Pęd życia, codzienność, rutyna… Każdy człowiek styka się z wieloma problemami wynikającymi z tego, co nieuniknione, a wszystko to prowadzi do licznych niedomówień, zaślepień. Człowiek zapomina co jest w życiu najważniejsze, przestaje dostrzegać błahość niektórych rzeczy, tworząc sobie wiele niepotrzebnych trudności i kłopotów. „Mistrz” to idealna pozycja dla każdego, kto pragnie przypomnieć sobie podstawowe prawdy i wartości życiowe. To książka, która pomaga dostrzec rzeczy istotne, które tak często umykają naszym oczom. • Tajemniczy Jones ze swoją dużą walizką wędruje po nadmorskim miasteczku ukazując napotkanym ludziom proste, ale niebanalne, rozwiązania skomplikowanych problemów. Pokazuje drogi i sposoby oczywiste, bliskie każdemu. Staruszek - wędrowiec zawsze pojawia się w odpowiednim miejscu i czasie. Przychodzi znikąd, rzuca światło nadziei, udziela rad i odchodzi. Choć jawi się pod różnymi imionami, zawsze jest tym samym człowiekiem, tym, który pokazuje inną perspektywę. • "Jestem mistrzem w obserwowaniu - wyznał - Taki mam dar. Jedni potrafią pięknie śpiewać, drudzy szybko biegać, ja zaś potrafię zauważać rzeczy, których inni nie dostrzegają, mimo, że większość z nich znajduje się na wyciągnięcie ręki.” • Jeśli można wyłonić taką kategorię, to bez wątpienia zaklasyfikowałabym „Mistrza” do książek nadziei. Ta opowieść, zawierająca wiele historii ukazuje, że każdy problem ma swoje rozwiązanie, niejednokrotnie o wiele prostsze niż nam się wydaje. Pomaga uwierzyć w to, że nic nie dzieje się bez przyczyny, że z największych dramatów może narodzić się dobro. Andy Andrews napisał tę książkę językiem prostym, tak by była przystępna dla każdego kto po nią sięgnie. Lektura „Mistrza” niebywale wciąga, z każdą kolejną stroną pragnie się więcej, więcej i więcej, a po zakończeniu… pozostaje refleksja i nowe światło na dalsze życie. To poradnik, który każdy człowiek winien solidnie przestudiować, by móc zaufać, bo… „najlepsze dopiero przed Tobą”. F.Rybczyk

Ta niezwykła i przejmująca pozycja z kategorii literatury faktu to opowieść Żydówki - Krysi Chiger, która mając siedem lat musiała pożegnać się z beztroskim życiem. Doświadczyła wraz ze swoją rodziną prawdziwego koszmaru wojny, zagłady Żydów i walki o każdy kolejny oddech w nieludzkich warunkach. Jest to historia opowiedziana • z punktu widzenia małej dziewczynki, którą życie zmusiło do szybkiego dojrzewania, do bycia matką, córką, siostrą i przyjaciółką jednocześnie. • Gdy Lwów został zajęty przez Niemców, nakazano umieścić wszystkich Żydów w przygotowanym dla nich getcie. Miejscu, w którym życie każdego dnia ocierało się o śmierć, miejscu, które zdawało się być ostateczną drogą ku zagładzie, miejscu, z którego nie było ucieczki. Rodzina Krysi, dzięki sprytowi ojca, oszczędnościom i niezmierzonej pomocy Leopolda Sochy, lwowskiego kanalarza, ocalała, ukrywając się pod ziemią, wśród ścieków, szczurów, smrodu i brudu. • „Dziewczynka w zielonym sweterku” to książka o sile rodziny, przemianie i mocy człowieka, wartości bycia razem i wreszcie… o okrucieństwie wojny. Choć jest wstrząsająca i pełna drastycznych obrazów, kryje w sobie wiele ciepłych, pięknych i wzruszających wspomnień siedmioletniej Krysi. Każde słowo budzi wiele emocji, niejednokrotnie skrajnych, ale takie właśnie towarzyszyły bohaterom podczas ponadrocznego pobytu w kanałach. Prawdziwość tej historii wymusza na czytelniku refleksję i skłania do zadania samemu sobie wielu pytań. Pozycja, po którą naprawdę warto sięgnąć. F.Rybczyk

Autobiograficzna powieść Cheryl Strayed o pełnej trudu wędrówce i pokonywaniu słabości to pozycja odpowiednia dla każdego czytelnika. Historia opowiedziana na kartach tej książki niesie za sobą uniwersalne i niezwykle ważne przesłanie mówiące o konieczności kroczenia własnymi drogami, o odwadze stawania twarzą twarz z samym sobą i wreszcie - prawdziwym poznaniu siebie. • Główna bohaterka to kobieta, której los nie oszczędził trosk i trudności. Była opuszczona przez ojca, widziała śmierć matki i w wieku dwudziestu sześciu lat miała już za sobą nieudane małżeństwo z Paulem. To wszystko doprowadziło do utraty wszelkich wartości, wiary i nadziei. Zagubiona, wielokrotnie lądowała w ramionach przypadkowych mężczyzn i tonęła w nałogu narkotykowym. Kiedy jej życie było już niemal do końca zrujnowane postanowiła wyruszyć w podróż. Rozpoczęła wędrówkę Pacific Crest Trail, szlakiem w Ameryce Północnej, który ostatecznie okazał się drogą jej ocalenia. Bez przygotowania, ze sprzętem górskim, którego przeznaczenie nie było jej znane, postanowiła wyruszyć, by w samotności, wśród dzikiej, nieoswojonej natury odnaleźć prawdziwą Cheryl. Podczas stu dni spędzonych na szlaku musiała mierzyć się nie tylko z własną słabością, ale też z nieprzewidywalnością i niejednokrotnie bezwzględnością przyrody. Chcąc przetrwać musiała stać się częścią tego co ją otacza. • „Dzika droga” to powieść dająca nadzieję. Cheryl Strayed pokazuje, że siły potrzebne do tego, by stać się szczęśliwym i przetrwać wszystkie życiowe burze tkwią w nas samych. Musimy tylko zdobyć się na odwagę, by stanąć w prawdzie o sobie samym, stawić czoła własnym słabościom i uwierzyć w naszą wewnętrzną siłę. Jest to powieść drogi, napisana w sposób prosty, lecz niepozbawiony barwnych opisów i znaczących szczegółów. Czytając, można wraz z Cheryl poczuć trud wędrówki i przeżyć wewnętrzną terapię. „Dzika droga” to książka wzruszająca, niejednokrotnie budząca podziw, ale przede wszystkim motywująca. Bohaterka pokazuje, że dla nikogo nie ma rzeczy niemożliwych, a nasze niedoskonałości i słabości są tylko podstawą do wzmocnienia naszych sił. Polecam! F.Rybczyk

