Ogrzewa serce, bawi i uczy. Zrzędus to Grinch dwudziestego pierwszego wieku.

Właśnie takich powieści potrzebujemy. Mam ochotę ją wcisnąć we WSZYSTKIE ręce.

Gdy Sabrina znika wszyscy żyją tą sprawą. Nie tylko jej bliscy, którzy zamartwiają się, obwiniają i pogrążają w żałobie, ale też reszta społeczności, jaka nie szczędzi komentarzy czy teorii spiskowych, a lęk ogarnia wszystkich, nawet jeśli tylko na moment. Życia rozpadają się na oczach czytelnika, a Nick Drnasno z ogromną wrażliwością kreśli kolejne sylwetki. Robi to w sposób szczegółowy, skupiając się na detalach, a z opowieści o jednostkach tworzy analizę całego amerykańskiego społeczeństwa. Jest to obraz uwierający i nieprzyjemny, ale do bólu prawdziwy. Mówi o mechanizmach, którymi rządzi się codzienność i o stanach emocjonalnych nie tylko ludzi w centrum wydarzeń, ale również tych stojących z boku. Zdecydowanie ma to swój urok i ogromnie doceniam przedstawienie tematu przez autora. Jego „Beverly" bardzo mi się podobało, ale przy „Sabrinie" to nic. • Dorzucam do listy najlepszych komiksów mojego życia. • Komiks nominowany do nagrody Bookera.

„Był to czas zabijania. Jak niekończąca się powódź, wojna wydzierała się swym masowym szaleństwem w najskrytsze zakamarki ludzkich serc i ludzkich ciał, w lasy, ulice i niebo." • Wojna i klęski żywiołowe wydawały się najgroźniejszym, co miało spotkać ewakuowaną grupę nastolatków z poprawczaka, a przynajmniej tak sądzono dopóki w wiosce, w której tymczasowo przebywali, nie wybuchnęła zaraza. Przerażeni mieszkańcy uciekli, ich natomiast zostawiono samym sobie bez możliwości podążenia za dorosłymi. Bez jedzenia czy wygodnego posłania, ale z umierającym kolegą w budynku. • U Kenzaburō Ōe pełno jest brudu. I tym razem nie chodzi jedynie o ogromny ból psychiczny czy okrutne zachowanie, ale też śmierdzące ciała oraz gnijące zwłoki. Szeroko rozumiana cielesność ukazana została w sposób wręcz turpistyczny, a względna stabilność psychiczna bohaterów rozpadała się na naszych oczach. Ich działaniami włada strach i znudzenie, a szczęśliwe momenty były jedynie chwilowe i ulotne. Razem tworzy to prozę niewygodną i bolesną. Może nawet odpychającą, choć wartościową. • Ale. Było w tym piękno. Co prawda tyczy się to jedynie stylu autora, ale tworzy do zderzenie idealne — momentami niemalże poetycki język i brzydota skrajnych okoliczności. • „Zerwać pąki, zabić dzieci“ to powieściowy debiut autora z 1958 roku. Debiut tak mocny i tak dobry! Zapada w pamięć i zdaje się oblepiać duszę. Nie należy do prozy łatwej, ale osobiście właśnie takie jej oblicze preferuję. Gwarantuje bowiem intensywne emocje i nie daje o sobie zapomnieć. Można zarzucić autorowi, że z historii dało się wyciągnąć więcej, ale to, co nam dał, już zasługuje na więcej uwagi. • Psst, Kenzaburō Ōe to pisarz, który dorastał w czasach drugiej wojny światowej oraz amerykańskiej okupacji, czyli należy do mojego ulubionego prozatorskiego pokolenia Japończyków. • Pssst, w 1994 roku autor otrzymał Literacką Nagrodę Nobla.