Sięgnęłam właśnie po książkę Paula Richarda Evansa "Bliżej słońca". Jest to druga czytana przeze mnie powieść tego autora. Wcześniejsza, • pt. "Obiecaj mi", zaciekawiła mnie bardzo i spowodowała, że postanowiłam zaglądnąć do innych jego książek. Już początek zapowiadał się bardzo ciekawie. Autor rozpoczyna akcję powieści od przedstawienia kilku różnych wątków: młody lekarz, próbuje ratować życie dwojga ludzi: chłopca i mężczyzny, ale jest bezsilny wobec tych przypadków, pacjenci umierają, mimo jego wysiłków, a główna bohaterka powieści Christine, tydzień przed ślubem, zostaje porzucona przez narzeczonego i przeżywa poważny kryzys. Koleżanka namawia ją, na wyprawę z wolontariuszami do Peru, na której mają pomagać ubogim, bezdomnym dzieciom... • Los łączy bohaterów i sprawia, że ich życie zmienia się i przewartościowuje. W wyniku ciężkich przeżyć nie załamują się, lecz sens życia odnajdują w pomocy słabszym i bezbronnym. Książka wzrusza, uczy empatii, a czasem wywołuje uśmiech na twarzy czytelnika.

Książka "Twoje listy chowam pod materacem : korespondencja 1971-2002" zrobiła na mnie duże wrażenie. Sara, zbuntowana nastolatka, jest autorką listów do słynnej pisarki Astrid Lingren, w których, z rozbrajajacą szczerością opisuje uczucia, jakie przeżywa nie radząc sobie z codziennością i obowiązkami szkolnymi. W osobie znanej pisarki znajduje swoja powiernicę i nie obawia się opisać jej wszystkich swoich kompleksów, wad i złych zachowań, z których doskonale zdaje sobie sprawę. Przy okazji obnaża swoje wnętrze: bardzo wrażliwe, podatne na zranienia, przepełnione pragnieniem akceptacji i bycia kochana i lubianą. Skrajne emocje okresu dojrzewania nie pozwalają jej na uzyskanie stabilizacji emocjonalnej. • Nowa "Przyjaciółka" pozwala jej na uzewnętrznienie tych emocji • i prowadzi ją przez burzliwy okres dorastania, pokazując Sarze wartości i sens życia oraz wybory, jakich powinna dokonać, by stać się dojrzałym, mądrym, spełnionym człowiekiem. Jest jej powiernicą duchową i pomaga Sarze zrozumieć siebie i świat, w którym żyje. Sara podlega często uczuciom nienawiści do siebie, co owocuje tym, że nienawidzi również świata i ludzi, którzy są koło niej m.in. nauczycieli, uważając ich za kogoś, kto ma nad nią władzę. Nie chce, i nie akceptuje tej władzy, i broni się przed nią agresywnym zachowaniem. Astrid Lingren uświadamia jej, że sama Sara też przez swoje zachowanie okazuje włądzę nad innymi i też jest źródłem ich udręczeń. Sara jest leczona w ośrodku psychiatrycznym, ponieważ ma problemy ze swoją osobowością. Podziwia Astrid Lingren za jej twórczość literacką i sama też pragnie zostać sławną aktorką lub pisarką. Ze względu na częste wagary trafia do rodziny zastępczej, ale najlepiej czuje się u swojej babci do której ma zaufanie. Z korespondencji dowiadujemy się też sporo o samej pisarce, która opisuje Sarze jak to jest być sławnym pisarzem, dlaczego pisze, co sprawia jej najwiekszą radość i daje satysfakcję. Dzieli się swoimi przemyśleniami o życiu, pisze o swoim warsztacie pracy i ulubionych miejscach. Patrzy na dziewczynkę oczyma babci, bo sama ma już swoje wnuki, które bardzo kocha, więc również dla Sary ma dużo miłosci, cierpliwości i wyrozumiałości. • Nie zdradzam wszystkich tajemnic tej fascynującej lektury, ale bardzo gorąco polecam każdemu czytelnikowi. Warto ją przeczytać, bo pozwala zrozumieć pewne mechanizmy jakim podlega człowiek, który • w dzieciństwie i młodosci nie znajduje zrozumienia i miłosci, nie radzi sobie ze sobą i otaczającym światem. Pokazuje też, jak przez miłość, cierpliwość, okazane serce można wpływać na zbuntowanego nastolatka, który chce znależć swoje miejsce w świecie i stać • się wartościowym, kochającym i kochanym człowiekiem. Pokazuje też Kto tak naprawdę stoi za prawdziwą, wewnętrzną przemianą człowieka.