Co może skłonić kobietę z dziewiętnastowiecznej Anglii do podróży w nieznane? Miłość. Pieniądze. Przygoda. Nadzieja. Czasem dziwne zrządzenie losu, takie jak w przypadku bohaterek tej przepięknej sagi. • Helen to kobieta mocno stąpająca po ziemi. Pracuje jako guwernantka, opłaca studia swoich braci i jest w pełni świadoma uciekających jej lat. Pozostaje w niej jednak iskierka romantyzmu i nadziei na własne szczęście. Dlatego też decyduje się na podróż do dalekiej krainy, by związać się z obcym sobie mężczyzną. • Gwyneira jest dziewczyną, która ku rozpaczy rodziców swój wysoki status społeczny chętnie zamieniłaby na pracę w gospodarstwie, a piękne suknie na parę męskich spodni. Los sprawia, że ona również wsiada na pokład statku zmierzającego do Nowej Zelandii, by poznać swego przyszłego męża. • Losy tych dwóch kobiet splatają się i choć różnią się praktycznie wszystkim, wspierają się w budowaniu nowego życia w pięknej, lecz również dzikiej krainie. Muszą zmierzyć się z wieloma przeciwnościami, zderzyć swoje marzenia z codziennością, lecz ich upór w dążeniu do swego szczęścia napawa autentycznym optymizmem. • Oprócz głównych bohaterek autorka przedstawia nam gamę przeróżnych, lecz bardzo autentycznych postaci. Dziewiętnasty wiek w Nowej Zelandii to przede wszystkim mieszanie się dwóch kultur – przybyłych osadników z Anglii i zamieszkujących te ziemie od pokoleń plemion Maorysów. To właśnie oni nadają tej książce niesamowity klimat, w którym maoryskie wierzenia przeplatają się z próbami stworzenia społeczeństwa na wzór angielski. W sadze nie brakuje społecznych i ekonomicznych zamieszań, gdzie każdy próbuje stworzyć dla siebie lepszy świat. Zawiść równie często co miłość motywuje ludzi do działania, a każdy musi ciężko pracować i walczyć o swój byt. Wszystko to osadzone jest w pięknej scenerii egzotycznej krainy. Ale co najważniejsze, mimo trudnych sytuacji, smutku, a nawet przemocy występujących w tej książce, jest w niej pewne ciepło, bijące zwłaszcza od bohaterów, którzy zdają się być ludźmi z krwi i kości, kimś kogo możemy polubić mimo ich wad. • Książka wciąga od pierwszych stron i czyta się doskonale. Po jej zakończeniu i zapoznaniu się z losami kilku pokoleń wciąż czuć niedosyt, który całe szczęście możemy zaspokoić kolejnymi tomami cyklu. Polecam gorąco! JP

Jeżeli ktoś jest w nastroju na przeczytanie głębokiej, wielowątkowej i oryginalnej w stylu powieści - to tylko „Wyznaję” Jaume Cabre. • Jest to historia chłopca, Adriana Ardevol, który dorasta w domu pełnym książek, miłości do nich lecz bez miłości wzajemnej domowników. Ojciec właściciel antykwariatu zmusza go do nauki języków i studiowania tego co dla niego wybrał. Matka pragnie aby został wybitnym skrzypkiem. Dorasta w samotności i atmosferze rodzinnych tajemnic, gdzie nikt nie pyta o marzenia. „Wyznaję” to jednak nie tylko historia całego życia Adriana i jego smutne wspomnienia. Autor co jakiś czas, całkiem niespodziewanie zmienia narrację i czas akcji. Przenosi czytelnika min w czasy hiszpańskiej inkwizycji lub wieku XVII czy tez w czasy I i II Wojny Światowej oraz w różne miejsca – odwiedza min. Barcelonę , Rzym, Paryż. Dzięki temu poznajemy drugą historię, historię skrzypiec, ich drogi do rodziny Ardevol. Historię barwną, bogatą i smutną a przede wszystkim tragiczną. • Powieść zachwyca oryginalnym stylem a Vial - pierwsze skrzypce skonstruowane przez Lorenza Storioniego, którym nadano imię, przewijają się przez całą powieść łącząc poszczególne wątki i pojedyncze historie z rożnych wieków w spójna całość - są obiektem miłości, pożądania lecz nikomu nie przynoszą szczęścia. jbud