Już od samego początku powieść wzbudza w czytelniku współczucie. • A to za sprawą 4-letniego Piotrusia, który po operacji nogi leży osamotniony w szpitalu i czeka na swoją mamę. Czeka już bardzo długo i nie wie, że mama nigdy nie wróci. • Osamotnionym dzieckiem zainteresowała się doktor Ania, która postanawia mu pomóc. • Robi to razem z Danielem, który powraca do Polski, bo jego siostra Danka próbowała popełnić samobójstwo. Niestety Daniel od razu po przyjeździe zostaje napadniemy przez gangsterów z mafii. • Pobitego do nieprzytomności znajduje Ania,potem go pielęgnuje aż do wyzdrowienia .No i zaczyna między nimi iskrzyć. • Ania jak zwykle w powieściach Michalak przeżywa mnóstwo tragedii, ale i radosnych chwil. Poznaje siostry Daniela a Piotruś znajduje kochającą rodzinę. • Lubię od czasu do czasu poczytać powieści pani Michalak. Znam jej styl pisania i wcale mi to nie przeszkadza, że są czasami zbyt nierealne, albo zbyt cukierkowate.Potrafią za to wzruszyć albo rozbawić. A mnie o to w powieści chodzi, żeby oderwać się od rzeczywistości.

Nie tego spodziewałam się po tej książce.... tyle pochlebnych opinii, wysokie oceny ciekawy opis na okładce. A mnie ta książka nudziła od samego początku. • Książka opowiada o życiu czterech kobiet i nowego właściciela Magnolii( pensjonat został kupiony ot tak po prostu od nieznajomego na stacji kolejowej....głupota). • Każda z tych osób ma swoje życie , bardziej lub mniej bolesne przeżycia,skrywane tajemnice. Ale te postacie są takie karykaturalne bo nie można ich nazwać zabawnymi.Żadnej nie polubiłam, żadnej nie było mi żal. • No i sam właściciel...nieobecny duchem i ciałem bo ciągle pije i sam nie wie czego chce. • Książka może i jest miejscami ciekawa, ale w większości strasznie się nudziłam, a to co niby z założenia miało być zabawne wcale mnie nie śmieszyło tylko denerwowało bo było głupie i niepoważne. • Ale to tylko moje odczucie, a wiadomo że są różne gusta i guściki a o nich się nie dyskutuje. • Dla mnie wielkie rozczarowanie i na pewno nie będę czytać drugiej części.

Byłam ciekawa dalszych losów Łucji i po prawie 500-set stronach dowiedziałam się , że żyli długo i szczęśliwie. • Strasznie rozwlekle napisana powieść, tyle niepotrzebnych rozmyślań, szczegółowych opisów przyrody, czy normalnych czynności dnia codziennego. • Gdyby to wyrzucić do kosza książka byłaby o wiele ciekawsza. • A tak bohaterka snuje się po domu i rozmyśla o ukochanym który wyjechał do Włoch i rzadko telefonuje...dlaczego?(pytanie to zadaje sobie przez kilkanaście stron), codziennie chodzi na swoją ulubioną ławeczkę w parku z kubkiem gorącej herbaty i dalej rozmyśla....i tak w kółko przez 200 stron....nuda, nuda i jeszcze raz nuda. • Tematów które porusza autorka mogło by starczyć na kilka książek. Bo jest też zakochany w bohaterce malarz,piękna Włoszka która jest rywalką Łucji, nieporozumienia miedzy bohaterami, ojciec który odnalazł się po 30-lat, ucieczka z domu córki Łukasza i tak można wyliczać bez końca. • Ale to wszystko napisane jest w taki naiwny sposób, jakby nie działo się w współcześnie tylko w XIX wieku. Styl i sposób pisania jak dla pensjonarek....dużo o wszystkim i o niczym. • Trochę męczyłam się nad tą książka bo mimo tylu wątków,powieść wcale nie jest ciekawa, po prostu nie wciąga.

Ciekawy romans historyczny, którego akcja rozgrywa się w latach 1909-1918 w Rosji. • Mamy tu typowy trójkąt, gdzie Marija główna bohaterka raz jest kochanką jednego to znowu drugiego rywala. • Najpierw poznaje młodego Stiepana, który ratuje jej życie na statku gdy z Ameryki jadą do dalszej rodziny w Rosji i mimo że później dość długo nie mają ze sobą kontaktu ciągle ma go w sercu. • A w Rosji zaczyna ją adorować bogaty i bardzo wpływowy minister cara Mikołaja II, który mógłby być jej ojcem. Na skutek splotu nieszczęśliwych wypadków, chcąc uchronić brata przed więzieniem za długi zamiast żoną, zostaje jego kochanką. • I nie wie, że ciągle jest śledzona, co wkrótce sprawia, że to ona zostaje wtrącona do więzienia za spotkania ze Stiepanem, teraz już rewolucjonistą i poetą. • Czas szybko leci....pierwsza wojna, potem wybuch rewolucji, nowa władza nowe problemy. Przyjaciele stają się wrogami i na odwrót, nie wiadomo na kogo można liczyć, komu zaufać. • Marija zostaje jednak żoną Paskiewicza, ale po zmianie władzy, gdy on z kolei zostaje uwięziony, znów wraca do Stiepana. Widzi terror, nędzę, choroby i zniszczenia jakie sieje nowa władza. I wreszcie musi dla dobra sprawy uciekać z Rosji, do Szwajcarii razem ze swoimi kochankami. Z którym zostanie, któremu zaufa , czy zwycięży miłość czy rozum.....dowiemy się dopiero na samym końcu. • Podobała mi się ta powieść, chociaż akcja nie pędzi do przodu, to czytałam ją z wielkim zainteresowaniem, bo to ciekawy okres historyczny , ciekawi bohaterowie i dużo tragicznych wydarzeń. • Trochę denerwowała mnie bohaterka, która w sumie nie wiedziała czego chce, czy miłości czy życia w bogactwie i wygodach, nie potrafiła podjąć samodzielnie decyzji.....dopiero samo życie podjęło ją za nią.

Bardzo dawno nie czytałam tak pięknej i wzruszającej powieści o wojnie i Holokauście. • Już sam pomysł na książkę, to strzał w dziesiątkę.Rozliczenie po latach zbrodniarzy wojennych, którzy mimo tylu zbrodni żyją na świeczniku i udają dobroczyńców. • To studium ludzkiej psychiki i motywacji.To powieść o ludzkich krzywdach, bólu po stracie bliskich, rozpaczy, nadziei, miłości i przetrwaniu. • Wojenne przeżycia Bena, jego miłość do Hanny śledziłam z zapartym tchem i łezką w oku. Wielkim zaskoczeniem na plus było dla mnie zakończenie. • Ale to powieść nie tylko o wojnie. Bo akcja rozgrywa się współcześnie w Ameryce, gdzie młoda prawniczka wstrząśnięta opowiedzianą przez Bena historią, stawia cała swoją karierę na jedną kartę i razem z przyjaciółmi prowadzi śledztwo, które ma doprowadzić do skazania zbrodniarza. I ta część tez jest bardzo ciekawa i dużo się dzieje. • "Kiedyś byliśmy braćmi" to przepiękna, cudna, porywająca i wzruszająca • powieść od której trudno się oderwać, wyzwala dużo emocji i aż żal, że tak szybko się kończy.