Bezpowrotna góra:

• 

  emiliabojanowska
  Baśnie japońskie to naprawdę podróż do innego świata. Na początku być może nieco trudno wejść w ten specyficzny klimat z powodu schematów w naszych głowach dotyczących form baśni oraz ich przekazu w stylu europejskim, przez co wielokrotnie czytelnik łapie się na odruchowym 'poprawianiu' fabuły: 'Jak to już koniec, gdzie był morał? Czy teraz nie powinien nastąpić jakiś gwałtowny zwrot akcji? A kara i nagroda?'. Jednak po kilku pierwszych baśniach oko i ucho przyzwyczaja się do innego stylu, a nawet zaczyna go rozumieć i sobie niejako wyjaśniać, na co jest wiele okazji, ponieważ baśni jest aż 21 - choć jak podkreśla tłumacz to jedynie ułamek ogromnego zbioru - łącznie 356 stronic. Dodatkowo interesujący jest nietypowy, nieco kwadratowy format książki, przez co czytelnik odnosi wrażenie, że baśni jest jeszcze więcej, a w ręku trzyma starą księgę. Mimo to uważam, że końcowe posłowie tłumacza Zbigniewa Kiersnowskiego powinno być potraktowane jako wstęp i widnieć na początku książki, razem z krótkim wyjaśnieniem jak czytać nazwy japońskie - przedstawienie tego na końcu książki wydaje mi się już niepotrzebne, natomiast często krytykowane ilustracje Piotra Fąfrowicza wydają mi się pasujące do klimatu baśni japońskich, może faktycznie nieraz wydają się nazbyt proste i mogłoby być ich więcej, ale naprawdę oddają atmosferę mitycznej Japonii sprzed wieków. Ciężko wybrać najlepsze baśnie, ponieważ każda reprezentowała coś równie ciekawego, ale z całym przekonaniem mogę wymienić tytułową 'Bezpowrotną górę', 'Córkę księżyca i perłę Shijigoban', 'Brokat yamanby' czy 'Ziarenko grochu' i 'Niebiańską tkaninę'.

  +2 wyrafinowana
• 

  ggreegg
  Opowieści na TAK. Rysunki na NIE. Wiem, że to pozycja skierowana do dzieci i dla nich zilustrowana. Ale jednak sposób użycia kreski mocno irytuje. Całość zdaje się być mocno infantylna i pretensjonalna.

Brak wątków