Chciałoby się powiedzieć..."ale to już było". • "Czarownica" jak wszystkie poprzednie to przede wszystkim w 90% powieść społeczno-obyczajowa a dopiero poozstałe 10 % stanowi wątek kryminalny który spina całość. • Tom 10 serii to taki odgrzewany kotlet - schematyczny, bez niespodzianek a stopień napakowania powieści tak dużą ilością bohaterów stwarza owszem wielowątkowość ale przyćmiewa zasadniczy trzon "Czarownicy". A propos tytułowej czarownicy - wątek historyczny sprzed 300 lat ciekawy choć przewidywalny i tak naprawdę czy potrzebny /?/, tylko zwiększający objętość książki. • Konsekwencja autorki w obranych celach typu "wciskania" Eriki do śledztwa, głupota Bertilla czy matkowanie Rity nie wymaga komentarza i nadaje się tylko do przełknięcia.

"Zabiedzone osiedle znienawidzonego miasta. Brutalna zbrodnia i utalentowany śledczy, dziś wypalony alkoholik"...chciałoby się rzec "ale to już było", co takiego autor może nam zaoferować kiedy 70% książek na rynku wydawniczym można opakować w jednakową obwolutę. • Otóż można! • Krzysztof Domaradzki swoim debiutem (!) z impetem wskoczył do czołówki polskich pisarzy kryminałów. • Wielu zarzuca autorowi że "Detoks" się urywa, pozostawia niedosyt, ba! nawet rozczarowuje...U mnie z kolei taki zabieg tylko wzmógł apetyt, udowodnił że autor ma pomysł na książkę, postawił sobie cel i krok po kroku go realizuje, jednocześnie nie zdradzając i nie rozwiązując historii zbyt wcześnie. • Zaryzykował owszem, ale ja cenię gdy fabuła jest przemyślana, doskonale skonstruowana i nie kończy się bezsensownie psując całość odbioru. • Główny bohater Tomek Kawęcki to nonszalancki introwertyk z wisielczym poczuciem humoru na granicy chamstwa, wielu być może to odrzuci ale mnie pokazuje z kolei jak Domaradzki...