Początek książki spokojny i nudnawy. Wieś, energiczna pani sołtys,skąpy narzeczony, nowy mieszkaniec, nic ciekawego. • Od połowy książki akcja nabiera tempa i wciąga, czym dalej tym ciekawiej. • Historia mało realna, ale na "odmóżdżenie" może być. • Książka nie była tak ciekawa jak myślałam ale nie była też zła. • Zakończenie zaskakujące, takie że każe sięgać od razu po drugą część.

"To, co utracone" to wielowątkowa, powieść o trudnym, zakazanym, a jednocześnie silnym uczuciu między przybranym rodzeństwem. • Oboje w życiu nie mieli łatwo. Stanowią dla siebie bezpieczną przystań i tylko w swoim towarzystwie czują się jak najbardziej sobą. • Czuję się rozczarowana, historia z dużym potencjałem...ale...mam wrażenie, że napisana po łebkach...wątki są niedopracowane. • Bohaterów nie polubiłam, są bez wyrazu, bezbarwni, brak mi emocji. • Opowieść nie w moim stylu niestety, przerysowana, zagmatwana, sztuczne problemy, dziwne, sztuczne dialogi. • Ciężko i długo mi się czytało.

Jest to IV tom cieni przeszłości. Kontynuacja losów Zakrzewskiego i Buczko. • Akcja jak zwykle żwawa, dużo się dzieje. • Dobry kryminał, który zapewnia czytelnikowi emocjonującą podróż przez zagadkowe zaginięcie i serię morderstw.

Mydlane romansidło niczym brazylijska telenowela. • Czyta się szybko.

Początkowo ciekawa i wciągająca powieść, ale im dalej "w las", tym gorzej. • Ciągle czekałam na rozwój wydarzeń, napięcie i niepewność, co się dalej wydarzy. Niestety nie doczekałam się. • Zakończenie rozczarowało, bo właściwie go nie było, książka jakby urywa się niedokończona. • Finalnie jestem rozczarowana.