W Hamburgu, w domu mieszkającego z matką, muzułmańskiego boksera Melika Oktaya, pojawia się i prosi o pomoc Issa Karpow, syn pułkownika Armii Czerwonej i zgwałconej przez niego Czeczenki, notabene zamordowanej przez własną rodzinę za „zhańbienie rodu”. Issa jest chory i wycieńczony; był więziony i torturowany zarówno przez Rosjan, jak i Turków; możliwe, że jest albo był czeczeńskim terrorystą. Do Hamburga dostał się nielegalnie, przerzucony przez Szwecję. Leila i Melik kontaktują go z Annabel Richter, idealistycznie nastawioną prawniczką pracującą w charytatywnej agencji o nazwie Azyl Północ, zajmującej się prawami nielegalnych imigrantów, a przez nią z irlandzkim bankierem działającym w Niemczech, Tommym Brue. Intryga zagęszcza się, gdy wychodzi na jaw, że ojców Issy i Tommy’ego łączyły brudne interesy oraz wielka forsa. Chodziło o konta lipicańskie, co jest oczywistą aluzją do prania brudnych pieniędzy, wybielania ich (lipicany to rasa koni, która wzięła nazwę od stadniny w Lipicy w Słowenii, założonej ok. 1580 roku, gdzie została wyhodowana; rodzą się one skarogniade lub kare, dopiero między szóstym a dziesiątym rokiem życia ich maść zmienia się na siwą). Jako że akcja powieści dzieje się współcześnie, a więc stosunkowo niedługo po atakach terrorystycznych na WTC w Nowym Jorku, na metra w Madrycie i Londynie i innych, za którymi stoją - rzecz jasna! - muzułmańscy fanatycy, Issą interesuje się zarówno wywiad brytyjski, jak i niemiecki. Szybko jednak okazuje się, że chyba nie do końca chodzi o Karpowa, że jest on tylko pretekstem, by panowie szpiedzy i agenci (z różnych krajów i przeróżnych, rywalizujących ze sobą agencji) mogli uprawiać swoje pasjonujące gierki. John Le Carré niewątpliwie postarał się być na bieżąco z tematem islamskiego terroryzmu, ale… mentalność i rozmowy szpiegów jakoś dziwnie przypominają czasy zimnej wojny, żelaznej kurtyny, czyli lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte ubiegłego stulecia.
