Dżuma

Albert Camus urodził się w 1913 r. w Algierii. Dzieciństwo przeżył w ubóstwie. Ojciec, rodem z Alzacji, zginął w bitwie nad Marną, kiedy Albert nie ukończył jeszcze roku. Matka, Hiszpanka, była analfabetką i pracowała jako służąca. Dzięki stypendium ukończył liceum, potem studiował filozofię i kulturę antyczną w Algierze. Uprawiał boks i piłkę nożną. Atak gruźlicy na którą cierpiał przez całe życie, przekreślił marzenia o karierze sportowej i uniwersyteckiej. "Wszystko, co wiem o moralności, zawdzięczam futbolowi" - powtarzał. Debiutował w 1937 roku esejami "Zaślubiny" i "Dwie strony tego samego", w którym opisał wrażenia z pierwszego w życiu pobytu w Europie. Po krótkim pobycie w Paryżu i powrocie do Algierii w 1942 r. ponownie przybył do Francji, gdzie związał się z ruchem oporu. W tym roku wydał powieść "Obcy" (do dziś sprzedano ponad 6 mln egzemplarzy) oraz esej "Mit Syzyfa", w którym przedstawił swój światopogląd. Życie ludzkie obwarowane nieuchronnością śmierci jest absurdalne jak praca mitycznego bohatera - przekonywał. Człowiek musi uświadomić sobie sytuację i czerpać z tego siłę. W 1945 r. wydał dramat "Kaligula", który wraz z dwoma poprzednimi tytułami złożył się na "Trylogię Absurdu". W studium dyktatury "Człowiek zbuntowany" (1951) demistyfikował go Jean-Paul Sartre. W 1956 r. opublikował głośną powieść "Upadek". Rok później otrzymał literacką Nagrodę Nobla. Wzbudziło to konsternację - dziwiono się, że szwedzcy akademicy nagrodzili pisarza o taki niewielkim ilościowo dorobku. w 1960 r. Camus zginął w wypadku samochodowym.