Książka absolutnie doskonała, od której nie można się oderwać!!

Ta Książka to ostrzeżenie, przestroga dla nas ludzi. Do czego może doprowadzić nasz brak akceptacji, własnej śmiertelności. Jeżeli będziemy ślepo podążać za coraz bardziej rozwijającą się nauką. Możemy stworzyć cywilizację śmierci. Będziemy powoływać do życia istoty ludzkie, ktorych jedynym zadaniem stanie się odgrywanie roli" dawcy". Nasz świat, nasz nowy świat stanie się bardziej racjonalny i naukowy, ale my sami zatracimy cechy ludzkie. Staniemy się potworami, które za wszelką cenę chcą walczyć z własnym przeznaczeniem. Ishiguro napisał książkę w kkonwencji fantastyki naukowej. "Przebywamy" w świecie dzieci, później bardzo młodych ludzi. Jest to świat czasami infantylny, dziwny, ale przerażający swoim smutkiem. Jest w nim miłość , która nie daje nadzieii,

Kazuo Ishiguro przekazuje nam najbardziej bolesną, trudną mądrość życiową. Jeżeli ponieślismy porażkę, klęskę...Podjęliśmy przeszłości złą decyzję, która wpłynęła na całe nasze życie. Musimy się z tym pogodzić. Musimy pogodzić się z samymi sobą, z życiem. Nie możemy ciągle wracać do przeszłości. Jedyne co nam pozostaje, to docenianie, zauważanie końca dnia, wieczoru, okruchów dnia. Okruchów dnia, które powinny być odpoczynkiem, radością, spokojem. A, kochany Pan Stevens nareszcie nauczy się żartować. Ze łzami w oczach, z bólem w sercu, ale nauczy się żartować. Nauczy się cieszyć końcem dnia, cieszyć okruchami szczęścia.

Jaume Cabre uznał tę powieść za definitywnie nieskończoną, 27stycznia 2011roku, w rocznicę wyzwolenia obozu w Auschwitz. Nie sposób zrozumieć, nie sposób pojąć bestii, która drzemie w człowieku. Cabre wybitny pisarz, wielbiciel muzyki, intelektualista pozostaje bezradny wobec zła. Jedyne co nam pozostaje, to walczyć ze złem, które tkwi w nas samych. Jednak Cabre uważa, że jesteśmy skazani na porażkę. Ani miłość, ani przyjazn nie jest w stanie , ochronić nas przed zakusami zła. Główny bohater "Wyznaję" Adrian Ardevol jest człowiekiem chorym. Jego mózg pracuje coraz mniej sprawnie, coraz bardziej chaotycznie. Pisarz w sposób mistrzowski komponuje swoją powieść tworząc misternie i precyzyjnie pozory bezladu typowe dla chorego człowieka. Miłość Adriana do Sary uzmyslawia nam , że krzywdzimy, oklamujemy, zdradzamy osoby nam najbliższ, najbardziej kochane. Cabre w swoich książkach (Agonia dźwięków") nie daje nam, żadnej nadzieii. Tylko niektórzy z nas modlą się do Boga, którego nie ma.

Książka pod każdym względem przeciętna. Mało wiarygodna pod względem psychologicznym. Jedynie bardzo trudny wątek pornografii dziecięcej, potraktowany z ogromną delikatnością i taktem. Zakończenie- bardzo dziwaczne. Główna bohaterka chyba z powodu zmęczenia albo żeby nikogo nie rozczarować postanawia związać się , z rzekomym mordercą własnego męża.