"Wilk Stepowy" to powieść silnie przeniknięta duchem egzystencjalizmu, czyli dwudziestowiecznej filozofii egzystencjalnej w jej ateistycznej odmianie. Podobnie jak inni wybitni pisarze-myśliciele tego nurtu, Albert Camus czy Jean Paul Sartre, Herman Hesse jest tak naprawdę wielkim moralistą, a pod warstwą nihilizmu i przygnębienia jego powieści kryją w sobie namiętną, nieustępliwą walkę o duszę współczesnego człowieka, człowieka który musi żyć w świecie "odczarowym", w którym ogłoszone przez Nietzschego "Śmierć Boga" i "Kres wszystkich wartości" są już czymś tak oczywistym, że niemal banalnym. W tych warunkach toczy się walka o kształt życia duchowego współczesnego człowieka, o jego nowe wartości i nadzieje. Podobnie jak inne wielkie powieści dwudziestego wieku, "Wilk Stepowy" jest historią wyobcowania społecznego i psychologicznego. Główny bohater, Harry Haller, to samotnik, który z gorzką ironią przygląda się ludziom i światu, szkicując ponury obraz współczesnej mu mieszczańskiej rzeczywistości. Jednak, tak samo jak w powieściach innych wielkich dwudziestowiecznych przedstawicieli egzystencjalizmu ateistycznego, gdzieś w otchłaniach mroku i rozpaczy, jakimi może przytłaczać czytelnika "Wilk Stepowy", migocze trudno dostrzegalne, niewielkie, słabe światełko nadziei i wiary w człowieka.