Szkice piórkiem

Bobkowski ma doskonałe oko do wychwytywania komicznego aspektu rzeczywistości. Jest na niego szczególnie wrażliwy, jako człowiek nie znoszący patosu i pustosłowia. Jego poczucie humoru ma źródło w wyjątkowej komicznej wrażliwości i doskonałej znajomości kultury europejskiej. Szkice piórkiem wzbudzały kontrowersje, przede wszystkim ze względu na sposób opisywania wojny i okupacji. W polskiej tradycji w taki sposób się o tych sprawach „nie pisze”. Nie ma tu za grosz martyrologii, jest radość z życia i – paradoksalnie – poczucie wolności. 1 września 1941 roku Bobkowski pisał: Druga rocznica wybuchu tej wojny. Nie chce mi się uwierzyć. Udało się, jak dotąd, udało się przetrwać. Miałem dotąd szczęście. Wstyd mi, ale pomimo wszystko, co nas dotąd spotkało, jeszcze nigdy w życiu nie czułem się tak szczęśliwy jak przez te lata, nawet te dwa lata wojny. Jeszcze nigdy w życiu nie czułem się tak dobrze. Bobkowski kurczowo trzyma się życia. Ani myśli cierpieć czy umierać, pragnie intensywnie chłonąć życie, odwracając się równocześnie od przeszłości i najzupełniej nie interesując przyszłością.