Andrés Barba sprytnie skomponował historię, w którą moglibyśmy spokojnie odebrać jako reportaż. Na ulicach 200-tysięcznego San Cristóbal pojawiają się bezdomne dzieci, które z pojedynczych grupek zaczynają tworzyć zorganizowaną społeczność. Owa społeczność początkowo nie wzbudza żadnego zainteresowania ze strony mieszkańców miasta. Gdy dochodzi do coraz zuchwalszych czynów ze strony małoletnich – napaści, a później morderstw – „dzieci dżungli” wywracają poukładany świat. • Atmosfera opowieści jest gęsta i nieprzyjemna. Tak samo czuli się klubowicze po lekturze dzieląc się na spotkaniu swoimi wrażeniami. Chaos, który opisał Barba czuć niemal na wyciągnięcie ręki. Anarchia, którą wprowadzają dzikie dzieci potęguje zło, które rozprzestrzeniło się po „świetlistej republice”. • ~KD

Shaker Heights, miasteczko na obrzeżach Cleveland. Społeczeństwo, które w nim mieszka ma wszystko z góry zaplanowane w myśl konceptu „planned community”. To trochę taki american dream w mini­mali­styc­znym­ wydaniu. • W „Małych ogniskach” poznajemy rodzinę Richardsonów żyjących właśnie w myśl idei „amerykańskiego snu”. Z drugiej strony pojawia się samotna matka, artystka, Mia Warren z córką Pearl – obie przemierzające USA starym Volskwagenem Golfem, stan po stanie, od miasta do miasta. Światy Richardsonów (idylliczny) i Warrenów (wagabundów) zderzają się właśnie w tym wyidealizowanym miasteczku. Obserwujemy fascynację i zazdrość, potrzeba zmiany statutu społecznego, dowartościowania – Izzy, młodsza córka Richardsonów lgnie do Mii, artystki, zaś Pearl Warren chce być częścią tego amerykańskiego snu. • Ta opowieść właściwie opiera się na matczynych fundamentach. Elena i Mia. Dwa przeciwległe światy. Jest też Bebe Chow, koleżanka z pracy Mii – Chinka, nielegalna imigrantka, która walczy o odzyskanie córki, którą zostawiła na schodach budynku lokalnej straży pożarnej. Jest Linda McCullough – która z kolei zaadoptowała porzucone chińskie dziecko. • Celeste Ng opowiada nam, że gdzieś w każdej społeczności są konflikty, te tytułowe małe ogniska. Ogniska, które nie dogasają. To od nas zależy czy i w ogóle je zagasimy. • ~KD

Autorka w swoim reportażu zaprasza czytelnika do Qaanaaq i Siorapaluk – dwóch wysuniętych najbardziej na północ miasteczek Grenlandii ( autonomiczne terytorium zależne Danii). Z lektury dowiedzieliśmy się jak wygląda codzienność w krainie wiecznych mrozów, gdzie nie ma szpitala, uniwersytetów a nawet kanalizacji. Głównym źródłem utrzymania są połowy i polowania. Historie bohaterów oraz obrazy jakie poznajemy, są poruszające, to co wyróżnia ten reportaż to szczerość , autorka skupia się na tym co dla tych ludzi jest ważne, brak stałego dochodu, trudne warunki życia – z tego powodu lokalna społeczność się kurczy. Mieszkańcy doskonale rozumieją swoje trudne położenie, ale nie wyobrażają sobie życia gdzie indziej. • ~EF

Książka utrzymana w konwencji obyczajowo-komediowej, opowiada o żywotnej staruszce i jej pechowym wnuku oraz trojgu naukowców – zajmujących się badaniem pingwinów. Książka dostarczyła niebagatelnych wrażeń , nie tylko przyglądaliśmy się zmieniającym się relacją między babcią i wnukiem, pracy badawczej w trudnych warunkach jak również pingwinom ich życiu w kolonii na Antarktydzie. Wszyscy uczestnicy DKK byli zafascynowani książką. • ~EF

Czy istnieje miłość, która niszczy, dusi, doprowadza do choroby? Czy troska o kogoś, mimo najszczerszych intencji, może przerodzić się w relację pan – niewolnik albo żywiciel – pasożyt? Na te i podobne pytania podczas kwietniowego spotkania próbowały odpowiedzieć członkinie DDK „Skorosze” w kontekście książki Filipa Zawady „Weź z nią zatańcz”. • Bohater powieści to 45-letni bezrobotny mężczyzna będący na utrzymaniu ukochanej mamci – emerytki. Trudno jednoznacznie winić tylko jedną ze stron za zaistniałą sytuację. Mamy tu nadopiekuńczą matkę, która za cel postawiła sobie takie wychowanie syna, by ten nigdy jej nie opuścił i podał w potrzebie przysłowiową szklankę wody. Z kolei syn bez protestu godzi się z rolą pasożyta żyjącego na koszt rodzicielki, który w dodatku tak kocha mamcię, że nie potrzebuje żony. • Nie brakuje w powieści również odniesień do mitu o Edypie potw­ierd­zają­cych­ aktualność i uniwersalność jego przesłania także w naszych czasach. Zawada w jednym z wywiadów zwraca uwagę na fatalną kondycję współczesnego mężczyzny, któremu brakuje właściwych wzorców męskości (dorosły bohater szuka takich wzorców w powieści o Indianach dla młodzieży!). Czy zgodzimy się z autorem? Zapraszamy do lektury.mp