Po przeczytaniu historycznych pozycji Pawła Wakuły, przyszła pora na cos lżejszego. Lżejszego, ale w żadnym wypadku nie gorszego. 'Co w trawie piszczy' to świetna książka dla dzieci i dorosłych w oryginalnym uniwersum z delikatnym zacięciem dete­ktyw­isty­czny­m. Maurycy i Ogryzek to bardzo dobrze napisane postacie z wielkim poczuciem humoru, a ich dialogi to doskonały przykład ukazania kumpelskiej przyjaźni mimo różnicy zdań i poglądów. Sam świat przedstawiony jest ukazany niezwykle interesująco, a relacje między stworzeniami i wspólne rozwiązywanie problemów to zaskakująco trafne przykłady skomplikowanych relacji w małej społeczności.

Ubolewam nad faktem, iż po tak świetnie przygotowanej pierwszej części pojawiła znacznie słabsza część druga, natomiast część trzecia (a nawet nazywana szumnie przez autora pierwszą częścią trzeciego tomu!) to już naprawdę kompletnie granatem oderwany od rzeczywistości fragment rzekomej historii Władysława Warneńczyka. I proszę mnie źle nie zrozumieć, teorie ukryte czy spiskowe mogą naprawde wciągać i czytelnik wręcz żywi nadzieję, że tragiczna postać jednak przeżyła, że to jakiś Trójkąt Bermudzki Historii, że tak naprawdę było inaczej. Jednak to, co autor przedstawia w książce jest tak naciągane i grubymi nićmi szyte, że naprawdę lepiej byłoby użyć tych niek­onwe­ncjo­naln­ych treści w fikcyjno-przygodowej fabule. A już najbardziej (kolejny zresztą raz) bezczelny ruch autora to zwiększenie objętości książki poprzez ot tak dodanie sobie 250 stron kronik Jana Długosza, w podobnym tonie jak w przypadku drugiego tomu wileńskiego, który w lwiej części składał się z artykułów prasowych. Nic innego oprócz konieczności zrealizowania konkretnej liczby stron książki w umowie z wydawnictwem nie przychodzi mi do głowy kiedy usiłuję zrozumieć dlaczego książki o tak potencjalnie arcy-ciekawej treści zostały tak sztucznie i wręcz nieznośnie napompowane, a co najgorsze jest to oznaką kompletnego braku szacunku wobec czytelnika, ponieważ części druga i trzecia mogłyby zawierać spokojnie maksymalnie po 150 stron, ale zdaje się, że ego autora połechtane przez pochwały (słuszne!) dla tomu pierwszego, nie pozwoliły mu skutecznie przełożyć tego entuzjazmu na pozostałe tomy. Wielka szkoda.

Fantastyczny, baśniowy klimat uroczej bajki muzycznej w przeuroczej interpretacji Piotra Polka jako Słonia Tirlibomby (cóż za interesująca i nietypowa rola!) oraz niezawodni Marian Kociniak i Anna Seniuk jako wprowadzający do tej przekolorowej atmosfery narratorzy.

'Czarodziejski Młyn' to prawdziwa muzyczna kraina czarów - zdaje się, że to najbardziej zróżnicowana aranżacyjnie bajka muzyczna, której miałam okazję posłuchać. Od dzwoneczkowych polifonii do partii niemalże operowych to prawdziwa muzyczna uczta.

Świetna bajka muzyczna z genialną rolą Piotra Fronczewskiego jako Czarnego - naprawdę widać tutaj jak świetnie bawił się tą postacią. Z kolei piosenka, która zamiata wszystkie inne to utwór wykonany przez spętanego Gaudentego o tym jak nie należy ufać nieznanym rycerzom - zdaje się, że to brawurowa interpretacja Michała Bajora, którą jeszcze długo po przesłuchaniu całości nucimy pod nosem.