Olga Tokarczuk wyczarowuje słowami światy, które zawierają w sobie ogromny ładunek wewnętrznej prawdy. Jak w tytułowym opowiadaniu tomu, wyciąga z siebie coraz to inne postaci - "jak króliki z kapeluszy". Nie tworzy ich, niczego nie udaje. Wie jedynie albo aż tyle, że aby stać się kimś innym, trzeba samego siebie unieważnić, "wychodzić z domu jako A., a wracać jako B. do innego domu". Olga Tokarczuk to potrafi i umie być przekonująca, jak jej bohaterka z opowiadania "Gra na wielu bębenkach". Tej kobiecie udało się w obcym mieście, obcych, wywodzących się z innej kultury, ludzi porwać opowieścią o człowieku zabitym w walce, który przed śmiercią kazał zrobić ze swej skóry bęben i jego dźwiękiem zagrzewać do boju. Literatura to też taki bęben, który prosi się o rękę wytrawnego dobosza. Krzysztof Masłoń, "Rzeczpospolita", 2002 nr 4 19 opowiadań pisarka podzieliła na trzy wyraźne grupy. Dla pierwszej z nich wspólne są motywy przenikania się życia i papierowego świata literatury. Druga gromadząca historie rozgrywające się w przeszłości, to kontynuacja działań mitograficznych (...). Prawdziwy przełom w jej pisarstwie stanowią jednak teksty z trzeciej części. Pisarka uznała, że dojrzała do opisywania tego świata, w którym żyją jej czytelnicy. Zrobiła to nie rezygnując z podstawowych cech swego pisarstwa (...). Przywoływano już w odniesieniu do pisarstwa Tokarczuk pojęcie realizmu magicznego. Współczesność stała się w jej nowej książce swoistym durszlakiem, przez który przedostał się realistyczny nektar i tylko te najmniejsze drobinki magii. Jednak mimo to "Gra na wielu bębenkach" lśni blaskiem iskier wykrzesanych w zderzeniach najbliższej nam zwykłości z Tajemnicą. (Paweł Dunin-Wąsowicz, "Przekrój", 2002 nr 6) '

Porywająca, niepokojąca wyobraźnia Olgi Tokarczuk. Opowiadania, w których wyobraźnia sąsiaduje z mitami, a przedmioty znaczą więcej, niż można się spodziewać. Bohaterowie tych historii starają się oswoić otaczającą ich rzeczywistość. Ta jednak ciągle im się wymyka. Wydaje im się złudna, nieprzejrzysta, czasem też nieprawdziwa... "W trzech opowiadaniach z tego tomiku na kilkudziesięciu stronicach otrzymujemy jak w pigułce skoncentrowane najważniejsze tropy twórczości Tokarczuk: kłopoty z tożsamością i kłopoty z istnieniem. Wszystkie opowiadania są wysokiej próby". - Mariusz Cieślik, "Polityka" "Utwory pomieszczone w tej szczupłej książce noszą wszelkie znamiona twórczości Tokarczuk: filozoficzność, metaforyczność, paraboliczność, tyle że w stopniu doskonałym, niejako wzorcowym". - Maria Jentys, "Sycyna" "Powabne w opowiadaniach z tomu Szafa jest nie to, że autorka kreuje surrealistyczne światy z fantastycznymi bohaterami, ale bardziej to, że delikatnie prowadzi czytelnika za rękę i pozwala mu przebiegać z jednego poziomu rzeczywistości na drugi niemal niezauważenie. A ponieważ każdy poziom łączy się z zupełnie innym punktem widzenia, rzekoma normalność staje się absurdalna, a pozorny absurd naraz wydaje się całkowicie normalny". - "Titel" '