Bear Grylls, a raczej Edward Michael „Bear” Grylls to znany brytyjski podróżnik, alpinista oraz były żołnierz brytyjskich sił specjalnych. Dla zwykłego człowieka jest znany z programów telewizyjnych (Szkoła przetrwania i Bear Grylls w miejskiej dżungli) emitowanych na Discovery Channel. Jeśli dalej nie kojarzycie któż to jest zastanówcie się czy słyszeliście ostatnio o programie telewizyjnym, w których mężczyzna zjada, co popadnie, aby przetrwać? Tak? Prawdopodobnie jest to właśnie ten Pan! • Oczywiście w jego dobytku nie są tylko programy telewizyjne. Pan Grylls piszę również książki. Nie takie typowe, ponieważ w dużej mierze są to poradniki. Dziś pragnę przedstawić wam jedną z jego książek. • „Poradnik przetrwania w życiu” to jeden z tego typu poradników, które czyta się z przyjemnością od początku do końca. Spytacie „dlaczego?” ale nie wiem czy jestem wstanie odpowiedzieć na to pytanie. Tak już po prostu jest. • Pisanie poradników jest ciężkim kawałkiem chleba. Większość zawiera to, co każdy z nas już zazwyczaj wie. Najgorsze w tym jest to, że zazwyczaj jest to pisane w sposób nienadający się do czytania. Mija 5 minut, a my jesteśmy już znudzeni i sfrustrowani, więc rzucamy w kąt taką książką. Mija się to z celem. I to bardzo. • Bear Grylls podjął się czegoś, czego podejmowało się już wielu przed nim. Jednak jemu to się udało. Mało, komu udaje się przekazać coś, co wie każdy, ale tak, aby przyswoił to naprawdę. To trudne zadanie. Sama po sobie widzę, że czasem to, co oczywiste i sto razy słyszane nie dociera tak dobrze jak za pierwszym razem, kiedy powiedział to właściwy człowiek. • Książka ta opowiada przede wszystkim historie samego autora. Na przykładach ze swojego życia tłumaczy nam różne rzeczy, które według niego są ważne, aby przetrwać w życiu. Na początku byłam sceptyczna, co do tego. Pomyślałam sobie, co ja mogę mieć wspólnego z alpinistą albo żołnierzem brytyjskich sił specjalnych. Chyba niewiele. Wtedy jednak przypomniałam sobie jak kiedyś ktoś powiedział, że powinniśmy czytać książki ludzi, którzy osiągnęli już sukces, ponieważ właśnie tam często jest zawarty przepis na niego. Czy tym razem też tak było? Wydaje mi się, że tak. • Każda ważna rada była poparta takimi argumentami (warunkami), które każdy z nas może spełnić by nasze życie stało się lepsze. Oczywiście autor wspomina, że nic bez ciężkiej pracy nie osiągniemy, o czym tak wiele ludzi zapomina. W końcu to właśnie ciężką pracą dochodzimy do wspaniałych efektów. Nic sam się nie stanie. Życie nie jest proste, więc musisz poświęcić coś aby zdobyć coś innego. • Książka zawiera 75 rad jak przetrwać w życiu. Każda rada jest napisana wielkim, czarnym, tłustym drukiem i zajmuje praktycznie całą stronę. Dzięki temu dobitniej trafia do nas przesłanie jej. Lepiej zapamiętujemy. Każde, czym ważniejsze (według autora) rady również zostały wytłuszczone po to żeby czytelnik w każdej chwili mógł do nich wrócić i bez problemów je odnaleźć. Poradnik jest napisany w naprawdę dobry sposób. Na swoim koncie mam już kilka, ale ten jest jednym z lepszych. • Szukając czegoś, co dotrze do ciebie raz a dobrze śmiało możesz sięgnąć po tą książkę. Może nic nowego się nie dowiesz tak naprawdę, ale na pewno tym razem wszystko zapamiętasz porządnie. • „Ból i niewygody, bąble i bolące mięśnie nie trwają wiecznie. Za to duma z osiągniętego sukcesu czy spełnionego marzenia zostanie z tobą po kres twoich dni.”

