Chciałam rozerwać się jakąś lekką lekturą tudzież reportażem - choć to chyba za duże słowo - i poniekąd tak się stało. Kazutaka Sasaki prezentuje nam przedstawienie Polski i Polaków z perspektywy turysty z Japonii, który bez jakiegokolwiek przygotowania, a właściwie z przypadku trafia z Berlina do Poznania. Muszę przyznać, że książkę przeczytałam bardzo szybko, ale to chyba z powodu małej ilości właściwej treści niewspółmiernej do 235 stron zawartości. Książka jest zabawna przedstawiając zderzenie różnych kultur i tradycji, choć nieco nieporadny sposób pisania autora w języku polskim może przeszkadzać w odbiorze całości. Nawet czytając poszczególne wątki jego historii, zastanawiałam się czy miał naprawdę wyjątkowe szczęście co do uczciwości i życzliwości prawie każdej napotkanej osoby czy to już bardzo fantazyjna, żeby nie powiedzieć mangowa historia o tym, że autor zawsze spotyka pomocne osoby, a kiedy kończą mu się pieniądze od razu znajduje pracę i przygoda trwa dalej. Na pewno moim zaskoczeniem była wszechobecna ironia i sarkazm Kazu, a już na pewno jego ekstrawertyczna i naprawdę godna podziwu umiejętność zjednywania sobie ludzi, których dopiero co poznał. Kończąc książkę zastanawiałam się co się z nim dzieje i co u niego słychać, czy mieszka w Japonii, czy dalej jest 'Japończykiem w Polsce', a może patrzy teraz na wydaną 7 lat temu książkę jako egzotyczny element swojej młodości? Ciekawe...

Ocenienie tej publikacji Oskara Haleckiego nie jest rzeczą prostą. Długo szukałam ciekawej pozycji o królowej Jadwidze, więc jakie było moje pozytywne zaskoczenie kiedy moim oczom ukazała się obszerna, bo licząca 354 książka, dokładnie jakiej szukałam. Pierwsze kilkadziesiąt stron to obszerny wstęp szeroko opisujący rodziców i dziadków Jadwigi, analizujący geopolitykę obszaru tytułowego Europy Środ­kowo­wsch­odni­ej i dynastyczne koligacje. Rozdziały są niezwykle drobiazgowe i wyczerpujące temat, co pomaga w zrozumieniu szerszej perspektywy historii. Jednak jakie było moje rozczarowanie, kiedy dotarłszy do narodzin i życia Jadwigi, otrzymujemy wręcz skromne informacje na jej temat, szybko przechodząc do historii ogólnej, niezwykle ciekawej z bogatą różnorodną bibliografią, ale mimo wszystko... nie na temat. Absolutnie nie jest to zła książka, ale z pewnością powinna nosić tytuł 'Kształtowanie się Europy Środ­kowo­wsch­odni­ej i czasem coś o Jadwidze Andegaweńskiej', nie z tytułem głównym o królowej Jadwidze. Autor rozpisując się o historii w dwieście czy sześćset lat później po jej śmierci, ciągle do niej nawiązuje, raz bardziej lub mniej trafnie, raz brzmi to logicznie, innym razem jest to absurdalnie naciągane, jakby było to wyłącznie pretekstem do podsumowania historii Europy Środ­kowo­wsch­odni­ej, a nie do opisania jej życia i panowania.

Niezwykle kameralna opowieść o śmierci. Jest coś w japońskich autorach i ich poszukiwaniach, wyobrażeniach o przejściu z życia do śmierci, nie inaczej jest u Sanaki Hiiragi. Zaskakująco chyba najbardziej ujęła mnie druga historia Waniguchiego, pełnego sprzeczności i zupełnie niej­edno­znac­zneg­o kryminalisty. Pierwsza historia Hatsue jest najbardziej rozbudowana, ale ma to sens biorąc pod uwagę wiek bohaterki, każda następna jest krótsza, tak samo jak życie bohaterów. Ostatnia historia Mitsuru, zgrabnie łączy wszystkie wątki, wyjaśniając również nieco historię przewodnika Hirasaki. Motywem przewodnim książki zdają się być konsekwencje życiowych decyzji. Coś, do czego nie przywiązujemy zbytnio uwagi, o czym nie myślimy, może owocować zarówno pozytywnym jak i negatywnym efektem zwłaszcza dla innych wokół. Oczywiste? Wydaje się, że nie do końca, skoro w dalszym ciągu o tym zapominamy.

