Niezgłębione ( dosłownie ) źródło pomysłów na urozmaicenie każdej imprezy. Kliknąłem czwartą gwiazdkę, ale skłaniał bym się do 3,5 ( zaokrągla się w górę ), a to z tego powodu, że nadmiar wiadomości przytłacza. Wiadomości z rodzaju... "seee mną sieeee nieee napjeeeeszssss ?" motywują do czytania w okolicach barku ( mowa o meblu nie anatomii ). Świetne studium, doskonała antologia, ciekawy zbiór, po wnikliwych zapewne poszukiwaniach. Ale... nie ma akcji bo być nie może. Kto trzeźwo (sic...) myślący oczekuje akcji w encyklopedii ? Wiadomości skorowidzowo statystyczne nie cechują się wartkością akcji. Ale jako materiały poznawcze... polecam.

Dywan Terry Prachett popełnił gdy miał lat 17.To wydanie jest późniejsze i przez autora poprawione zapewne sporo w porównaniu z oryginałem. Świeży pomysł, chyba jeden z pierwszych + korekta po latach doświadczeń z gustami czytelników ( a nierzadko fanów ) i własnym, dały zaskakująco ciekawy efekt. Nie czyta się jednym tchem, bo oddychać trzeba i bez wątpienia czasem szczerze uśmiechnąć. Spora doza humoru, opowieść z rodzaju awanturniczo-podróżniczo-kata­stro­ficz­nych­ ( nowy gatunek... ) wciąga. Nie wiem czy Prachett inspirował się czymś, kimś, czymkolwiek, ale na pewno tym opowiadaniem ( niestety jedna część i nie ma więcej, a kolejne opowiadania autora to już inne historie ) mogli by się zainspirować filmowcy. Niby fantasy, niby tragedia, niby "trup ściele się gęsto", ale nie jest mroczno jak u Tolkiena, jest szybciej niż u Sapkowskiego i dojrzalej ( chodzi o wiek bohaterów, nie styl pisania.. chociaż... ) niż u Pani Rowling.

Ostatni Kontynent Terryego Prachetta czyta się dobrze, ale to część tylko z większej całości z cyklu Świat Dysku. Trochę humoru, trochę akcji, trochę fantasy, trochę... religii, ale z mocnym przymrużeniem oka. W sumie trochę + trochę i jest tego na tyle żeby się nie nudzić. Nie polecam osobom ortodoksyjnym. Dla niektórych może być zbyt rozwinięta Licentia poetica - ale z gustami się nie dyskutuje. Autor trzyma poziom i nie razi nic, może prócz tego że gdy przeczyta się już kilka książek tegoż...oczekuje się na jakiś fajerwerk. Nic z tego. Stabilny, solidny Prachett.

Sprawnie, bez zbędnych ozdobników przedstawiona prosta intryga, której sens być może właśnie z powodu tej prostoty komplikuje się i umyka do ostatniej kartki. To się dobrze czyta i nie nudzi. Mniej uważni lub nie wnikający w rodowe koligacje mogą, ale nie muszą czuć się trochę zdezorientowani kto z kim i dla czego, ale to z lekka zaplątanie właśnie stanowi szkielet opowiadania.

Ciekawa narracja i interpretacja ewolucji człowieka, mimo iż wpadająca w tryb filozoficzno-statystyczny własnych przemyśleń, chwilami kont­rowe­rsyj­nych­. Dla tych którzy zasugerowali się zbytnio tytułem - pierwsza część jest wciągająca i można by pominąć resztę "teoretyczno-wróżbiarską", ale wnioski z drugiej są bardzo ciekawe o ile kogoś stać na myślenie krytyczne... lub myślenie jako takie.