W jednym z udzielonych wywiadów Rafał Podraza stwierdził, że gdy przeczyta się korespondencję wielkich autorów stają się oni bardziej ludzcy, niemonumentalni. Zapewne to prawda, jednak ja, znając niemalże całą twórczość córki Kossaka, w wyobrażeniu miałam niezwykle inteligentną i błyskotliwą osobę, ale również nieco zazdrosną, mocno ironiczną, małą plotkarkę oraz troszkę próżną i bardzo kochliwą kobietę. Jej listy przekonały mnie, że miałam rację. I wtedy pokochałam Ją jeszcze bardziej… • Kamila Sośnicka

W Polsce wciąż istnieje mit alkoholika jako śmierdzącego, bezdomnego i bezrobotnego mężczyzny. A alkoholikiem może być też pachnąca, posiadająca mieszkanie i dobrze płatną pracę kobieta. To może być wykształcona, błyskotliwa i zadbana prezenterka stacji muzycznej, córka polityka. I to może być Małgorzata Halber. Jej książka nie jest poradnikiem jak przestać pić, ani co robić, by nie zacząć pić, gdy już się przestało. To „wyrzygana” historia jej uzależnienia. Mocna rzecz. Polecam. • Kamila Sośnicka

Jako zasiedziała Suwalczanka jestem dumna z debiutu literackiego Artura Urbanowicza pochodzącego z Suwalszczyzny. Akcja tego thrillera rozgrywa się na dobrze mi znanych terenach. Dotychczas kojarzyły mi się one z ciszą, relaksem, łagodną i sprzyjającą człowiekowi naturą. Trochę nuda? Pan Urbanowicz to zmienił! Sprawił, że las stał się ciemniejszy, niepokojący, wiatr zaszeptał złowrogo, a przyroda zgotowała człowiekowi nieszczególnie miłe niespodzianki. • Kamila Sośnicka

Po raz kolejny nie jestem w stanie napisać wyważonej i opanowanej recenzji. Między innymi dlatego, że miałam już dwukrotnie okazję spotkać się z Barbarą Kosmowską i uwielbiam tę osobę absolutnie, niezachwianie i szaleńczo. • Jestem również ogromną fanką jej twórczości, zarówno tej skierowanej do najmłodszych czytelników, do młodzieży, ale także do dorosłych pożeraczy książek. • „Tru” jest historią uroczego zajączka Trusia vel Tru. Zwierzątko to wychowuje się w rodzinie emigrantów, którzy przybyli do Lasu Wysokiego zza rzeki.Mieszka w gorszej dzielnicy Kończyn Dolnych z pracującą na dwa etaty mamą, bratem i siostrą. Tata przepadł bez wieści, najp­rawd­opod­obni­ej zginął na polowaniu. Perypetie Tru pisane są w formie pamiętnika. Rodzina zajączka nie jest majętna, mama ledwo wiąże koniec z końcem. Dlatego też nasz mały bohater stara się jej pomóc, chociażby konstruując nosidło do transparentów, gdyż jego rodzicielka jest także aktywną feministką, uczestniczącą w manifestacjach mających na celu osiągniecie równ­oupr­awni­enia­ „zajęczyc”. Tru jest niezwykle wrażliwym, pełnym empatii, ale i bardzo inteligentnym zajączkiem, dostrzega więc nierówność społeczną wynikającą z różnorodnej sytuacji materialnej rodziców jego rówieśników. Ci bogatsi kupują sobie kolorowe futra na allegro, grają w gameboye, jeżdżą motorami. Jego wyjątkowe zdolności techniczne pozwalają mu niwelować te różnice. Konstruuje zatem maszynkę do puszczania baniek będącą odpowiedzią na drogie zabawki, buduje ekologiczne i bezpieczne hola-susy, które stają się wielkim hitem itp. • Choć w historyjce mowa jest o naprawdę niełatwych sprawach, to jest to opowieść napisana z ogromnym poczuciem humoru. No i oczywiście nie mogło zabraknąć niewinnego, uroczego wątku miłosnego… • Lektura tej książki jest doskonałym przyczynkiem do rozmów z najmłodszymi na bardzo trudne, ale, co tu kryć, tak aktualne tematy, jak np. tolerancja, emigracja, feminizm czy dyskryminacja. • „Tru” pokazuje truth czyli prawdę. Całą prawdę o życiu. I to w tej książeczce jest najpiękniejsze. Trzeba dzieciom pokazywać, że na świecie nie ma sprawiedliwości, że są bogaci i biedni, że nie wszystkie rodziny składają się z mamy i taty, wreszcie, że istnieją podziały ze względu na płeć, rasę czy kolor skóry (futra). Ale jak to?! Już takich maluchów zasmucać, że świat wcale nie jest taki cudowny?! Właśnie tak! Ale przy okazji podkreślać, że to od nas zależy, czy będzie on mniej czy bardziej niesprawiedliwy, okrutny i smutny. To nasze podejście, nasze zaangażowanie, nasze „wynalazki” mogą sprawić, że świat stanie się lepszy, bardziej przyjazny i otwarty na inność. • Nie da się, po prostu nie ma takiej możliwości, ażeby nie wspomnieć o przepięknych, bajkowych ilustracjach pani Emilii Dziubak. Te leśne pejzaże, ta feeria odcieni zieleni, te futrzaki, które chciałoby się wyrwać z kart książki i pobawić się z nimi. Mistrzostwo świata! • A już na sam koniec, mogę dodać, ze jestem szczęśliwą posiadaczką wiedzy z pierwszej ręki, że już wkrótce pojawią się kolejne przygody sympatycznego szaraka! • Kamila Sośnicka •

Prezentowana książka po raz pierwszy pojawiła się na księgarnianych półkach w 2012 roku. Autor Tomasz Samojlik jest doktorem Instytutu Biologii Ssaków PAN oraz badaczem historii przyrodniczej Puszczy Białowieskiej. Ponadto jest znakomitym twórcą komiksów. Doskonale umie połączyć obie pasje. Jedną z konsekwencji takiego połączenia jest właśnie „Ryjówka przeznaczenia”. • Głównymi bohaterami komiksu jest ryjówka Dobrzyk i jego przyjaciółka, ryjówka aksamitna, o imieniu Śmiłka, zaś miejscem ich przygód jest wspomniana Puszcza Białowieska. Niektórym może wydawać się, że komiks stworzony przez doktora nauk przyrodniczych może być nudny, albo co najmniej zbyt naukowy, przez co trudny w odbiorze. Nic bardziej mylnego! Co prawda jednym z głównych celów tego tytułu jest promowanie postaw na rzecz poszanowania przyrody. Jest to jednak uczynione w niezwykle ciekawy i humorystyczny sposób. Nawiązując do „Władcy Pierścieni” Pan Samojlik organizuje swego rodzaju Drużynę Pierścienia, która musi pokonać Czarnego Nieprzyjaciela dewastującego las. Po drodze zebrana „ekipa” przeżywa mnóstwo przygód, które zaciekawią nie tylko młodych czytelników, ale i ich rodziców. • Można odnaleźć w komiksie typowo edukacyjne elementy, aczkolwiek jest to wkomponowane w taki sposób, który na pewno dziecka nie zanudzi, a wręcz może pobudzić jego ciekawość i chęć zdobycia jeszcze większej wiedzy na temat życia małych bohaterów komiksu. • Nie sposób nie wspomnieć o wielkim talencie rysunkowym autora „Ryjówki przeznaczenia”. Zilustrowane przez niego postaci budzą sympatię, cieszą oko oraz zachęcają do ponownej lektury. • Kamila Sośnicka •