Dla mnie cała seria tych uniwersalnych opowieści o codzienności jest ciągle bezkonkurencyjna. • Tytułowe "Skrzydła" były świetne. Potem prześcignęła je „Winda”. Ostatniego rozdziału nic już nie mogło pokonać, bo „Okna” chociaż na końcu, były najlepsze. I nawet jeśli wywróciły do góry nogami nasz wieczorny rytuał, bo dzieci zamiast po wysłuchaniu iść spać rzuciły się do okna, by szukać „żółtych plamek” w domach stojących po drugiej stronie ulicy, to było warto. • Nieodmienne polecam wszystkim dużym, by czytali je małym. Wtedy zabawa jest najlepsza.

Problemy bohaterów tej książeczki tylko z pozoru są błahe, a tak naprawdę to filozoficzne zagadnienia nad sprawami codzienności. • Bo na przykład, kto wie, co może być większe od morza? • Pan Kuleczka wie. To niebo. • "Szaroniebieskie niebo rozciągało się nad całym morzem, nad nimi, nad żółtą plażą, nad wydmami, nad lasem, który był za nimi, a z całą pewnością i dalej - nad pobliskim miasteczkiem, nad ich rodzinnym miastem, nad wszystkimi polami, górami, lasami, łąkami, domami, torami kolejowymi i drogami, które już kiedyś widzieli, nad tymi, których jeszcze nie widzieli, a nawet nad tymi, których nigdy w życiu nie zobaczą." • A kto wie, co jest lepsze - lato czy zima? • Katastrofa i Pypeć wiedzą: "Zimą jest lepsza zima, a latem lato!" • Moim zdaniem "Pan Kuleczka" to podstawowa i najważniejsza lektura dzieci w młodszym wieku. Mówi o wartościach, uczy empatii i szacunku. I wszystko to opakowane jest pięknym, literackim, a przy tym jakże zwyczajnym, dziecięcym językiem.

W tej części przygód sympatycznych bohaterów z Panem Kuleczką na czele, mnie najbardziej podobało się opowiadanko pt. "Oczekiwanie". Autor podkreśla w nim zalety czekania, nawet na te zwykłe, codzienne rzeczy i podsumowuje rozdział słowami: "czasem bez czekania nie byłoby tyle radości". Oczywiste, ale piękne słowa. Ta sentencja na pewno ze mną zostanie na długo. • Polecam, bo uważam, że każdy u Pana Kuleczki może odnaleźć coś bliskiego.

To jedna z ważniejszych i bliskich mi książek, przeczytanych przeze mnie na przestrzeni ostatnich lat. A o takich ważnych dla mnie książkach bardzo trudno jest mi pisać. • To rodzaj takiej opowieści, której nie chce się kończyć czytać i chciałoby się też, żeby i ona nigdy się nie kończyła. Chciałoby się nieustannie sprawdzać, co było dalej. • Nie czuć w niej fałszu, pozy, udawania. Prowadząc czytelnika przez zawiłości ludzkiego życia, autor wzrusza, rozśmiesza i zmusza do refleksji, do zastanowienia nad ludzką kondycją i kondycją świata. • Wspaniały jest język pisarza, który od pierwszych słów porywa do tych wszystkich opisywanych miejsc i opowiadanych historii. • Kto już zna prozę Oza, a jeszcze nie miał przyjemności poznania „Opowieści…” – zachęcam do sięgnięcia. Wszystkich zaś, którzy jeszcze nie mieli z nią styczności zachęcam tym bardziej. Trzeba jedynie wyposażyć się w uważność i cierpliwość.

Ciężko było rozstać się z Fimą. Im bliżej końca, tym trudniej. • Ileż w tej niepozornej fabularnie prozie egzystencjalnych przemyśleń. • Ileż rzeczy Fima mógłby… • Ileż razy łapałam się na tym, że ja też mogłabym. • I zgadzam się z bohaterem, że między jawą a snem jest trzeci stan. • Polecam, nie tylko miłośnikom Oza. • Estetom może się nie spodobać.