Komisarz Marcin Zakrzewski mierzy się z zawodowym wypaleniem. Kilka lat po sprawie seryjnego mordercy ze Szczepanowa jest już zmęczony służbą i myśli o odejściu. Niespodziewanie trafia mu się sprawa wielkiego kalibru, cztery zupełnie różne morderstwa, które na pozór nic nie wiąże. Okazuje się, że łączy tragedia sprzed lat. Ktoś wymierza osobistą vendettę i komisarz za wszelką cenę chce schwytać mordercę. Na dodatek w jednej z kamienic ekipa remontowa znajduje zmumifikowane ciało kobiety. • Czy odkryte zwłoki są w jakikolwiek sposób połączone z ostatnimi morderstwami? • Książka to mała cegiełka liczy 580 stron, ale czytałam ją naprawdę szybko. Początek może był troszkę rozwlekły, mamy dużo wewnętrznych przemyśleń głównego bohatera, jednak z każdym kolejnym rozdziałem akcja się rozkręca. Na jaw wychodzi coraz więcej intryg, tajemnic i sekretów sprzed lat, czyli to, co tygryski lubią najbardziej. 😉 • Iluzja to nie jest tylko kryminał, jest to historia o ludziach, którzy przed laty popełnili błąd, wielki błąd i przeszłość się o nich upomina. • Jest to historia o tragedii, która zostawiła piętno w życiu oprawców, jak i rodzin ofiar. • Autor pokazał jak łatwo zmanipulować człowiekiem. Wykorzystać jego słabość, chorobę i popchnąć do rzeczy okrutnych wręcz brutalnych. • Powieść ta pokazała, jak można stworzyć historię, w którą uwierzą wszyscy i ukryć doskonale swoje prawdziwe motywy. • Komisarz Zakrzewski bardzo przypomina mi inną, bliską mojemu sercu, postać, Igora brudnego. Panowie mają naprawdę zbliżony charakter, pokuszę się o stwierdzenie, że niemal identyczny. Te same wartości, nawet z wyglądu są trochę podobni, ale mi to zupełnie nie przeszkadza. Bardzo się cieszę, że znalazłam bohatera, który potrafi swoją dedukcją oraz lekką brawurą dopiąć sprawy do końca.

Tytułowe Utopce to maleńka wioska położona w głębokim lesie z garstką mieszkańców. • 30 lat temu doszło tutaj do tragedii, której nie udało się wyjaśnić. Zaginął ojciec i syn. Nie było ciał, tylko zakrwawione ubrania. Wszyscy założyli, że zostali zamordowani i zbrodnię tą przypisali nadprzyrodzonej istocie, wampirowi. • Teraz po latach para policjantów z Lipowa wraz z Klementyną Kopp próbują rozwiązać tę zagadkę. • Na szali stoi odnalezienie winnych zbrodni oraz losy komisariatu w Lipowie. • Naprawdę tęskniłam za sielską atmosferą tego cyklu. Jednak tutaj autorka dała sporo mroku i tajemnicy. • Tytułowe Utopce to nie tylko wioska, ale też nazwa słowiańskich demonów. Sporo w tej części było nawiązań do naszych prastarych wierzeń. Czułam ten klimat niepokoju i tajemniczej magi tych terenów. • Dzięki narracji w dwóch liniach czasowych po raz kolejny wiem o wiele więcej niż bohaterowie prowadzący śledztwo. Dzięki temu lepiej było mi się wczuć w obie akcje. • Był także mój ulubiony motyw, hermetyczne małe środowisko. Mieszkańcy wiedzą o sobie wszystko i nie lubią obcych. Mają swoje mniejsze i większe sekrety. Za zamkniętymi drzwiami dzieje się wiele, jednak powiedzenie: • ,,Nie mów nikomu, co się dzieje w domu" • bardzo pasuje do lokalnych mieszkańców. • Autorka pokazała też hipokryzję tej małej społeczności. Pierwsi w kościele, a nadal wierzą w pogańskie zabobony. Bardzo często spotykane zjawisko w takich wioskach. Sama się w takiej wychowałam, więc wiem o tym, co nieco. 😉 • Bardzo zużyłam się z bohaterami tej sagi. Sprawy pomiędzy nimi stają się coraz bardziej zagmatwane. Mimo że nie popieram niektórych ich wyborów, już nie mogę się doczekać, żeby poznać ich dalsze losy.

Dostałam świetny kryminał, pełen zwrotów akcji i nies­podz­iewa­nych­ powiązań. • Główni bohaterowie bardzo do mnie przemówili. Dwie obce osoby, Iwona Banach i Heinrich Vogel, policjantka i były więzień. Połączyła ich wspólna sprawa, a jednak coś więcej. Oboje nosili w sobie ból i uczucie niesprawiedliwości. Jak mówi stare przysłowie: • Swój swojego pozna i tak właśnie było w ich przypadku. • Z obu dotkliwe zadrwił los i ciężko im się z tym pogodzić. • Z pozoru zwykły wypadek okazuje się sprytną mistyfikacją. Odkrywają coraz więcej tajemnic, które mogą wiele zmienić. Tajemnicza kaseta VHS przybliża ich do prawdy, ale czy na pewno chcą ją odkryć? • Postać Miszy również zwróciła moją uwagę. Był tak przebiegły i wszystko miał tak świetnie przemyślane, że nawet mnie zwiódł. Autor stworzył świetny obraz psychopaty i manipulatora. • Mam ogromną fobię związaną z pająkami, więc opis tego, co ujrzał w lustrze Heinrich, czytałam jedynym okiem, ale przetrwałam. • Liczę na szybką kontynuację perypetii tej dwójki, a teraz mam w planach poznać wcześniejsze losy Iwony Banach.

Myślę, że to historia, którą powinien poznać każdy. • Buddy Lee i Ike, byli więźniowie, ojcowie, którzy stracili synów, postanawiają na własną rękę, znaleźć winnych tej tragedii. Dowiadują się coraz więcej i nic już nie jest takie samo. Zemsta zamienia się w walkę o najbliższych. • Jest to powieść sensacyjna i jest tu sporo brutalności i rozlewu krwi. Autor nie szczędził szczegółów, więc nie każdemu to się spodoba. Ja akurat lubię takie klimaty i książkę czytało mi się niesamowicie szybko. • Pomimo że to brutalna książka zostało w niej poruszone sporo ważnych, ale ciężkich tematów. Morderstwo, strata najbliższych, oblicza żałoby, homoseksualizm, rasizm i wiele innych. • Książka bardzo mną wstrząsnęła. • Ciężko uwierzyć, że w XXI wieku nadal są miejsca, gdzie kolor skóry decyduje o tym, czy jesteś wartościowym człowiekiem. • Smutne, że pomimo coraz większej świadomości i edukacji inna orientacja seksualna wywołuje falę niesmaku i nienawiści. • Główni bohaterowie nie są idealni. Mają swoje za uszami. Obili nie jedną mordę, jednak ich największą zbrodnią było to, że odwrócili się od swoich synów, ponieważ nie bali się być szczęśliwi i nie kryć tego, że kochają. • Vendetta za synów jest ich sposobem na poradzenie sobie z żałobą i odkupienie swoich win. Przykre, że dopiero po starcie zdają sobie sprawę, jak bardzo nawalili w relacji ojciec syn. • Chociaż w książce były sceny akcji rodem z amerykańskiego filmu akcji, powieść ta niesie dużo ważnych przesłań, które zostaną ze mną na dłużej.