W dobie internetu i instagramowego pościgu na idealne twarze, włosy, ciała trudno jest odnaleźć prawdziwe ludzkie piękno. W książce "(Nie)piękność" autorstwa Nataszy Sochy poczujemy na własnej skórze zderzenie dwóch światów, brzydoty i cudownego wdzięku, które nie raz zaplatają się ze sobą. • Głównymi bohaterkami tej powieści są Nasturcja i Paulina. Dwie kobiety, pozornie z różnych światów, a jednak coś je łączy. Brak akceptacji siebie. Nasturcja uważa się za brzydką kobietę, jest zakompleksiona i wycofana, Paulina natomiast to symbol pięknego wyglądu i kobiecego ideału ale podobnie jak Nasturcja jest nieszczęśliwa. Ich życie zupełnie różni się od siebie, a kiedy ich ścieżki się skrzyżują, będzie to niesłychane wydarzenie. Poza nimi, występujące postacie są symbolem naszego społeczeństwa. To książka, która nie skupia się tylko na wyglądzie bohaterek, ale też na podejściu innych ludzi co do obu kobiet. "(Nie)piękność" to utwór, który ma na celu zwrócenie naszej uwagi na to, że wartością człowieka nie jest wygląd, bo musimy pamiętać o tym, że czasem cudowna powierzchowność kryje obrzydliwe wnętrze. Jednak często o tym zapominamy. Autorka w pewnym sensie zmusza nas do wyciągnięcia pewnych wniosków z naszego postępowania, które uwidacznia na przykładzie dwóch odrębnych postaci. Każdy z nas ma okazję utożsamić się z jedną bohaterką, poznać jej światopogląd i zorientować się czy nas tok myślenia był słuszny. Z drugiej natomiast strony, Natasza Socha ukazuje obraz nie tyle naturalnego piękna, co obsesyjnego dbania o siebie i zapominania o innych ludziach, a zderza obraz ten z pełną rezygnacji i zaniedbania widokiem Nasturcji. To wszystko sprawia, że książka ta jest pełna refleksji nad życiem, obecnymi czasami i hierarchią wartości, którą czasem należałoby odpowiednio zweryfikować i zaktualizować. Książka ta naładowana jest prawdziwymi sytuacjami, realnym życiem i trudnościami. Historia zawarta w tej powieści dotyka również współczesnych problemów związanym z nieustającym dążeniem do perfekcji. Wręcz chorobliwe podejście do własnego wyglądu nie pozwala czerpać radości z życia. Niesamowite zderzenie, wydawałoby się, dwóch odmiennych światów sprawia, że książka nabiera całkowicie innego znaczenia i napawa optymizmem, że są jeszcze ludzie, którzy widzą więcej niż czubek własnego nosa. To moje kolejne spotkanie z twórczością Nataszy Sochy i myślę, że nie ostatnie. Kobieta ma umiejętność stosowania nie tylko lekkiego pióra, ale też zagłębiania się w ludzkie dylematy i psychikę, co powoduje, że fabuła wydaje się ogromnie realistyczna. • Sądzę, że wielu z Was odnajdzie w tej historii cząstkę siebie. Jeśli macie chwilę, poświęćcie ją na lekturę tej książki, a gwarantuję, że nie będziecie żałować.

