„Odwaga jest niczym innym jak strachem, którego się nie okazuje”, Sergio Leone • Jak wygląda życie z korespondentem wojennym, nieustannie narażającym swoje życie? Czy to tylko ciągły strach i czekanie na szczęśliwy powrót z kolejnych wypraw na front? Jaką cenę płacą codziennie bliscy i rodzina ludzi, których zawód to balansowanie na krawędzi śmierci? • Grażyna Jagielska, żona byłego korespondenta wojennego Wojciecha Jagielskiego, dokładnie poznała takie życie. Książka pt. „Miłość z kamienia” to swoiste rozliczenie z bardzo trudnym etapem małżeństwa Jagielskich. • Podczas gdy dla Wojciecha każdy wyjazd na front był niczym kolejna dawka silnie uzależniającego narkotyku, dla Grażyny był to następny krok w stronę depresji. Każda opowieść męża o wydarzeniach, których był świadkiem, przeradzała się w umyśle autorki w koszmar bezwzględnie zatruwający codzienność. Dla korespondenta wojennego opowiedzenie i głośne nazwanie wszystkich strasznych obrazów było pewnego rodzaju terapią i oczyszczeniem. Tymczasem dla jego żony te historie stawały się trudnym do udźwignięcia ciężarem. Pisarka wyznaje, że pomimo usilnych prób zrozumienia pasji męża, nie była w stanie pozbyć się jednej natrętnej myśli – mąż prędzej czy później zginie. Oczekiwanie na powrót ukochanego mężczyzny zmieniło się w oczekiwanie na telefon informujący o jego śmierci. Ciągły stres i nawarstwiające się lęki w końcu doprowadzają autorkę do skrajnego wyczerpania psychicznego. Diagnoza – syndrom stresu bojowego. I tak, kobieta, która nie walczyła na wojnie, nigdy nie trzymała w ręku karabinu, trafia do kliniki stresu bojowego, gdzie rozpaczliwie próbuje zapomnieć o śmierci. • Wstrząsające przeżycia, drastyczne wspomnienia i zabójcze nieb­ezpi­ecze­ństw­o, sprawiają, że Jagielscy potrzebują siebie nawzajem jak powietrza, a ich miłość staje się coraz trwalsza. To właśnie miłość z kamienia…

Główna bohaterka – pani Eustaszyna – przedwojenna „ahystokhatka”, to postać pełna życia i energii, którym najważniejszym życiowym celem jest… organizowanie życia najbliższych osób, zwłaszcza męża, jego bratanicy i jej mężczyzn. Pani Eustaszyna reorganizuje i zaprowadza porządek w polskiej służbie zdrowia, regularnie przeprowadza generalne rewolucje domowe i przemeblowuje świat. Loty samolotem, obrót nier­ucho­mośc­iami­ czy napisanie książki nie stanowią dla niej najmniejszego problemu. • Chyba w każdej rodzinie można znaleźć taką właśnie Panią Eustaszynę – ciocię, babcię lub teściową, która za wszelką cenę próbuje sprawić, żeby wszystko wokół niej odbywało się według szczegółowo zaplanowanego przez nią scenariusza. Sytuacje opisane w książce mogą zdarzać się więc w każdym polskim domu, ale mimo wszystko należy traktować je z przymrużeniem oka, bo zostały napisane po to, by „rozbawić i nieco rozjaśnić szare dni”.

Dostępne w Internecie recenzje książki Danuty Grechuty i Jakuba Barana pt. „Marek. Marek Grechuta we wspomnieniach żony Danuty” zapowiadają, że jest to niezwykle ciepły, zabawny, pełen miłości i wzruszeń, a jednocześnie niepozbawiony dystansu do przeszłości opis życia i twórczości Marka Grechuty – artysty i męża. Lektura książki dostarcza jednak całkowicie odwrotnych informacji. Bardzo ciężko dopatrzeć się w tej historii ciepłych uczuć, miłości czy tęsknoty. Niewiele jest też humoru czy nostalgicznych wzruszeń. Opowieść żony nieżyjącego już muzyka przedstawia nam jego postać w sposób nadmiernie egzaltowany i dziwnie wyniosły. Język, którym posługuje się w książce pani Grechuta jest sztuczny i pełen denerwujących manieryzmów. Marek Grechuta nie jest w tej opowieści po prostu Markiem czy mężem – jest Panem Markiem, Panem Grechutą albo Panem Mężem. Ponadto wbrew obietnicom wydawcy, biografia nie jest wzbogacona obszernym materiałem zdjęciowym z prywatnych zbiorów państwa Grechutów. Nie brakuje w niej natomiast zdjęć nieciekawych i często powtarzających się. • Znany i szanowany artysta przedstawiony został z niezaprzeczalną ironią i wyższością wobec czytelnika. Ciekawe szczegóły z prywatnego życia Marka Grechuty straciły niestety swoją wartość. Jeśli zamiarem pani Grechuty było udowodnienie jej przynależności do środowiska artystycznego, cel ten został w pełni osiągnięty. Szkoda tylko, że ucierpiała na tym tak długo oczekiwana i świetnie zapowiadająca się biografia…

Książka jest niezwykle oryginalnym sposobem przedstawienia starości i wszelkich jej uroków. To nie tylko opis codziennych smutków i radości ludzi po sześćdziesiątce, ale również pełna ciepła, optymizmu, humoru i wzruszeń opowieść o tym, jak żyć w zgodzie z samym sobą i przemijającym czasem.

Tajemnice, od lat skrywane sekrety, ciemne zaułki pięknej Wenecji, mroczne legendy i rodzinna klątwa – tego z pewnością nie brakuje w omawianej książce.