Siła więzów rodzinnych daje moc przetrwania najgorszych momentów życiowych. Historia trzech sióstr: Cibi, Magdy i Livi - słowackich Żydówek, które przeżyły piekło obozu konc­entr­acyj­nego­ w Auschwitz. Wbrew moim obawom nie była to kolejna książka o okrucieństwach, eksterminacji i nieludzkich torturach stosowanych przez nazistów w obozach konc­entr­acyj­nych­. Autorka Heather Morris skupia się na opisie ludzkiego życia, na historii rodzinnej trzech sióstr, którym przyszło dorastać w czasie II wojny światowej. Ich wzajemna siostrzana miłość oraz przysięga jaką złożyły kiedyś ojcu, że będą się sobą na wzajem opiekować dała im siłę do przeżycia koszmaru obozu konc­entr­acyj­nego­. Zakończenie wojny nie było jednak końcem ich udręki. Nie mają już domu, nie mają dokąd wracać. Tylko nowo powstałe państwo Izrael wydaje się jedynym przyjaznym miejscem w którym mogą od nowa rozpocząć swoje życie. • Opisy autorki, która zebrała relacje świadków tej niezwykłej historii są niekiedy fragmentaryczne, skupiające się na pewnych szczegółach, pomijających ogólne tło wydarzeń. Takie są jednak opowieści przekazywane w rodzinach z pokolenia na pokolenie. To nie relacja historyka, ale sfabularyzowana opowieść niosąca piękne przesłanie nadziei.

Moda na retro kryminały dotarła także i do Rosji. Julia Jakowlewa zanurza się w mroczne lata komunistycznego terroru doby stalinowskiej. Podpaść wszechwładnemu aparatowi bezpieczeństwa OGPU może każdy, nawet najbardziej oddany milicjant leningradzkiego wydziału kryminalnego - towarzysz Zajcew. Ratuje go jedynie to, że jest wybitnym specjalistą, który może rozwiązać ponurą zagadkę serii dziwacznych morderstw, w których ofiary są dziwnie stylizowane w artystyczne pozy. Zajcew zabiera się ostro do pracy i czuje, że rozwiązanie zagadki jest bardziej skomplikowane niż to się wydaje jego przełożonym. Na domiar złego, jego dawni koledzy z pracy odsuwają się od niego podejrzewając, że OGPU nie wypuściło go z więzienia tak bezinteresownie. • To, co mi się w tej kryminalnej powieści podobało najbardziej, to realizm sytuacyjny. Te wszystkie opisy życia leningradczyków w latach 30-stych minionego wieku, mieszkania komunalne, walka o przetrwanie, zdobycie czegokolwiek, dewastacja społeczna i gospodarcza jaką przyniosła rewolucja komunistyczna w Rosji. Opisy nie wybielają ponurego czasu, ale pokazują też ludzkie tęsknoty za normalnością, za zaspokajaniem zwykłych potrzeb: przyzwoitości, miłości, życia kulturalnego. Akcja kryminalna, choć równie ciekawa i wciągająca jest tylko lejtmotywem dla powieści o codziennych zmaganiach się towarzysza Zajcewa z prozą komunistycznego życia w Sowieckiej Rosji. Dla mnie to wielki plus i ukłon szacunku dla twórczości pisarskiej Julii Jakowlewowej.