Przygoda z książką "Zapisane w bliznach" to moje drugie spotkanie z twórczością Adriany Locke. Niezawodnie, autorka naładowała swoją powieść całą gamą emocji, które czytelnika miażdżą i jednocześnie unoszą metr nad ziemię. • Czasem lubię książki, które wprawią mnie w melancholijny stan. "Zapisane w bliznach" to historia o, jak sam tytuł wskazuje" samym życiu, pokiereszowanym, bolesnym, pełnym ran i blizn, takim które nikogo nie oszczędza. To niesamowite jak Adriana Locke manipuluje losami swoich bohaterów, w sposób brutalny, a jednocześnie pełen uczuć. W powieści "Zapisane w bliznach" Locke daje nam obraz osób, czy to znajomych, przyjaciół, czy też kogoś z rodziny, które są dla nas wszystkim, są z nami na dobre i złe. Poznajemy w niej Elin i Tyler'a, on szkolna gwiazda koszykówki, a ona skromna dziewczyna, która walczy sama z sobą. Kiedy pewnego dnia ich ścieżki krzyżują się, wszystko nabiera tempa. Zakochani licealiści, którzy wierzyli we własną, niezniszczalną miłość. Biorą ślub, wszystko się układa. Kochają się. Jednak do czasu. Ich więź pozornie nierozerwalna trwa jednak jak to w życiu bywa nawet najsilniejsze relacje mogą się skończyć. A co się wtedy z nimi stanie, gdy bolesne doświadczenia nie pozwalają zapomnieć? Przez całą książkę, a może nawet na każdej stronie można wyczuć emocjonalne cierpienie, pełno bólu i psychicznego obciążenia. Pokochałam Elin i Tylera, z resztą ich nie da się nie lubić. Są tak prawdziwi, realni, jakby żyli obok nas. Autorka sprawiła, że żaden z bohaterów nie jest doskonały, każdy ma wady i zalety, jak każdy z nas. Dlatego tak łatwo jest nam utożsamić się z tymi bohaterami. W ich turbulencjach życiowych widzimy własne przeciwieństwa losu. Z tej powieści można wyciągnąć naukę tego, jak wybaczać, jak widzieć człowieka w człowieku i jak nie oceniać. Wiele się tu dzieje, napięta akcja, bolesne chwile i sporo łez. Ostrzegam was, ból i bezradność to uczucia, które nie odpuszczają nam ani na sekundę powodując, że "Zapisane w bliznach" to istna emocjonalna kolejka górska. Wiele łez, wzruszeń i momentów szczęścia zostanie ze mną na dłużej. Adriana Locke jest mistrzynią ukazywania, że życie to nie jest łatwa sprawa, ale kiedy w grę wchodzi miłość to warto o nie walczyć. Cudowna życiowa historia, która przenosi nas w całkowicie inny świat i niech nie zgubi Was wiek bohaterów, są oni bardziej doświadczeni przez los niż niejeden dorosły. Pamiętajmy, jako ludzie jesteśmy w stanie wiele przeżyć, przetrwać i wybaczyć. Ważne jest żeby otaczać się wartościowymi ludźmi. • Piękna, może czasem zbyt słodka opowieść o nowym życiu, nadziei i drugiej szansie, a wszystkie zdarzenia, które się nam przytrafiają prowadzą do tego byśmy byli jak najlepszą wersją samego siebie.

"Drapieżcy" to trzeci tom nadmorskiej serii autorstwa Darii Orlicz. Ponownie przenosimy się w okrutny świat okolic Szczecina, gdzie zbrodnia goni zbrodnię, a samobójstwa są równie częstym zjawiskiem. To książka dla ludzi o mocnych nerwach, bo autorka nie szczędzi krwawych i bezlitosnych opisów. • Jak to dobrze, że dałam drugą szansę serii Stracone dusze. Po lekturze "Martwe dusze" myślałam, że nic z tego nie będzie. A tutaj proszę, takie miłe zaskoczenie. "Drapieżcy" to brutalny i krwawy kryminał, w którym żaden z bohaterów nie jest bezpieczny. Daria Orlicz utkała świetną i dynamiczną akcję, w której to każda postać jest kluczowa, ważna i wprowadza coś do toczącego się śledztwa. Mocne uderzenie już od pierwszych stron sprawiło, że nie mogłam się od tej powieści oderwać. Po raz kolejny w akcji możemy widzieć Kiciusia, Bugaj nie żyje, a cała komenda za wszelką cenę chce poznać powód jawnej egzekucji policjanta. To bardzo nietypowy zabieg, za który szanuję autorkę, bo choć Krzysztof nie zaskarbił sobie mojej sympatii, to uśmiercenie głównego bohatera można zaliczyć jako spory wyczyn. Życie jednak toczy się dalej, a gdzieś w osamotnionym domu w lesie zginęła młoda kobieta Irena, która ze