Biografie muzyków przeważnie oparte są na jednym schemacie – nieszczęśliwe dzieciństwo, ciężka praca, realizacja marzeń, nagły wzlot, bolesny upadek, zrozumienie win, odkupienie, powrót na szczyt. Nawet bez wnikliwej znajomości życiorysu Eltona Johna, nie trzeba wiedzieć, że jego życie do nudnych czy zwyczajnych nie należało. Na własne oczy obserwował narodziny takich gwiazd jak The Beatles czy Elvis Presley, a potem… został legendą. Ale jak do tego doszło? Jak mały, gruby chłopczyk z prowincji stał się jednym z najw­ybit­niej­szyc­h Artystów w historii rocka, od lat pozostając w czołówce najlepiej sprzedających się, nagradzanych i uwielbianych piosenkarzy wszech czasów? Jak doszło do tego, że nieśmiały chłopczyk, który wstydził się publicznych wystąpień, dzielił wiele lat później scenę z takimi gigantami jak John Lennon, Paul McCartney, George Michael, Phil Collins czy Rod Stewart? Jak grało mu się w kalambury z Bobem Dylanem? I jak doszło do tego, że Stevie Wonder prowadził jego skuter śnieżny? Przygotujcie się na jazdę bez trzymanki, pełną barwnych anegdot, podczas których będziecie nie tylko wybuchać śmiechem, ale i poczujecie szklącą się w oku łzę. „Ja” to jedna z najlepszych i najszczerszych muzycznych autobiografii, jakie przyjdzie Wam przeczytać!

Polityka to bagno – nie jest to może specjalnie odkrywcze stwierdzenie, ale właśnie takie zdanie nasuwa się na myśl po lekturze tego reportażu. I to nie chodzi nawet o to, że jest to książka wstrząsająca, pokazująca kulisy polityki czy partyjnych decyzji zapadających na samych szczytach. Bo jest to opowieść o czymś zupełnie innym; autor bowiem postanowił ruszyć za największymi partiami politycznymi w kampanijną wyprawę po Polsce, ale nie podając się za dziennikarza. Z perspektywy zwykłego obywatela pojawiał się więc zarówno na wiecach PiS-u, jak i PO, Wiosny, Konfederacji i PSL-u. I co zauważył? Że konflikty i afery, którymi całymi dniami żyją stacje informacyjne starające się nakręcać spirale nienawiści, niewiele mają wspólnego ze zmartwieniami zwykłych obywateli. Oczywiście, pojawiają się tu czasem politycy, ale w roli drugoplanowej; głównymi bohaterami są tu zwyczajni ludzie, wyborcy z jednej i drugiej strony politycznej barykady. Co wynikło z obserwacji Krawczyka? Skąd więc wynika taka sytuacja? I czy na pewno podziały są politykom na rękę? Przekonajcie się sami!

„Ulica strachu” to klasyczny cykl amerykańskich powieści autorstwa R.L. Stine’a, łączący elementy horroru z literaturą młodzieżową. Pierwsza część została wydana w 1989 roku i na ten moment klasyczna seria liczy ponad 50 tomów (wraz ze wszystkimi historiami pobocznymi wyszłoby ich natomiast ponad 150!). Cykl ten przeżywa właśnie drugą młodość za sprawą ekranizacji trzech z nich, zrealizowanych przez platformę streamingową Netflix. Właśnie te części zostały wreszcie wydane w Polsce i w końcu trafiły też do Wypożyczalni Centralnej. Dziś polecamy Wam tom drugi, jednak spokojnie – nieznajomość pozostałych części nie jest obowiązkowa. Jest to książka w sam raz na wakacje – napisana relatywnie prostym językiem, czyta się ją płynnie (szczerze mówiąc, da się ją przeczytać nawet w jeden dzień, mając do dyspozycji trochę wolnego czasu), napięcie ani na chwilę nie spada, rozdziały kończą się cliffhangerami, a bohaterów zdecydowanie da się lubić. Czego więcej oczekiwać od dobrej, odprężającej (choć momentami przyprawiającej o szybsze bicie serca) lektury na lato?

Na wstępie uprzedzamy, że powieść, o której dziś piszemy, nie jest niez­obow­iązu­jącą­ lekturą, w sam raz na wakacje nad morzem. Nie jest to książka lekka (przynajmniej jeśli chodzi o treść, bo gabarytowo – wręcz przeciwnie), którą można przeczytać w tak zwanym „międzyczasie”. „Kieszonkowy atlas kobiet” to bowiem historia o wyrzutkach (czy może raczej: wyrzutkiniach), których codziennością jest godzenie się z własną innością. Mamy tu więc kobietę, której niezbyt wyszło w życiu, starszego pana, który w domowym zaciszu przebiera się w kobiece stroje i starszą panią, która przeżyła wojnę. Tych ludzi łączy jedno – są wykluczeni/-one. Sylwia Chutnik prezentuje powieść pełną natu­rali­styc­znyc­h scen; niczego nie upiększa, a wszystko jest dokładnie takie, na jakie wygląda. Nie dajcie się jednak zwieść: to książka z drugim dnem, mądra i skłaniająca do przemyśleń.

Mistrzyni szwedzkiego kryminału łączy siły z najlepszym mentalistą wśród pisarzy, Henrikiem Fexeusem! Dzięki tym dwojgu pisarzy powstała książka wybuchowa i fascynująca. Mimo, że do „najs­zczu­plej­szyc­h” ona nie należy, liczy niemal 700 stron, to akcenty są w niej znakomicie rozłożone; akcja świetnie koresponduje z momentami obyczajowymi, w których poznajemy bliżej głównych bohaterów, a podczas prowadzonego śledztwa nie można ani na chwilę się rozkojarzyć, bo możliwe że przepadnie nam jakiś ważny detal, który już za chwilę okaże się kluczowy. Nic, tylko czytać i… czekać na kolejny tom, bowiem Läckberg już oficjalnie potwierdziła, że to dopiero początek przygód Vincenta i Miny!