„Za zakrętem” to historia dwóch kobiet, które od czterech lat tkwią w letargu po utracie wszystkiego, co było dla nich ważne – wszystkiego, co nadawało sens ich codzienności i utrzymywało je przy życiu. • Anna wraz z tragiczną śmiercią ukochanego męża, straciła spokój, miłość i beztroskę młodości. Została sama z córką. Po kilku latach w wyniku wypadku traci również ją… • Irina wskutek alkoholizmu męża, straciła spokój, poczucie bezpieczeństwa i wiarę w miłość. Została sama z synem. Po kilku latach w wyniku wypadku traci również jego… • Dwie kobiety poranione przez życie, obwiniające siebie nawzajem o śmierć dzieci, połączone nienawiścią, bólem i niew­ypow­iedz­iany­m żalem, stają się dla siebie wszystkim. Wspólnie umacniają swoją przedłużającą się żałobę, tkwią w stanie otępiającej rozpaczy i bez końca rozpamiętują przeszłość. Znajomość kobiet staje się toksyczna – uzależniają się od wspominania tragicznych wydarzeń i pogłębiania żalu oraz bólu – uzależniają się od siebie nawzajem, bo nikt inny nie potrafiłby tak doskonale zrozumieć i poczuć ich bólu. Nie potrafiły, ani nie próbowały się od siebie uwolnić. A jednak każda z nich wiedziała, że ta znajomość je wyniszcza i nie pozwala żyć…

Choć większości z nas wydaje się, że historia wyjątkowej polskiej noblistki jest nam znana, okazuje się, że wiele faktów z jej życia potrafi zaskoczyć. • „Gdyby choć cząstka siły ducha i poświęcenia, które char­akte­ryzo­wały­ madame Curie, udzieliła się inte­lekt­uali­stom­, Europa mogłaby spokojniej patrzeć w przyszłość” – tak o Marii Skłodowskiej-Curie powiedział jej wieloletni przyjaciel Albert Einstein. Siła woli, surowość wobec siebie samej, obiektywizm, trzeźwość osądu, a przede wszystkim prawdziwe pragnienie pogłębiania wiedzy to cechy, które niełatwo znaleźć jednocześnie u jednej osoby, a którymi char­akte­ryzo­wała­ się właśnie Maria Skłodowska-Curie. Życie tej niezwykłej Polki nie było łatwe – Maria od dziecka rozbita była pomiędzy ateizmem ojca, a głębokim katolicyzmem matki; straciła matkę jako jedenastoletnia dziewczynka; wybrała drogę ateizmu, lecz w ksenofobicznych kręgach Francji podejrzewano, że jest Żydówką; kochała się uczyć, lecz musiała przerwać naukę, by podjąć pracę guwernantki; całe życie walczyła o swoją pozycję w świecie nauki zdominowanym przez mężczyzn; bardzo wcześnie została wdową samotnie wychowującą dwie córeczki; rozpaczliwie pragnęła miłości młodszego, żonatego mężczyzny, co zostało potępione przez społeczność francuską i całkowicie przyćmiło przyznaną jej w tym czasie Nagrodę Nobla… Maria jednak nie dbała o zaszczyty, nie dążyła do tego, by mówiono o niej i jej osiągnięciach. Twierdziła natomiast, że nauka ma służyć wszystkim ludziom, a nie tylko jej osobistej korzyści. Nie skarżyła się również na brak akceptacji dla kobiet w świecie nauki, choć niejednokrotnie jej doświadczyła. Nie buntowała się, przecierając skutecznie drogę innym uzdolnionym kobietom. Istotne jest, że zawsze pamiętała o swoich polskich korzeniach, polskiej tożsamości i patriotyzmie, a po latach za granicą płynnie i bez akcentu mówiła po polsku.

