Bardzo biała wrona

Doświadcza jej, bardzo długo nieświadoma tego faktu, siedemnastoletnia główna bohaterka (Natalia Milewska), w nowej szkole oczarowana niezwykłymi formami troskliwości okazywanej jej przez starszego o dwa lata kolegę (Norberta), który poczatkowo nawej jej się nie podobal. Ponieważ w domu przeżywa właśnie – wraz z całą bardzo symptyczną rodziną – gehennę adaptacji adoptowanego w trybie awaryjnym wyjątkowo trudnego w kontakcie czterolatka, nieco zaborcza opiekuńczość i czułość chłopaka są dla niej odskocznią od domowego stresu i coraz bardziej zakochana nawet nie zauważa, kiedy zaborczość wysuwa się na pierwszy plan, a ona pada ofiarą celowej manipulacji i odreagowywania własnych frustracji ukochanego – oczywiście gotowa raczej zerwać z przyjaciółmi niż przyjąć do wiadomości to, co oni obserwują z boku, nawet gdy odkrywa, że zaczyna się go bać. Sytuacji nie ułatwia fakt, że najlepsza i najszczersza przyjaciółka bohaterki (Milena) też ma klopoty w związku, więc można jej nie wierzyć.