Książka, którą właśnie skończyłam czytać, zafascynowała mnie z kilku powodów. Przede wszystkim jest zapisem autentycznej drogi autora, który świadomie porzuca stabilne, uregulowane już życie. Pakuje plecak, i bez gotówki rusza w Polskę. Ufając Bogu, zawierzając się całkowicie Jego Opatrzności, chce poznać ludzi, którzy całe swoje życie poświęcili Bogu, pełniąc służbę wśród opuszczonych, odrzuconych, uzależnionych. Chce także poznać tych, którzy tej pomocy potrzebują, bo sami nie potrafią sobie poradzić z życiem, nałogami, bezdomnością, samotnością. Dzięki tej wędrówce trafia do kilku wspólnot chrz­eści­jańs­kich­, gdzie żyje przez jakiś czas wśród mieszkańców, poznając ich życie, uczestnicząc w smutkach i radościach. Zawiera przyjaźnie i zmienia swój sposób myślenia o Bogu, życiu, ludziach, mówiąc krótko: prze­wart­ości­owuj­e swój świat. Okazuje się, że szczęście, miłość i przyjaźń są możliwe w środowisku wychodzących z nałogu młodych chłopców - narkomanów we wspólnocie Cenacolo, wśród bezdomnych, czy wśród ludzi w różny sposób niep­ełno­spra­wnyc­h. Co więcej ta miłość jest autentyczna i nieobłudna. Autor czuje obecność i dotknięcie Boga w miłości i radości, którą zauważa żyjąc w tych wspólnotach. Widzi bezinteresowną pomoc, miłość, okazywaną czułość. Ma też refleksję, że często nie doświadczają tego ludzie przywiązani do dóbr materialnych, którzy nie potrafią ofiarować siebie innym. • Wszystkie te przeżycia i wrażenia podsumowuje końcowa refleksja autora, zachęcającego każdego z nas do podjęcia takiej jak on wędrówki: • "Nawet się nie spostrzeżesz, kiedy w lekkim powiewie, promieniach zachodzącego słońca, opadającym liściu, śpiewie ptaków, uścisku ręki, skinieniu głowy, delikatnym uśmiechu, krótkim spojrzeniu w oczy - dotkniesz Boga"

Świetnie napisana historyczna książka, autora znanego nam już wcześniej z kilkutomowej powieści biograficznej o Napoleonie. Atutem autora jest dobry, char­akte­ryst­yczn­y dla niego styl: barwnie przedstawia sytuacje, miejsca, tworzy pewnego rodzaju obrazy, szeroko opisuje tło wydarzeń, czym działa na wyobraźnię czytającego. Ale nie jest to jedyna zaleta tej książki. Powieść napisana przez Maxa Gallo składa się z trzech części:każda z nich opowiada o ludziach, którzy mieli wielki wpływ na rozwój chrześcijaństwa we Francji i w Europie. W pierwszej części poznajemy osobę Św. Marcina z Tours, w drugiej Chlodwiga a w końcu w trzeciej części autor przybliża nam postać świętego mnicha Bernarda z Clairvaux. Nawiążę może tylko do pierwszej części tej książki. Główny trzon tej opowieści stanowi ciekawa polemika między ojcem i synem. Stojący na progu śmierci starzec próbuje dociec, dlaczego jego syn wychowany w kulturze Starego Rzymu zostaje chrześcijaninem, uważa, że jego syn stał się łupem niebezpiecznej sekty i zmarnuje sobie życie. Antoniusz opowiadając o życiu świętego Marcina z Tours stara się wpłynąć na zmianę myślenia ojca Juliusza Galwiniusza, przy okazji prezentuje wartości jakie są dla niego najważniejsze, które chciałby realizować w swoim życiu. Czy przekona starego hedonistę ? Zachęcam do przeczytania tej książki, jest nie tylko dobrze napisana i czyta się ją z przyjemnością, ale można się też z niej dużo nauczyć. Myślę, że opowiedziane tu historie wielu osobom pomogą zastanowić nad światem prawdziwych wartości i skonfrontować z nimi swoje życiowe wybory.

Książka Romy Ligockiej "Dobre dziecko" jak wcześniejsze pozycje tej autorki napisana jest bardzo przystępnym językiem. Potoczysty styl i lekkość pióra to charakterystyczne cechy jej pisarstwa. Temat który podejmuje w tej książce to niezwykle dramatyczny czas dojrzewania autorki w PRL-owskiej rzeczywistości, w środowisku, gdzie nie czuje się w pełni akceptowana i kochana. Matka autorki boryka się z trudną miłością pozostając w związku z żonatym mężczyzną, co ma wpływ na jej relacje z dzieckiem. Podejmuje nawet próby samobójcze, z których kilkakrotnie ratuje ją córka. Matka kocha swoje dziecko, ale nie radzi sobie z wojennymi traumami, które pozostają tez żywe we wspomnieniach nieletniej Romy. Autorka czuje się nieakceptowana w szkole ze względu na swoje żydowskie pochodzenie, nie może znaleźć przyjaciół, gdyż wojenne przeżycia sprawiają, że przeżywa silne lęki i brak zaufania do otoczenia. Jest to literacka próba poukładania sobie przez autorkę swoich przeżyć i oczyszczenia się z ciężkich, głęboko raniących doświadczeń lat dziecinnych i młodzieńczych, które niewątpliwie zaważyły na jej życiu. Czytelnik odczuwa silną empatię z autorką, czytając o wydarzeniach pełnych bólu, samotności i alienacji. Jest to także wbrew pozorom książka o afirmacji urody życia. Radość życia odnosi zwycięstwo nad grozą wojny, nad zranieniami doświadczanymi przez autorkę. Wyrasta ona na samodzielną, zaradną kobietę, która głęboko skrywa swoje przeżycia. W tej książce poznajemy kolejny etap w życiu autorki, który pozwala nam zrozumieć jej osobowość, uczucia i emocje, a także trudne wybory i relacje międzyludzkie. • Akcja rozgrywa sie w powojennym Krakowie i dotyczy konkretnych ludzi, dlatego jest tez ciekawym świadectwem czasów doby PRL-u. Polecam tę książkę wszystkim miłośnikom twórczości Pani Romy Ligockiej. Dla tych którzy jeszcze jej nie znają może to być propozycja, która zachęci do siegnięcia do wcześniejszych książek autorki m.in. słynnych wspomnień z getta krakowskiego pt. "Dziewczynka w czerwonym płaszczyku".