względu na swoje znamię była pogardzana i poniżana. Śledztwo toczy się kilkutorowo, nie jedną sprawą zajmuje się policja, a dzięki wprowadzeniu także innych narratorów mamy pełen obraz przedstawianych wydarzeń, co pozwala nam odkrywać tajemnice i mroczne sekrety. Dzięki temu możemy poznać także punkty widzenia różnych osób, których historię zaplatają się w jeden mocno zaplątany supeł. Ta książka to dla mnie ogromne zaskoczenie, bo na prawdę nie sądziłam, że to będzie tak dobrze skrojony kryminał i moje obawy przed lekturą były zdecydowanie bezpodstawne. Daria Orlicz w rzetelny i bardzo wiarygodny sposób ukazała profile psychologiczne sprawców, jakimi byli młodzi ludzie, ale też zwraca naszą uwagę jak trudno jest wyrwać się ze środowiska przestępczego, uprawiania nierządu czy handlu narkotykami. Uwypukliła również problem jakim są w ostatnim czasie pseudonarkotyki, po które sięgają nastolatkowie. Myślę, że wielu z Was znajdzie w tej książce coś dla siebie, bo nie jest to taki typowy policyjny kryminał z zaplątanym śledztwem. To głębsza opowieść o ukrytych w nas potworach i pozorach, którymi często się otaczamy. Daria Orlicz w serii Stracone dusze udowadnia, że czasem nie możemy ufać każdej napotkanej osobie. • "Drapieżcy" to pełnowymiarowy, klimatyczny kryminał, który złapie Was w swoje szpony i zbyt szybko nie wypuści. Książkę można czytać jako osobny tytuł, ale sądzę, że lepiej będzie jeśli poznacie poprzednie części.

Nie potrafię sobie wyobrazić, że istnieją tacy ludzie, jakich przedstawia Sebastian Fitzek. Jeśli macie ochotę na prawdziwy thriller z krwi i kości, to ten tytuł musicie mieć na uwadze. • Przygoda z książką "Pacjent" autorstwa Sebastiana Fitzka to niesamowite przeżycie, tym bardziej, że to pierwsza, przeczytana przeze mnie powieść tego autora. I już wiem, że z całą pewnością nie ostatnia. Sebastian Fitzek jest określany mianem mistrza thrillera psychologicznego, czy jest to trafiony tytuł? Myślę, że tak, bo to co wydarzyło się w "Pacjencie" powoduje zawrót głowy. Porwania, morderstwa, zaburzenia relacji, brutalne i krwawe opisy powodujące dreszcze to norma. Specyficzny klimat, który dodatkowo podkręcony jest scenerią szpitala psychiatrycznego wciąga czytelnika w ten okrutny świat ujawniając najgorszą stronę ludzkiej natury. W tej książce głównymi bohaterami są Till Berkhoff oraz jego żona Ricarda, żyją spokojnie wraz z córką i sześcioletnim synem, który zostaje porwany. Wszystkie poznane okoliczności ujawniają brutalną prawdę o tym, że chłopiec najprawdopodobniej nie żyje. Rodzice nie mogą pogodzić się z tymi wiadomościami, i jak można się łatwo domyślić, cała sytuacja rozbija życie rodzinne i małżeństwo tych bohaterów. Żona Tilla, Ricarda, postanawia wraz z córką odejść od męża pozostawiając po sobie widmo rozwodu. Mężczyzna jednak nie poddaje się i za wszelką cenę próbuje rozwiązać zagadkę zaginięcia syna. Dlatego też obmyślił, w jego oczach, niezawodny plan w celu przedostania się do Guido Tramnitza, czyli groźnego psychopaty umieszczonego w berlińskiej klinice psychiatrycznej, który był podejrzany w podobnych sprawach zaginięcia dzieci. Jak sami możecie się domyślić, będzie to fascynująca wyprawa w głąb ludzkiej psychiki i niewiarygodnych wydarzeń. Zwykli ludzie, których mijamy codziennie w drodze do szkoły czy też pracy mogą okazać się okrutnymi psychopatami. Fitzek w tej książce zawarł paradoks ludzkości, czyli to co kochamy i czego się boimy jednocześnie. Pełny wachlarz ludzkich emocji, którymi ta historia jest naładowana gwarantuje, że nie odłożycie tej książki do ostatniej strony. Nie ma w niej czasu na znużenie czy za długie opisy. Wartka akcja przenosi nas przez kolejne rozdziały niczym huragan i pozostawia po sobie tylko i wyłącznie zgliszcza. • Myślę, że fani thrillerów psychologicznych będą zafascynowani tą książką! "Pacjent" to lektura dla ludzi o mocnych nerwach i lubiących czuć dreszcz na plecach i niepokój o to, co wydarzy się dalej.

