Gnój:

Gnój to przejmująca "antybiograficznaö opowieść o rodzinnej przemocy, historia traumatycznego dzieciństwa, a także historia pewnej rodziny i pewnego domu w jednym ze śląskich miast, w którym toczyło się życie trzech pokoleń. Debiutancka powieść prozaika i poety Wojciecha Kuczoka to przenikliwe studium przyczyn i skutków przemocy, pełne wewnętrznej prawdy, przesycone goryczą, portretujące bohaterów ostro, wyraziście - tak bardzo różne od częstych w literaturze sielankowych opisów dzieciństwa. W dziejach opisywanej śląskiej rodziny wciąż powraca wątek presji wywieranej na któregoś z jej członków, narzucania im własnego ("właściwegoö) wzorca życia, oraz wątek pogardy wobec innych (obcych) ludzi. W pewnym momencie tej opowieści wychowanie zastępuje tresura, istotną rolę zaczyna odgrywać pejcz. Perwersyjnym wychowawcą, który nazywa siebie "prawdziwym mężczyznąö i jednocześnie systematycznie upokarza żonę, nie jest przy tym prostak, ale inteligent, "magister sztuk pięknychö. Każdy powód jest dla "starego K.ö dobry do wymierzenia kary - nie wyłączając słabości fizycznej dziecka, bo nie odpowiada ono tym samym wyobrażeniom rodzica. Gnój jest więc opowieścią o frustracji, poczuciu życiowej przegranej u bijącego oraz wewnętrznym okaleczeniu i buncie przeciwko wszystkiemu, co wpaja ojciec - u bitego. Bohater-narrator, mimo że to piekło ma już za sobą, na skutek przejść z dzieciństwa, jak mówi autor "dzieckiem być nie przestałö.