Idealna na wakacje, na plażę. Do przeczytania w jeden wieczór. Nie można się oderwać. Intryga, wielka historia w tle, buntownicza bohaterka i interesujący mężczyźni. Polecam

Cudowna, otulająca opowieść, która przenosi nas do świata, którego już nie ma. Historia miłości, ze wszystkim jej odcieniami, przyjaźni, pracy, wspólnoty mieszkańców norweskiej wsi. Dwadzieścia lat po wydarzeniach z pierwszej części wracam z ulgą i niecierpliwością do Butangen i jej mieszkańców. Za sprawą magicznego spotkania dwóch niewiedzących o sobie nawzajem braci, powracają stare legendy i odżywa chęć znalezienia mitycznej tkaniny. Głównym bohaterem tej części jest Pastor Kai. On jest ostatnim ogniwem spajającym to co stare, zapomniane i powoli odchodzące w przeszłość, a tym co nadchodzi, nieuchronnie, jak przepowiednia utkana przez Siostry na tajwmniczej tkaninie. • Momentami mroczna, surowa jak norweski krajobraz, to znowu ocierająca się o elementy baśni i marzeń sennych. Autor jest mistrzem balansu. Wspaniale prowadzi czytelnika, unosząc go do, prawie nierealnych, spotkań na granicy życia i śmierci, aby po chwili ironicznie, przewrotnie sprowadzić go znów do zwykłego, codziennego życia. Jest w tej książce wszystko co mnie zachwyca. Wciągająca historia, a w zasadzie kilka równoległych. Bohaterowie, którzy ukazani są jak zwykli ludzie, ze swoimi wadami, przemyśleniami i domieszką autoironii. Nieprzesadnie bohaterscy, raczej ludzcy, tęskniący za szczęściem, pracowici i żyjący na pograniczu dwóch światów: tego realnego i tego legendarnego. Co ciekawe żaden z tych dwóch światów nie wyklucza istnienia drugiego. Jest to wreszcie opowieść o byciu jednostką w jakiejś nierozerwalnej całości. Ciągiem dalszym koniecznym, aby kolejne pokolenie mogło wpleść się w to co już istnieje i tkać swoją historię. I zapach kościoła słupowego zostaje ze mną jak i dźwięk siostrzanych dzwonów.

Powieść, a w zasadzie wypada powiedzieć dzieło, zupełnie wyjątkowe i wielowarstwowe. Opowieść o artystce, która wpada na pomysł aby jej prace firmowali inni artyści - mężczyźni. Harry czuje się niedoceniana, pomijana, niezauważona w świecie amerykańskiego świata artystycznego. Po śmierci swojego męża i przejściu przez depresyjny okres żałoby, postanawia zakpić z krytyków oceniających jej zadaniem nie dzieło, ale ją jako kobietę. Umniejszających jej dokonania jako twórczyni. Sam pomysł wydaje się zabawny, ale problem zaczyna się, gdy jeden z twórców, po ujawnieniu przez Harriet, że to ona jest autorką wystawy, wszystkiemu zaprzecza. Wkrótce po tym ginie w nie do końca jasnych okolicznościach. • Sam pomysł na tak poprowadzoną historię wydaje się prosty, ale sposób w jaki prowadzi czytelnika Siri Hustvedt jest dużo głębszy i rozleglejszy. Otrzymujemy zbiór relacji osnutych na powyższych wydarzeniach. Są to opowieści rodziny, głosy krytyków, przyjaciół i wrogów Harriet, a także samej artystki, która mówi do nas ze stron swoich dzienników. I właśnie sposób jej mówienia to prawdziwy majstersztyk. Pełno tu odnośników do historii sztuki, filozofii, poezji, polityki, poprawności politycznej i feminizmu, współczesnej sztuki i życia nowojorskiej bohemy artystycznej. Autorka prowadzi z czytelnikami grę i sprytnie wciąga go nie tyle w całą intrygę, co każe mu się zastanowić nad pytaniami, zadawanymi przez bohaterkę. Opowieść wielowarstwowa, pokazująca wiele różnych socjologicznych i psychologicznych zależności, w których wyjściową jest zależność autorki dzieł i trzech artystów - mężczyzn, którzy się pod nimi podpisują. • Powtórzę za jedną z recenzji, że to prawdziwa skarbnica cytatów i że należy czytać tę książkę powoli.

Naprawdę warto zapoznać się z tymi niezwykłymi słowami, napisanymi przez pisarzy, polityków, działaczy, zwykłych ludzi, w przeróżnych momentach historycznych. Są tutaj perełki. Prawdziwe uczty słów. Słowa Królowej Elżbiety I, ostatnia mowa Sokratesa, przemówienie Wisławy Szymborskiej i moja ulubiona Susan Sontag I jej odezwa do twórczych kobiet. Zawsze aktualne! Wspaniała

To nie jest przyjemna opowieść o kobiecie, którą zostawia mąż i która w ciągu kilku miesięcy odzyskuje radośc życia. To książka o tym jak naprawdę wygląda życie osoby, która z dnia na dzień zostaje sama. Co czuje kobieta, która była całe swoje dorosłe życie żoną i matką, a która nagle traci grunt pod nogami? Z Olgą przechodzimy przez wszystkie etapy rozstania. Jest miejsce na smutek, depresję, wyparcie, złość, wściekłość a nawet szaleństwo. Monolog wewnetrzny ,w którym jako czytelnicy uczestniczymy nie jest miły, uwiera i drażni swoją prawdą. Czytanie tej książki to ciągłe obserwowanie bohaterki i przedzieranie się z nią przez kolejne dni i noce. jesteśmy świadkami jej desperackich prób balansowania między codziennością i obowiązkami a dramatem, który rozgrywa się w niej. Bardzo prawdziwa.