Wymazane
Autor:
Michał Witkowski
Laureat Paszportu "Polityki", Nagrody Literackiej Gdynia, trzykrotnie nominowany do Nagrody Nike, finalista Angelusa. Tłumaczony na 30 języków. Wymazane to miasteczko na Dzikim Wschodzie, położone między Lasem, W Którym Rosną Same Trujaki a parkingiem dla TIR-ów "Tijuana". Kilka bloków postawionych na bagnach, w próżni. W tej scenerii, zapełnionej całą galerią oryginałów, rozgrywa się przewrotny romans, harlequin a rebours. Wszystko odbywa się tu na odwrót niż w klasycznej historii miłosnej. Pięknego Damiana fascynują jedynie ciała stare, grube i porozciągane, a królowa pieczarek Alexis ma wobec niego podstępny plan. Historia pęcznieje od żądz i emocji. Michał Witkowski, kronikarz Polski z pozłotka, dykty i blachy falistej, stworzył nową baśń o tej dziwnej krainie. Nie przestał być sobą, ale już na pierwszy rzut oka widać, że w Wymazanym obok absurdalnego poczucia humoru i groteski pojawia się nowy ton - poważny, miejscami gorzki. Akcja tej napisanej z niewiarygodnym epickim rozmachem powieści rozgrywa się m.in. we współczesnej Polsce, w średniowieczu, przedwojennym i wojennym Grudziądzu, a nawet na Malediwach. Zapomnijcie o Lubiewie, witajcie w Wymazanym!
Tango
Autor:
Michał Witkowski
Późna jesień, listopad. Starszy aspirant Adolf Piątek rozpoczyna śledztwo w sprawie okrutnego zabójstwa tenora z miejscowej operetki. Sprawa jest głośna w radio i gazetach bo tenor właśnie miał zaśpiewać jedną z głównych ról w hucznie reklamowanej premierze Księżniczki czardasza.
Trafieni
Autorzy:
Izabela Filipiak, Agnieszka Drotkiewicz, Natasza Goerke, Marek Kochan, Mariusz Sieniewicz, Sławomir Shuty, Michał Witkowski
Wiara
Podtytuł:
1975-1990
Cykl:
Autobiografia
Autor:
Michał Witkowski
Sentymentalna podróż do dzieciństwa Michała Witkowskiego odpowiada na pytanie: jak rodził się pisarz? Po koronki na suknię ślubną moja mama z babcią pojechały do NRD. W Polsce nigdzie nie można było ich dostać. Tej sukni nie ma i nigdy już nie będzie. Prawdopodobnie wracając z owej dyskoteki, pijany, zataczałem się w niej, dotąd nieskalanej, idąc jak zwykle przez pikietę, bo na dyskotece nigdy nie udawało się niczego wyrwać. Możliwe, że rozdarli ją prawdziwi lub tylko urojeni luje. Możliwe, że wracałem w niej o czwartej rano, o pierwszym świcie do domu, na piechotę, bo nie jechał żaden nocny tramwaj, kulejąc i rzygając w krzakach. Po cichu otwierałem sobie drzwi do mieszkania i z ulgą zdzierałem z siebie pijące i drapiące koronki.
