Twórczość artystyczna kierowana do dzieci wpada obecnie często w dwie pułapki – bezrefleksyjne, proste nawiązywanie do estetyki współczesnej fantastyki oraz kreowanie historii, które nie niosą za sobą żadnych wartościowych treści, a dostarczają tylko przyjemności w trakcie lektury. Klasyczny sens bajki jako opatrzonego morałem gatunku literackiego mówiącego o wartościach uniwersalnych częściowo zanika.

Potworna Michasia Marleny Rytel jest jednak przykładem książki, w której w sposób bardzo umiejętny nawiązano do tradycji literackiej. Wplecenie w historię postaci kotka Łobuza, wątku odpo­wied­zial­nośc­i dziecka – ale przecież też każdego człowieka – za oddane mu pod opiekę zwierzę, a także powierzenie kotkowi przedstawienia historii o cierpieniu – to nawiązanie do najcenniejszych tradycji bajki. Opowieść ta świetnie nadaje się do prze­dysk­utow­ania­ pojawiających się w niej problemów z dzieckiem. Co więcej, nauka czytania może być dzięki tej książce i wciągająca, i moralnie rozwijająca.

www.facebook.com

„Przetrwać noc” – dwuczęściowa powieść Krzysztofa P. Łabendy jest w dość znacznym stopniu kontynuacją wydanej wcześniej nakładem wydawnictwa „Psychoskok” innej powieści tego autora pt. „Kleszcz”. Zarówno w jednej, jak i drugiej, czytelnik trafia w czasy, kiedy to Polską rządzi niepodzielnie jedna partia: Pobożni i Sprawiedliwi. W praktyce zaś władzę absolutną i despotyczną sprawuje Naczelnik Państwa – Mirosław Warszawski. Polska Pobożnych i Sprawiedliwych, to kraj wyznaniowy, w którym służby specjalne, a szczególnie opisane wcześniej w „Kleszczu” Oddziały Wzmożonego Wspierania Prawa, kontrolują wszystkich, wszystko i zawsze. W takiej rzeczywistości przychodzi żyć bohaterkom ”Przetrwać noc” – Grażynie i Gracji (późniejszej Bożenie). Obie poznajemy w chwili, gdy poświęcają się służbie Bogu w zakonie. To siostra Gracja „złowiła” Grażynę i sprawiła, że ta wstąpiła do klasztoru. Obie też zakon opuszczą, dochodząc do wniosku, że życie jakie tam mają wieść do końca swoich dni (zakłamane, zabijające w nich człowieczeństwo i, wbrew pozorom, gnuśne) jest nie dla nich.

Pierwsza część powieści opatrzona przez autora tytułem „Czarna perła” pozwala czytelnikowi poznać podłość i bezwzględność tajnych służb i mizerię intelektualną większości ich funkcjonariuszy. Na plan pierwszy wysuwa się tu psychopatyczny kapitan Kamil Witkowski.

W tej części opowieści swoją czarną noc musi przetrwać zarówno Grażyna, odtrącona przez rodzinę po odejściu z klasztoru, zgwałcona przez kumpli Witkowskiego, jak i żona kapitana, która odkrywa prawdziwą twarz psyc­hopa­tycz­nego­ męża.
Część druga – „Pęczek konwalii” to losy Gracji, która po odejściu z zakonu wraca do swojego pierwotnego imienia – Bożena. Jej nocny koszmar, który powinna przetrwać, to brutalny i prymitywny funkcjonariusz Pobożnych i Sprawiedliwych, wiejski nauczyciel języka niemieckiego, Waldemar Wąsik. To on doprowadzi do tego, że Bożena poroni ich dziecko. To on będzie ją dręczył i dążył do tego, by uczynić z niej swoją niewolnicę. Ta noc, którą Bożena musi przetrwać, to także jej choroba nowotworowa (białaczka) i groźba śmierci, jaka nad nią zawiśnie. W tym przypadku wybawienie przyjdzie, choć ani Bożena, ani jej dawna przyjaciółka Grażyna, o tym nie będą wiedzieć, właśnie od Grażyny – anonimowej dawczyni szpiku.
Tak jak po najczarniejszej nawet nocy przychodzi jasny dzień, tak i w najnowszej powieści Łabendy wszystko kończy się szczęśliwie. Miłość zwycięża. Jest nawet nadzieja, że despotia Pobożnych i Sprawiedliwych dobiegnie wkrótce końca.
„Przetrwać noc” zawiera także całkiem sporo wysmakowanych scen erotycznych i, jak to u Łabendy, odwołań do świata muzyki i kuchni, w której nie może zabraknąć dobrego wina.

bonito.pl
lubimyczytac.pl
autorzy365.pl

Biegałam i pytałam o marzenia. Marzenia pozostawały te same, zmieniali się tylko ludzie… – tak autorka kończy swoją książkę, a ja tymi słowami chcę rozpocząć résumé tego, co

Czytelnik znajdzie w tej niezwykłej publikacji.
Lekkie pióro autorki i jej reporterska pasja powodują, że kolejne strony przewraca się z zapartym tchem, czekając na rozwój wydarzeń i smaczki, które autorka przy wielu okazjach nam serwuje.

Trudno sklasyfikować tę książkę, bo jest to i z zębem napisany reportaż z brazylijskich slumsów, i socjologiczna (czy tylko socjologiczna?) rozprawka.

Ogromne wrażenie zrobiły na mnie emocjonalne relacje autorki ze spotkań z poszczególnymi ludźmi. Ze starym człowiekiem w Rio de Janeiro, który po rozmowie z autorką podniósł się z rozpaczy i stwierdził, że właśnie dostał „wędkę”, więc doraźnej pomocy już nie potrzebuje, bo sam będzie sobie „łowił” lepszy los. Z funk­cjon­ariu­szam­i brutalnej brazylijskiej policji specjalnej. I z dziećmi, żołnierzami mafii w faweli, które to spotkanie autorka tak podsumowuje:

Wszyscy gdzieś w głębi jesteśmy zagubionymi dziećmi, nie wiedzącymi, jaką drogą pójść przez życie. I to sprawia, że życie jest tak piękne i fascynujące. Takie właśnie małe i zagubione dzieci widziałam w chłopcach z karabinami.

Jest to książka, która ma jeszcze jeden niezaprzeczalny atut: zdjęcia. Niby zwyczajne zdjęcia biednej brazylijskiej codzienności, obrazy wbijającej w ziemię „architektury” faweli. Ale te zdjęcia robią ogromne wrażenie, bo – w epoce wsze­chog­arni­ając­ych papuzich (wszak jesteśmy w Brazylii!) kolorów – są czarno-białe!

Tę książkę koniecznie trzeba przeczytać. A po lekturze pomyśleć: o sobie i o innych ludziach!

do kupienia
www.nieprzeczytane.pl
bonito.pl
www.psychoskok.pl