Szklany tron to pierwsza opublikowana powieść Sarah J. Maas. Amerykańska pisarka swoją przygodę z pisaniem zaczęła jednak dużo wcześniej. Na stronie www.fictionpress.com każdy z nas może prześledzić początki tej historii, które zaczęły się, kiedy autorka miała 16 lat. Autorka wspomina, że Szklany tron powstał dzięki fascynacji bajkami disneya oraz ich ścieżkami dźwiękowymi. • Szklany tron to historia młodej zabójczyni, przed której imieniem drży cały świat. Przez nieznanego zdrajcę najgroźniejsza zabójczyni została zesłana do miejsca z najgorszych koszmarów. Miejsca gdzie nikt nie przeżył dłużej niż kilka miesięcy, a jednak jej udało się wytrwać najdłużej ze wszystkich. Pewnego dnia zostaje wezwana przez samego dowódcę Gwardii Królewskiej. Celaena sądząc, że jest to jej ostatni dzień, że prowadzą ją na śmierć próbuje obmyślić plan szybkiej ucieczki. Kiedy przekracza ostatnie drzwi jej życia odmienia się całkowicie. Inaczej niż się tego spodziewała. Dostaje zadanie. Nagroda za jego wykonanie jest jedną z tych, o których marzy się skrycie. Tylko czy Celaena będzie wstanie wykonać to zadanie? Jeśli poniesie porażkę czeka ją śmierć. • Uwielbiam w fantastyce to, że wielu autorów dodaje do nich mapy. Cudowna sprawa. Ubóstwiam je. Czasem naprawdę trudno jest odnaleźć się w tych wszystkich opisach krain. Innym razem zaraz po ich opisaniu zapominamy o tym, a kiedy znów spotykamy się z krainami trudno nam odnaleźć ich położenie. Dlatego tak ważne są według mnie mapy. W każdej chwili możemy wrócić na początek książki bez wertowania kolejnych kartek, aby odnaleźć opis. Wszystko jest jasne. Nie mamy mylnych wyobrażeń. Nawet nasza wyobraźnia lepiej działa mając oparcie. • Tutaj daje mój pierwszy, wielki plus dla autorki za zamieszczenie ich. • Cała historia trzyma nas w ciągłym napięciu. Autorka podsuwa nam tylu podejrzanych, że czasem sami się zapętlamy próbując odkryć zagadkę. Same postacie są w sobie tak ciekawym elementem książki, przez co każdy czytelnik zżywa się z nimi bardziej niż zwykle. Od początku do końca nie wiem, kto jest przyjaciele, a kto wrogiem. Każdy skrywa swoją tajemnice. Błahą, nic nieznaczącą albo taką, od której włos jeży się na karku. • Muszę przyznać również, że momentami łapałam się na porównaniach siebie do Celaeny albo na odwrót. Okazała się jednym z tych bohaterów, w którym można odnaleźć cechy własne. • Uwielbiam książki, w których historia nie jest opowiadana tylko z perspektywy jednej osoby. Jeśli opowiada ją tylko jedna osoba mamy nie do końca właściwy i pełny obraz sytuacji. W przypadku historii opowiadanej z perspektywy kilku bohaterów od razu jest lepiej. Poznajemy każdego głębiej. Tak również stało się tutaj. Jedyną wadą tego pomysłu u autorki było to, że czasem niepostrzeżenie przechodziła z jednej postaci na drugą i mijała chwila nim to spostrzegliśmy. • Przez pierwsze kilka stron historia wydawała mi się nudna. Momentami bywała przewidywalna. Jednak nie są to jakieś wielkie minusy, ponieważ czym więcej książek czytamy tym więcej wydaje nam się oczywiste. • Szklany tron przekazuje nam, że nawet, kiedy stoimy na przegranej pozycji możemy wygrać dzięki sile otaczających nas ludzi. Prawdziwa moc nie jest w rzeczach materialnych, lecz w wierzących i kochających ludziach. • Historia Celaeny Sardothien jest jedną z tych historii, na której kontynuację czekam w napięciu. Książka, która była przypadkowym znaleziskiem okazała się jedną z tych, które pochłonęły mnie. Jeśli miałabym okazję polecić ją komuś zrobiłabym to bez wahania. • Pozdrawiam, • A.

