Już wielokrotnie pisałam, że w kryminale czy to współczesnym, czy tak jak tu retro cenie sobie przede wszystkim szybką i ciekawą akcję i skomplikowana intrygę. Tego tutaj niestety nie ma. • Nie jest to typowy kryminał, chociaż jest morderstwo a nawet dwa. • Jak dla mnie to taka czarna komedia kryminalna z dużą dawką satyry na ziemiaństwo początku XX wieku. • Dużo miejsca zajmuje wątek obyczajowy i historyczny przez co wątek kryminalny po prostu ginie w natłoku innych spraw i wydarzeń jak np. ślub, wystrój wnętrz, jedzenie czy ubiór. • Dlatego trochę mnie męczyło czytanie jej powieści, bo może innym podobały się długie wywody na temat Związku Ziemian , ich roli i działalności ale o tym można było tylko wspomnieć w przypisać a nie robić nużącego wykładu. • Śledztwo Morawskiego w zasadzie skupiało się na uratowaniu zadłużonego majątku krewnych czy rozwiązywaniu rebusu gdzie ukryty jest skarb, niż na szukaniu mordercy. • Zresztą mordercę ktoś kto czyta kryminały, można było odgadnąć bez trudu. • Autorka co prawda gmatwała ślady, każdy z mieszkańców był podejrzany, bo od początku kłamał, miał motyw i sposobność ale detektyw amator w osobie uroczego Jana Morawskiego potrafił sobie w tym doskonale poradzić i drogą dedukcji wytypował zaskoczonego mordercę. • Dla mnie zakończenie mocno naciągane. Nie osobą sprawcy, tylko jak sam bez dowodów doszedł do takich wniosków. • Trochę rozczarowała mnie ta powieść, bo "Zbrodnia w błękicie" bardzo mi się podobała i liczyłam na coś właśnie w tym klimacie i stylu.

Dotychczas prawie wszystkie powieści pani Rudnickiej które przeczytałam, to były lekkie i zabawne komedyjki sensacyjne z trochę zwariowanymi bohaterkami. • A tu mamy do czynienia z porządnym kryminałem z delikatnym wątkami okulistycznym, gdzie akcja toczy się dwutorowo, obecnie i ponad 200 lat temu. • Maleńka miejscowość Lipnów znana jest w okolicy z ostatniego procesu czarownic, w wyniku którego spłonęła na stosie młoda żona hrabiego Anastazja. I właśnie jej historia jest wpleciona w wątek współczesny. • Obecnie do dworku w którym kiedyś mieszkała Anastazja, wprowadza się młode małżeństwo oczekujące dziecka. • Lidka dość szybko zaprzyjaźnia się z Edytą, właścicielką księgarni, która opowiada jej o historii miasteczka i jego legendach. • Łączy je również sprawa zaginionych dziewcząt. • Do miasteczka przyjeżdża ojciec, który szuka córki . Policja nie ma zamiaru mu pomóc, za to Edyta bardzo angażuje się w tą sprawę. Pomaga jej prywatnie całkiem nowy w miasteczku policjant Michał. Okazuje się że to nie pierwsze zaginięcie, tylko dotychczas starano się robić wszystko, żeby sprawa nie nabrała rozgłosu. • Im dalej posuwa się prywatne śledztwo tym bardziej iskrzy między Michałem i Edytą, nawiązują romans. • Natomiast Lidka po pewnym czasie zaczyna bać się dotychczas kochającego ją męża, który zmienił się i stał się dla niej obcy.Podejrzewa, że Piotr zaczyna brać narkotyki i ma romans. • W tej powieści jest cała gama różnych bohaterów. Tych dobrych, których od razu się lubi i "czarnych charakterów". I chociaż domyślamy się, że to oni są źli , że oni ponoszą winę to z zainteresowaniem czytamy o ich kolejnych sprawkach. • Podobała mi się ta powieść, jej mroczny klimat, ciekawa intryga i bohaterowie. • Wciąga od samego początku do ostatniej strony. Aż wierzyć się nie chce, że napisała ją młodziutka dziewczyna.I chyba wolę właśnie takie bardziej poważne lektury pani Rudnickiej.

