Zaczęłam od "Polska odwraca oczy", więc zachwyciłam się autorką. Potem doczytałam jeszcze ze dwie pozycje - ok. Po przeczytaniu "Obłędu", który mnie kompletnie rozczarował nie miałam chęci na inne "dzieła" p. Kopińskiej. Aż któregoś dnia trafiła w moje ręce książka "Lekarstwo dla duszy". A co mi tam, moje rozgoryczenie już minęło, dam szansę. Pierwsze co mi się rzuciło w oczy to czcionka - ogromna, drugie to krótkie formy. Lubię. I to by było tyle. Krótka forma, a jakże, ale poprzedzona skopiowaniem tekstu z treści na początku, więc już nie krótka a minimalna. Ale żeby choć ten minimalizm rzucał na łopatki... Nie. Powtórzenia z poprzednich książek, powtórzenia z tej samej książki co parę rozdziałów, nic nie wnoszące monologi - nuda. Mam wrażenie, że książka napisana na siłę, byleby coś wydać. Nie, zdecydowanie nie polecam i nie dam już szansy.

Granice, potrzeby, reguły, tak/nie,odpo­wied­zial­ność­. Jak to u Juula, krótko, konkretnie, mądrze. Kompendium.

Zupełnie przeciętna książka. Fabuła nudnawa, zakończenie banalne. Nie. Nie dla mnie ta książka.

Wspaniała książka - prosta fabuła, ale sięga do dna naszej duszy. Człowiek myśli, oj dużo po przeczytaniu myśli. Polecam.

Ktoś to wreszcie napisał, wreszcie zostało to powiedziane głośno. Włos się jeży jak czyta się o metodach nauczania i atmosferze panującej w takich szkołach. Niestety, nie zaskoczyło mnie to.