Wypożyczając 'Kwiaty w pudełku', a nawet przyglądając się samej okładce, domyślałam się charakteru tej książki, ale mimo to postanowiłam spojrzeć na nią z otwartą głową, bez uprzedzeń czy założeń. Naprawdę, starałam się, ale to tak bardzo, że bielały pieści. Niestety 'reportaż' okazał jedynie powierzchowny poziom zrozumienia tematu, mało tego, również niewiarygodnie wręcz zakrzywiający historię i rzeczywistość. Książka przede wszystkim prezentuje mylący tytuł, ponieważ rozdziały nie reprezentują stricte kobiet, a raczej, w mniemaniu autorki - co też bywa naciągane - japońskie społeczeństwo. Gdybym nie czytała nigdy wcześniej czegokolwiek na temat Japonii, na pewno po lekturze tej pozycji oczywistym byłoby dla mnie, że jest to najbardziej uciskane i spętane ograniczeniami społeczeństwo pod absolutnym totalitarnym butem, gdzie kobiety nie mają własnego mózgu, są niewolnicami mężczyzn, podludźmi, bez absolutnie żadnych praw i szans na poprawę swojego bytu. Niestety nienawiść do mężczyzn zionie tutaj z każdej strony, a zupełnie nieptrzebnie, ponieważ ten emocjonalny ładunek sprawia, że kolejne rozdziały tracą na wiarygodności, a mogło być merytorycznie. Właśnie. Z tym też bywa różnie, ponieważ autorka bardzo wybiórczo ukazuje fragmenty poszczególnych historii kobiet, z których te bardziej znane można - i polecam - zweryfikować, co niewątpliwie rzuca cień na rzetelność książki. Czytając odniosłam również wrażenie, że autorka za bardzo dopowiada za swoje bohaterki, jakby negując ich zdanie i ich historię. Jakby ich historie w jej przekonaniu muszą być jednoznacznie negatywne, z jednoznacznym wskazaniem winowajcy, czyli konkretnego mężczyzny czy grupy mężczyzn. Nie podobały mi się również iście 'progresywne' uwagi dotyczące chrześcijaństwa w Japonii, które autorka potraktowała bardzo z góry i lekceważąco. Najpierw potępia politykę Japonii wobec bezdomnych, a w kolejnym akapicie przyznaje, że i owszem, chrześcijańskie organizacje przekazują bezdomnym żywność (między innymi 'napompowane białe bułeczki' ??), ale równocześnie ewangelizują - są również misjonarzami, więc nie powinno to dziwić, a jednak z jakiegoś powodu dziwi autorkę. Budzi również niesmak wspomnienie autorki o tłumionych buntach w feudalnej Japonii, gdzie również ginęli chrześcijanie, ale według niej raczej powinno im być wszystko jedno z powodu swojej szybkiej śmierci. O kwiatkach typu 'rozjaśnianie cery Japonek istnieje dopiero od lat 90 XX wieku', nawet nie chce komentować, bo uwłacza to każdemu, kto przeczytał cokolwiek o Japonii czy krajach wschodniej Azji. 'Idole to to samo co prostututki w poprzednich wiekach', niech każdy sam sobie odpowie. Premier powiedział, że Japonia jest bogatym krajem, ale ha, odkryłam, że są tu bezdomni, więc tak nie jest. Wiele razy czytając naprawdę opadały mi ręce i przewracałam oczami. Czy Japonia to kraj idealny? Oczywiście, że nie. Czy ma swoje problemy, na których wypadałoby się skupić? Oczywiście, że tak, ale autorka zachowuje się tak jakby całe to zło świata znajdowało się wyłącznie w Japonii i powodem tego byli wyłącznie mężczyźni, takie to jest najgorsze piekło na ziemi. Nie podoba mi się również jak autorka automatycznie postrzega to, czego nie lubi jako złe, na przykład idole czy kulturę kawaii. Ponadto podaje przykład molestowania czy samobójstw jako zjawisk, które dotyczą wyłącznie japońskich kobiet, ale każdy czytający przecież wie, że mimo niez­aprz­ecza­lneg­o tragizmu takich sytuacji, tak nie jest. I jeszcze jedna, niezwykle irytująca tendencja autorów książek o krajach z drugiego końca świata, którzy kompletnie inną kulturę, historię, tradycję mierzą i oceniają za pomocą współczesnych narzędzi i swojej kultury, całkowicie negując te wszystkie nowości i inności, z którymi się spotkali, wrzucając wszystkie lub prawie wszystkie do jednego negatywnego worka. Niestety również autorka przedstawia japońskie kobiety i japońskie społeczeństwo jako takie nie do końca ogarnięte i rozumne, które wypadałoby naprowadzić, nawrócić na jedynie słuszną ścieżkę życia. Nikt nie neguje patologii, które pojawiają się w każdej kulturze i w każdym kraju, ale autorka stara się je przedstawić jakby dotyczyły wyłącznie, głównie albo nawet tylko Japonii. Mimo tego ogromu minusów polecam przeczytać książkę jako przykład skrajnej tendencyjności i grafomaństwa, ponieważ niejednokrotnie między wersami trzeba szukać sensu, niekoniecznie go znajdując, w czym nie pomaga niejasny system przypisów końcowych.

Fascynujący rys psychologiczny Jadwigi Andegaweńskiej próbujący - moim zdaniem ze świetnym skutkiem - przeanalizować jej człowieczeństwo i świętość poprzez literaturę na przestrzeni wieków. Autorka z pewnością nie idzie na skróty, a poszczególne etapy życia Jadwigi opisywane są bardzo wyczerpująco i drobiazgowo, nie zadowalając się jednym źródłem historycznym, nie ocenia przeszłości za pomocą współczesnych narzędzi, jak to często zdarza się dzisiaj, lepszym czy gorszym, analitykom historii. Historia Jadwigi nie kończy się wraz z jej śmiercią, od tej pory aż do czasów współczesnych analizowana jest jej świętość - wątek świetnie zobrazowany porównując do świętych kobiet czasów królowej Jadwigi oraz studiując historię jej kultu. Pozycja naprawdę godna polecenia jako część polskiej historii.