Książka nie zachwyciła mnie, mimo iż posiada wiele pozytywnych recenzji. Osobiście wolałabym, żeby została napisana z zachowaniem chronologii wydarzeń - ułatwiłoby to lekturę. Wychwyciłam jeden błąd w datowaniu, ale to nie ma większego znaczenia. Ponadto dziwię się autorce, że w swojej opowieści nie uwzględniła mentalności ludzi lat 40 XX wieku (chociażby w kwestii współżycia przed ślubem). W moim odczuciu wiele tu fantazji. Nie przekonała mnie też kreacja postaci Krzysztofa i Basi - obie te postaci wydawały mi się nierealne. Na plus zdecydowanie policzę obrazy wojny - fragmenty jej poświęcone są przejmujące i nie pozostawiają obojętnym. Ogólnie można sobie odpuścić - tym bardziej, że książka jest długa.

Dla każdego, kto pragnie dowiedzieć się więcej o bohaterach "Kamieni na szaniec" - nie tylko o Zośki, Alku i Rudym, ale także o ich przyjaciołach i wspó­łtow­arzy­szac­h walki. Pomoże zrozumieć ich świat - zarówno ten, który ich otaczał na zewnątrz, jak i ten wewnętrzny. Jestem zaskoczona poziomem dojrzałości wielu spośród tych tekstów.

Lektura tej książki może nastręczyć Czytelnikom wielu trudności, ponieważ jest napisana w klimacie "strumienia świadomości". Taki "groch z kapustą". "Zośka i spółka" zasługiwali na bardziej uporządkowaną książkę. Żeby dotrzeć do informacji o "Zośce" oraz innych bohaterach "Kamieni na szaniec" (których to informacji jest zdecydowanie mniej, niż bym chciała), musiałam się przekopać przez liczne stronnice traktujące o pani Hali, jej przodkach, rodzinie i innych zupełnie mnie nie interesujących sprawach. Dygresji tu co niemiara, co chwila jakaś przerwa na odpoczynek (pani Hala miała wszak ponad 90 lat, jak powstawała książka), czy wzmianka o piciu kawy. Niemniej jednak można spróbować podołać - tylko należy uzbroić się w cierpliwość.

Kopalnia wiedzy o bohaterach "Kamieni na szaniec"! Mnóstwo, mnóstwo informacji. Wiele ciekawych zdjęć. Lektura obowiązkowa dla każdego, kto pragnie zagłębić się w świat Rudego, Alka i Zośki.

Nad książką uroniłam niejedną łzę, a nie jestem osobą której łatwo się "oczy pocą". Poruszyła mnie opowieść o życiu "Zośki", "Rudego" i "Alka" - młodych mężczyzn, którzy zginęli pod okupacją niemiecką i już na zawsze będą mieli niewiele ponad dwadzieścia lat. Nie możemy o nich zapomnieć. Czy my, tak nowocześni i tacy "do przodu", potrafimy tak się przyjaźnić, tak kochać i tak walczyć o lepszą Polskę?