Fabuła wydawała mi się naprawdę ciekawa, dlatego sięgnęłam po tę pozycję. Jednak bardzo się rozczarowałam. Przede wszystkim bardzo ciężko się w nią wciągnąć.Przewidywalna i niestety nie zachwyciła mnie. Książka mnie jakoś nie porwała, wręcz nudziła .

Książka ukazuje popadanie w paranoję i obłęd, to jak inni mogą wpływać na nasze zachowanie. Pierwsze 200 stron można by rzec, że wyglądały tak samo, ​nuda, flaki z olejem​.Dopiero pod koniec coś zaczyna się dziać. Jedyny plus za świetnie przygotowaną, ekspresową zemstę, ale to za mało, żeby komuś polecić.Faktycznie szybko się czytało, ale nie przeczytałabym jej drugi raz.

To trzecia część czyklu ,,Karuzela,", jakże przeze mnie wymęczona. Postacie mi się plączą, są właściwie jednakowe, a cała fabuła trzech tomów jest napisana na jedno kopyto. Kobiety pyskate i aroganckie a faceci niezmordowani ruchacze. • Do tego wciąż to samo, zero tajemnicy, zero akcji, tylko monotonne flaki w oleju. Jestem totalnie zawiedziona pomimo, że lubię styl pani Świst.

“Sitwa” to druga część serii o losach Olki i Piotra. Tym razem głównymi bohaterami są Lilka Płonka i Michał Grosicki. Pojawili się oni w poprzedniej części, jednak dopiero w tej poznajemy ich lepiej. Kontynuacja wątku przestępczego, środowiska prawników i policjantów. Autorka ma utarty styl, gdzie króluje wyuzdana relacja, cięty język i nieb­ezpi­ecze­ństw­o, które czai się na każdym kroku. Bardzo dynamiczna książka.Bawi mnie jej poczucie humoru i cięte riposty i chociaż nie jest to literatura najwyższych lotów lubię się przy niej odstresować.

Książki Pauliny Świst są pisane według jednego schematu: pyskata dziewczyna, facet pożal się Boże samiec alfa i historia kryminalna w tle. Świst po raz kolejny udowodniła, że opowieść w świecie przestępstw, adwokatów i prokuratorów nie musi być nudna. Nie jest to książka wysokich lotów, ale jeśli ktoś lubi kiedy akcja jest bardzo dynamiczna i nie przeszkadzają mu wulgaryzmy to śmiało może sięgnąć po tą pozycję. Odciąga od rzeczywistości i bawi do łez.