Pamiętacie Kitty Shakespeare z książki "Miłość zimową porą"? Teraz czas na poznanie losów kolejnej z sióstr Shakespeare w powieści "Wiosna w sercu". Czym tym razem autorka skradła moje serce, a czym zaskoczyła? Jej lekkie pióro z całą pewnością pomaga zrelaksować się i zanurzyć w wykreowanym przez nią świecie. • Carrie Elks kupiła mnie tą serią już po lekturze pierwszej części, bo ciepły i radosny klimat w niej panujący nie daje o sobie zapomnieć. Tematyczne nawiązania do sztuk i utworów Shakespeare'a sprawiają, że książka ma bardzo ciekawy zarys fabularny, który nie pozwala czytelnikowi w żadnym momencie na nudę. Poznajemy w niej Lucy, siostrę Kitty, która jest szanowaną prawniczą. Nie ma dla niej rzeczy niemożliwych w pracy jak i w rodzinie. Nieustannie chroni swoje siostry przed złem całego świata, jednak jak to w życiu bywa, nie wszystko jesteśmy w stanie przewidzieć. Brakuje w niej płomienia szaleństwa i radości, staje się zgorzkniała i mało spontaniczna. Jednak kiedy zostaje przydzielona do sprawy, w której będzie musiała walczyć o spadek przystojnego Lachlana, całe jej poukładane życie prywatne i emocjonalne zostanie wywrócone do góry nogami. To książka ukazująca wartość życia, i tego, że często nasza hierarchia wartości potrzebuje zmian. Zapominamy o tym, co powinno się liczyć, a dążymy do czegoś co zupełnie nie jest nam potrzebne. Carrie Elks po raz kolejny pokazuje, że romans w połączeniu z ciekawą obyczajówką może sprawić czytelnikowi wiele przyjemności. Nie ma w niej nie wiadomo jakich zwrotów akcji, momentów sensacyjnych czy mega porywających uczuć. Autorka opierając swoją serię na sile i wartości rodzinnych więzi przypominam nam również o tym, że rodzina i najbliższe nam osoby to wszystko co w życiu mamy, bez nich bogactwo, pieniądze, luksusy tracą na znaczeniu. Tę książkę można zaklasyfikować do powieści opowiadającej o prawdziwym życiu, realnych problemach i konfliktach, które powstają na drodze każdego z nas. Dlatego też z taką łatwością nawiązałam relację z poznanymi tam bohaterami. Mamy możliwość utożsamienia się z nimi, zobaczenia jak radzą sobie z problemami podobnymi do naszych. To wszystko sprawia, że ta, z pozoru, lekka powieść staje się miłym doświadczeniem, z wartościowym i głębokim przesłaniem, które dodatkowo uprzyjemni nam każdą spędzoną z nią chwilę. Z niecierpliwością wyglądam premiery kolejnej części przygód tych sióstr. • Książki z cyklu Siostry Shakespeare to miła odskocznia od codzienności, pomimo wad i niedoskonałości są to książki, które przenoszą nas w świat pełen przyjaźni, rodzinnego ciepła i pasjonującej miłości.