Trudi Canavan australijska pisarka i publicystka oraz ilustratorka i projektantka. Kobieta o wielu talentach. Laureatka nagrody Aurealis dla najlepszego opowiadania fantasy. Australijskie czasopismo zatrudniło panią Canavan, jako szefową działu graficznego poświęconego fantastyce Aurealis. • Trudi Canavan jest autorem trzech światowej sławy trylogii. • Trylogia Era pięciorga • Trylogia Czarnego Maga • Trylogia Zdrajcy • Łotr to już drugi tom słynnej trylogii Zdrajcy. Opowiada on dalsze losy syna Czarnego maga Sonei oraz byłego Wielkiego Mistrza Akkarina, który na własne życzenie zostaje uwięziony w tajnym azylu zdrajców. W nowy świecie trudno jednak jest odnaleźć się młodemu magowi. Wbrew pozorom asystent ambasadora nie dał się zamknąć tam tylko, dlatego, że pragnął ocalić jedną kobietę. O nie. Ma on swoją sekretną misję, która ma więcej przeciwników niż zwolenników. Nie zdaje sobie nawet sprawy, jakie niebezpieczeństwo na niego czeka tuż za zakrętem. • Spotykamy się także z losami Dannyla. Przez ucieczkę Lorkina wiele drzwi zamknęło się przed nim. Ponieważ Ashaki nie rozumieją jak mógł pozwolić mu tak po prostu odejść. Jakby tego było mało do Sachaki przyjeżdża dawny kochanek Dannyla oświadczając, że został Ambasadorem Elyne i zamieszkają razem w domu Gildii. • Jednak Łotr to nie tylko historia młodego Lorkina oraz Ambasadora Gildii. W miedzy czasie poznajemy dalsze losy Kyralii. Okazuje się, że nie tylko w Sachace czai się niebezpieczeństwo. • Robię się już pewnie okropna, że ciągle o tym wspomina, jednak w dalszym ciągu jestem zauroczona zamieszczonymi mapami. To właśnie dzięki nim uświadomiłam sobie tak wiele rzeczy, które w tekście mi umknęły. • Mapy te to trzy niedużego formatu obrazki przedstawiające: Gildie magów, ziemie Kyralii oraz Imardin. • Pamiętacie jak wspominałam, że Misja ambasadora czasami stawała się nuda? W łotrze nie ma tego problemu. Jeśli raz was wciągnie to nie puści dopóki nie skończycie go. Historia pochłonie was bez reszty. Sama akcja nie da wam odpocząć. Będzie ciągle zaskakiwać. Nie wiedziałam, że mogę jeszcze bardziej zżyć się z bohaterami, a jednak okazało się to możliwe. Śmiało mogę powiedzieć, że pani Canavan jak zwykle spisała się mistrzowsko. • Zauważyłam u autorki pewien schemat. Każda jej trylogia rozkręca się z kolejną częścią coraz bardziej. Zaczyna powoli, czasem odrobinę nudnawo, a potem pojawia się jeden moment, który powala nas na kolana raz na zawszę. • Jako, że jest to środkowa część nie mogę powiedzieć nic więcej, aby nie zdradzić fabuły. Czasem z tego powodu nie cierpię siebie, że muszę zrecenzować taką książkę. Ponieważ nie potrafię się powstrzymać żeby nie robić spoilerów. Więc powiem krótko. Jeśli spodobała wam się Misja ambasadora to możecie być pewni, że Łotr was zachwyci od początku do końca. • Pozdrawiam, • A.