Jak na debiut, to ta książka jest naprawdę dobra. • To powiązanie klasycznego kryminału z powieścią obyczajową. • Nadkomisarz Roman Walter oraz jego zespół rozpoczynają śledztwo w sprawie znalezionych zwłok brutalnie zamordowanej dziewczyny. Nie zdają sobie sprawy, że to dopiero początek góry lodowej, bo im dalej posuwa się śledztwo tym więcej ofiar, które z pozoru wydają się nie mieć ze sobą nic wspólnego. • Dopiero po pewnym czasie nadkomisarz zdaje sobie sprawę, że morderca • prowadzi z nim jakąś grę, a przyczyn trzeba szukać w przeszłości. • Powieść czyta się bardzo szybko dzięki krótkim rozdziałom, które nie są zbyt rozbudowane, ale zawierają same istotne informacje. • Prócz śledztwa mamy tu jeszcze dwa inne wątki w zasadzie obyczajowe, dotyczące przeszłości nadkomisarza oraz jeszcze innej osoby, które na koniec łączą się w logiczną całość. • Jest tu bardzo dużo brutalnych scen, szczególnie dotyczących samych morderstw, które mnie osobiście bardzo szokowały. • Sam morderca to psychopata bez skrupułów, bez sumienia, dla którego zemsta jest najważniejsza i nie liczy się fakt, że dokonana po latach. • Na rozluźnienie i trochę złagodzenie brutalnych scen jest też delikatny wątek miłosny. • Mam nadzieję, że o autorze jeszcze usłyszymy i będą jego kolejne dobre kryminały.

"Stacja Jagodno" to jeden z piękniejszych cykli obyczajowych polskiej autorki jakie ostatnio przeczytałam. • I chyba to już koniec cyklu, bo wszystkie tajemnice zostają odkryte, wszystkie problemy rozwiązane. • "Serce z bibuły" to przede wszystkim historia Jadzi.Kobiety bardzo dzielnej, która mimo męża pijaka i "damskiego boksera", mimo piątki dzieci, nie poddaje się zwątpieniu, robi wszystko aby dzieci nie odczuwały biedy, braku jedzenia i pieniędzy. Robi piękne kwiaty z bibuły, które za pomocą Małgosi są hitem internetu i zastrzykiem gotówki. • Autorka nie zapomina również o innych osobach, znanych nam z poprzednich powieści. • I tak Marzena bardzo zaangażowała się w remont dworku hrabianek, ale przeżywa zawód miłosny, bo Jan rzadko telefonuje i wydaje się być obojętny na jej uczucie. Ale czy tak jest naprawdę? • Kasia wreszcie postawiła na swoim, skończyła kurs "robienia paznokci"a skoro nie podoba się to jej mężowi to może sobie odejść. • Ewa i Adam cieszą się, że na stare lata udało im się dogonić swoje szczęście. • Marysia bardzo nieszczęśliwa że Łukasz w Krakowie ma dla niej bardzo mało czasu, poznaje Igora, syna Jadzi i sama nie wie w którym jest zakochana. Pomaga dopiero lekarstwo Ewy, czyli dobre rady. • Małgorzata z trudem prowadzi swój sklepik, z mężem mało się widuje i dopiero koleżanki sprawiają, że mąż dochodzi do wniosku,że"lepiej iść wspólną drogą razem, a nie obok siebie". • I wreszcie Tamara poznaje tajemnicę Łukasza i jakoś nie sprawia jej przykrości, że ten gbur ją pocałował, wręcz przeciwnie. • Zakończenie bardzo ciepłe i optymistyczne, co zrozumiałe bo to Wigilia. • Wszyscy spotykają się u hrabianek w Stacji Jagodno, jest trochę wspomnień trochę łez i wzruszeń i dużo wiary na dobrą przyszłość. • Bardzo zżyłam się z bohaterkami tego cyklu i trochę żal się rozstać z babcią Różą i jej "złotymi myślami"i życiowymi radami. • Mam tylko nadzieję, że autorka jednak dopiszę dalszą część cyklu bo w Jagodnie mieszka przecież dużo ludzi, który wzruszy do łez, ale też opowie o szczęściu i miłości ....tak po prostu od serca, czego sobie i innym czytelnikom zauroczonym Stacją Jagodno serdecznie życzę.

Lektura obowiązkowa na przedświąteczny czas i nie tylko. Pełna ciepła , optymizmu i tego niepowtarzalnego świątecznego klimatu. Klimatu świąt naszych babć i dziadków, gdy choinkę ubierało się dopiero w Wigilię a ciasto na piernik robiło się dużo wcześniej.Gdy święta były białe i mroźne....bo wtedy dopiero była magia świąt. • I wtedy mogły się spełniać takie proste marzenia, jakie Michalina wysłała do nieba....o schronienie, o opiekę i o Anioła, który by się nią zajął. • Czytając często musiałam sięgać po chusteczkę, chociaż nie mam kataru, żeby za chwilę chichrać pod nosem. • Bo ta powieść może czasami wzruszyć, ale też rozśmieszyć do łez za sprawą trochę zwariowanej, zołzowatej staruszki o złotym sercu. • Polubiłam kwiaciarkę Genie, która pierwsza wyciągnęła pomocną dłoń, babcie Nele z którą nie warto było dyskutować, Michalinę, która mimo przejść nie poddawała się i oczywiście Konstantego, który świetnie spisał się jako Anioł do wynajęcia. • A pod koniec zaglądamy również do Malowniczego tym razem zasypanego śniegiem. • Jak dla mnie cudna powieść o przyjaźni, rodzącym się uczuciu i o tym, że ludziom trzeba pomagać nie tylko przed świętami.