„Dziunia” według Miejskiego słownika slangu i mowy potocznej to pochlebne określenie młodej, atrakcyjnej kobiety. Tymczasem Anna Maria Nowakowska, terapeutka pomagająca kobietom będącym ofiarami przemocy, w swojej pierwszej powieść pt. „Dziunia” przedstawia zupełnie inne znaczenie pojęcia „dziunia”. Dziuniość jest według A. M. Nowakowskiej stanem umysłu, który może być kłopotliwy. Z kolei tytułowa Dziunia to niechciane, niekochane dziecko, które na skutek błędów wychowawczych (czy raczej braku jakiegokolwiek wychowania lub choćby zainteresowania) pomimo niezwykłej inteligencji jest kompletnie niep­rzys­toso­wane­ do życia w podłym, pełnym zła świecie. Dziunia – owoc nierozwagi (by nie powiedzieć – głupoty) dwójki młodych ludzi, właściwie od samego poczęcia skazana jest na odtrącenie – nie chcą jej ani rodzice, ani dziadkowie ze strony ojca. Jedynie dziadkowie ze strony matki – prości, bogobojni ludzie ze wsi, litują się nad maleńką istotką i udaje im się przekupić (!) własną córkę, by ta zechciała utrzymać ciążę… Tak więc Dziunia rodzi się i zaczyna rosnąć, a wraz z nią pojawiają się kolejne kłopoty – doskonale zapowiadający się tatuś – „fantastyczny” weterynarz, popada w alkoholizm, zaczyna zdradzać żonę i znęcać się nad rodziną, natomiast mamusia, której niechciane dziecko zrujnowało życie, młodość, urodę i karierę wpada w coraz głębszą depresję. Dziunia jest sama – nikt nie uczy jej zasad postępowania z ludźmi, nikt nie pomaga w odkrywaniu świata, toteż dziewczynka zakłada, że ludzie są z natury dobrzy i należy pomagać im w miarę możliwości i dawać to, czego chcą. Taka postawa skutkuje nieustannym wyko­rzys­tywa­niem­ Dziuni przez otoczenie – słabsi uczniowie oczekują odrobienia za nich lekcji – czemu nie?, stary nauczyciel muzyki chce ją dotykać – proszę bardzo! W końcu Dziunia dostrzega, że „nie ma przyjaciół, tylko ludzi, którzy jej używają” i jej bezi­nter­esow­ność­ zmienia się w gorzki cynizm. Pomimo okrutnego, nieczułego, zimnego otoczenia, pomimo braku miłości rodziny i bezpiecznego domu, Dziunia zachowuje pogodę ducha i proste, niemal dziecięce dobro, przez pryzmat którego usilnie chce patrzeć na świat.

„Żyję od ponad tysiąca lat. Umierałem wiele razy. • Rodziłem się i umierałem wiele razy, w wielu miejscach. • Nigdy nie miałem dzieci i nigdy się nie zestarzałem. (…) Widziałem piękno niezliczonych postaciach. Zakochałem się i moja miłość trwa nadal. Raz zabiłem ukochaną kobietę, umierałem za nią wiele razy, lecz nic mi jeszcze z tego nie przyszło. Ciągle jej szukam. Ciągle ją pamiętam. Noszę w sobie nadzieję, że pewnego dnia ona też mnie sobie przypomni.” • Główny bohater książki, Daniel, dzięki reinkarnacji żyje przeszło tysiąc lat. Miał wiele wcieleń, poznał smak życia, radości, przyjaźni, smutku, rozczarowania, bólu i śmierci. Elementem łączącym wszystkie jego istnienia jest głęboka miłość do jednej kobiety. W każdym kolejnym wcieleniu Daniel spotyka swą wybrankę, zna ją, pamięta jej wcześniejsze życia i całą ich wspólną przeszłość, ale… Tylko Daniel ma niezwykły, a zarazem straszny dar pamięci. Tylko on pamięta tę kobietę oraz miłość, która ich łączy. I wciąż od nowa musi zdobywać swą wybrankę, walczyć z nią samą o ich szczęście i niepewną przyszłość. • Życie Daniela poznajemy jednocześnie na dwóch płaszczyznach – wraz z nim podróżujemy w czasie i przeżywamy jego kolejne życia, a równocześnie poznajemy jego współczesne wcielenie. Ciekawa fabuła, zaskakujące zwroty akcji i ciągłe przeplatanie przeszłości z tera­źnie­jszo­ścią­ sprawiają, że powieść czyta się jednym tchem.

Niezwykle wzruszająca opowieść o cudzie życia i pogodzeniu się ze śmiercią. Pouczająca historia małego, śmiertelnie chorego chłopca. Oskar wykorzystuje dar życia, do ostatnich chwil szczerze, po dziecięcemu ciesząc się, ufając i wierząc. Mały chłopiec uczy otaczający go świat dorosłych, jak przyjmować los, jak znosić cierpienie i jak czekać na to, co będzie po drugiej stronie...