nakazując widzom ułożyć z tych fragmentów jeden spójny obraz. Jednak poskładanie owej rozsypanki nie daje odpowiedzi na zasadnicze pytanie - czy my ją znamy? • Czasem wydaje się świetną aktorką, czasem roztrzęsioną na prawdę wdową, zawsze pomiędzy mężem a jego bratem. Znamy losy i osobowości braci Kennedych i ich manipulacje dlatego obraz Jackie musi się przebić przez ich mur. I właśnie w tym filmie Pierwsza Dama dostaje głos, dostaje szansę ukazania się lecz to w geście odbiorcy owego filmu leży postrzeganie i osąd jej sylwetki.

wesoła i wbrew kłopotom, jakie się pojawiają w fabule - optymistyczna komedia z dobrymi rolami i jakże żartobliwym scenariuszem. Polecam serdecznie

2 część "Osobliwego domu pani Peregrine" - i jakże kolejna wspaniała podróż, w której liczy się CZAS i szybkość racjonalnej decyzji. Czasem nawet warto zaufać przeczuciu... • dzieci wraz a panią Peregrine pod postacią wrony muszą odnaleźć ymbrynkę, która odczaruje ptaka na powrót w postać pani Peregrine i jak się okazuje - nie jest to ani łatwe ani tak proste jakby się wydawało na pierwszy rzut oka. Okazuje się bowiem, że człowiek zamieniony w ptaka po kilku dobach traci wszelkie ludzkie odruchy, odczucia czy emocje i gdy po długim czasie uda się go przywrócić do ludzkiej postaci to niestety musi się wszystkiego uczyć od początku .... włącznie z chodzeniem czy jedzeniem, czy nawet mową... I dzieci muszą liczyć się z upływającym czasem oraz z wieloma wrogimi demonami, które chcą im ukrócić drogę i jednocześnie zabić. Bo powinien przecież nadejść wreszcie czas panowania zła i głucholców... • I biegniemy z Jacobem (który rezygnując z życia ziemskiego postanowił pomóc zarówno wychowankom pani Peregrine, jak i swojemu dziadkowi, którego kochał, a który tak wiele mu o swojej misji opowiadał..i, który kochał się w Emmie idącej obecnie u boku wnuka;) Jest ich kilkoro i każdy ma inny dar. są zdani sami na siebie i jakże dzielnie walczą, jak dzielnie próbują rozmawiać ze sobą by tym samym podjąć wspólną decyzję. Nikt nikogo nie pozostawia samego, nie jest dla nikogo obojętny, nikt nie działa poza plecami reszty. są między nimi sprzeczki o kolejny krok lecz ich siła i wzajemne oddanie są niebywałym przykładem dla każdego.

Ta baśnio-bajka jest dla mnie wielkim odkryciem. Prawdą jest, że pewne ksiązki odbierasz wedle życia i wedle punktu, w którym się akurat w tym swoim życiu znajdujesz. Wiele ci umyka, wiele pomijasz, a wiele słów nie ma dla ciebie znaczenia. Aż przychodzi taki moment, że odkrywasz dzieło. Podwójne. Bo czytasz i porównujesz siebie sprzed lat jednocześnie. Zastanawiasz się nad sobą i nad tym, co czytasz... Dorosłość otwiera umysł i wyostrza zmysły. • Pinokio - chłopiec z drewna, wystrugany przez tatusia, który był sam i który od czasu stworzenia Pinokia nie może już narzekać na nudę. Kocha chłopczyka i jest kochany, cieszy się z niego, choć ten sprawia mu ogrom nieszczęść. Nie chce się uczyć, sprzedaje elementarz kupiony za ostatnie pieniądze, bo zanim pomyśli - robi, zanim pomyśli - mówi. • ale to jedna strona tej baśni. Druga jest nieco bardziej smutna - według mnie to bardzo smutna bajka. To obraz wykorzystywania naiwności dziecka. Chłopiec, który nie zna świata, ktory natrafia na różnych nieprzyjaciół i oszustów notorycznie ściąga na siebie kłopoty. Oczywiście nieświadomie - świadomie zaś wykorzystują go ci spotkani nieuczciwi ludzie - czasem i zwierzęta. Nikt nie ma dla niego litości, poza wróżką. Tatuś i jasna pani to dwie postaci, które go kochają i które chcą mu pomóc, reszta napotykanych ludzi bawi się dziecinnością chłopca. Naigrawa się z niego, żeruje na jego dziecięcym postrzeganiu świata. I to boli. Rani wprost. • I chyba dlatego ta bajka jest tak uniwersalna i zawsze na czasie. Coś jak Mały Książę, którego z każdym mijającym rokiem życia inaczej czytamy. Pinokio jest podobny. Smutne losy chłopca, który w przypływie smutku i samotności zdaje sobie sprawę, że jest krnąbrny, że rani kochane osoby, że jest niegrzeczny...krytykuje siebie, chce się poprawić, chce chodzić do szkoły, chce, by tatuś był zz niego dumny - czyli nasz drewniany Chłopiec jest jednak dzieckiem z bijącym sercem, lecz te słowa roztrzaskują się przy każdej nowo spotkanej osobie... • Czyżby to był obraz naszego współczesnego świata...?

Fantastyczna podróż poprzez siebie, swoje wnętrze, umysł, uczucia, duszę... i ciało. Agnieszka pisze o każdym aspekcie naszej codzienności, każdym - czasem pomijanym przez nas - detalu, który ma wielki wpływ na nas samych. Ciało to nie tylko opakowanie i to, co widać. Ciało to DUSZA, UMYSŁ, EMOCJE, serce... Gdy jeden organ choruje, choruje całość. Kompatybilna maszyna zwana ludzkim ciałem. Ale jest coś jeszcze - by w pełni żyć, czuć młodość, radość i swoją wartość potrzebne jest - odżywcze jedzenie, relaks, spokój umysłu, ćwiczenia (wszelakie, joga, czy medytacja ale i spacery, bieganie, ruch - w ogólności, człowiek jest i od zawsze był stworzeniem ruchliwym,więc nie zapominajmy o tym. Ważne jest BYCIE TU I TERAZ. Nasze myśli kumulują złość, agresję, nasze sfrustrowanie, a co za tym idzie - ogólne osłabienie i apatia. Są dni, kiedy możemy się wycofać do wnętrza, ale musimy sobie radzić z ciałem ogólnie, by dożyć długich lat. • Ale co najfajniejsze w tej książce - bardzo mi się spodobał pomysł autorki. Zeszyt formatu A4 i wklejanie do niego zdjęć, które zachwycą podczas czytania gazet czy rożnych innych wydań, jakie trafią w nasze ręce. Chodzi o to, by wycinać i wklejać do zeszytu zdjęcia, które przyciągną twoje oko w jakiś niewytłumaczalny sposób. I z tego może powstać wspaniały album, który tworzony przez kilka miesięcy da nam jednocześnie i frajdę tworzenia i poznania nas samych - jak się zmieniamy na przestrzeni tygodni, co się nam podoba - a może same będziemy sobą zaskoczone?