Jolanta jest zwykłą, niewyróżniającą się dziewczyną. Mieszka na warszawskim blokowisku i próbuje nadać swojemu życiu jakiś kierunek. Matka, porzucona przez ojca i nadużywająca alkoholu zmarła, zaś starszy brat Piotr, nie szczędzi siostrze przykrości i – zanim na dobre wyjedzie za pracą za granicę – podpowiada jej zawód krawcowej, który w ostateczności nasza bohaterka wybierze. Jolanta jest samotna i wyobcowana, w jakiś sposób nie przystaje do swojej współczesności. Powściągliwa, kieruje się dewizą aby nie czuć zbytnio, nie angażować się ponad miarę, nie dumać. Marzenia staja się dla niej sferą prawdziwego życia i wolności, którą cały czas zakłócają powszednie troski i niepokoje. Tęsknota za ojcem mijanym raz po raz na ulicy, ojcem, który ułożył sobie życie u boku drugiej kobiety, pomieszana z chęcią znalezienia kogoś bliskiego, powiernika, przyjaciela w ostateczności spełza na niczym. Pierwszy wakacyjny wyjazd i poznany podczas niego chłopak staną się trampoliną do przyszłości. Dziecko, małżeństwo i proza codzienności nie będą jednak saty­sfak­cjon­ował­y Jolanty. Nie znajdzie w tym wytchnienia, nie będzie potrafiła cieszyć się swoim małym, własnym światem. Zatroskany mąż nie będzie w stanie odepchnąć od Jolanty znużenia, apatii, głębokiej melancholii, a może i nawet depresji. Samobójcze myśli i rodzaj ciągłego strapienia staną się dla bohaterki chlebem powszednim. Proste na pozór życie, z każdym dniem będzie się coraz bardziej komplikować. Alkohol stanie się znieczulaczem codziennej rutyny. „Jolanta” to powieść o dojrzewaniu i formowaniu się charakteru. O tym, że każdy jest pojedynczy i pędzi tylko swoje, niepodrabialne życie. Proza ta opowiada o skomplikowanym wchodzeniu w dorosłość, o braku zrozumienia, próbie znalezienia akceptacji. Traktuje o niemożności przystosowania się do codzienności, o nieudanej próbie odnalezienia się pośród rzeczywistości, której kolejne dni pracują na naszą nieobecność.

Agnieszka Mirahina pisze na przekór stateczności słów, w imię płynności języka, wyzyskując jego rozmaite moce i ukryte syntaktyczne energie. Autorka "Do rozpuku" eksploruje podziemne pokłady znaczeń, „spienionego języka kwieciste wiązanki”. Kolejne słowa w wersach zderzają się jak cząsteczki hadronów, melodia wiersza płynie na przekór trzaskom i zgrzytom. Rozregulowane poetyckie pokrętło miksuje kolejne wrażenia, miraże, wrzenia, wierzenia. Poetyckie częstotliwości rozchodzą się na wszystkie strony, a wiersze stają się poligonem dla maksymalnie „rozkręconego” języka. Rym i rytm ustawiają do siebie wersy. Na tym targowisku wrzawy przekrzykują się i nawołują widmowe głosy. Adam Mickiewicz spotyka Rafała Wojaczka, Tadeusz Gajcy Mikołaja Sępa – Szarzyńskiego, gdzieś z boku przygląda się temu Andrzej Sosnowski i kręci głową na tak, kiedy poetka mówi: „nie ma ryzyka / nie będzie języka”. A w tle taki "Refren": „(noc w noc się zapada) / i na zło, spienionym snom / poleją się łzy / i odezwie grom”. Nad ulicą gwarną i swarną. Na skrzyżowaniu słów i znaczeń.

„Nazywam się Latte. Urodziłam się w kraju, gdzie wiosną kwitną jabłonie i marcują się koty. Latem ludzie szukają schronienia przed słońcem w cieniu wiekowych dębów, jesienią dywany szeleszczących pod butami liśćmi szczelnie pokrywają ziemię, a niebo atakuje kasztanami”. Latte jest wrażliwą dziewczyną, która dorasta razem z matką, stroniącą od świata i ludzi. Tajemnicze zachowanie Fi będzie z czasem rodziło coraz więcej kłopotliwych pytań córki. Przeszłość rzuci się cieniem na teraźniejszości Latte i wciągnie ją w historie, które okażą się skomplikowane niczym zapleciony warkocz. Tomczyszyn sprawnie żongluje rozmaitymi konwencjami literackimi, wyzyskując wątek kryminalny, który wpleciony jest w historię rodem z literatury fantastycznej, całość zaś jest opisem tła, obyczajów i środowiska młodych ludzi, którzy wchodzą w dorosłość i muszą po raz pierwszy zmierzyć się z własnymi oczekiwaniami i marzeniami. Rozczarowania idą w parze z sukcesami, opisy współczesnego społeczeństwa z refleksjami związanymi ze sztuką. Powieść jest napisana lekko, czyta się ją sprawnie, magia przeplata się z realizmem, powierzchowność rzeczywistości z głębią świata duchowego.

Wiersze Matywieckiego bliskie są filozoficznym nastrojom, stanom zamyślenia, poeta przygląda się w nich przemijaniu ludzi i zdarzeń. Pyta o rzeczy najtrudniejsze, dotyczące naszej skończoności wpisanej w nieubłagany ruch odchodzenia. Historia zostaje ukazana jako przestrzeń, która ogranicza ludzką egzystencję do tych niewygodnych ruchów myśli, zogniskowanych na pytaniach ostatecznych. Surowe, pełne bólu wiersze, mierzą się z prawdami, od których nie polepsza się nasze samopoczucie. Intelektualna głębia i nieskrywana emocjonalność przydają kolejnym wersom poloru. Ich nieprzebrana chęć by choć na moment zbliżyć się, dotknąć umykającego sensu, wydaje się tragiczna i nieodwołalna. Choć i tak wypada nam zapamiętać: „napisane / przed pismem / narysowane / przed kreską // niewidzialne / rysunki poety / są jego prawdziwą poezją / wywołał je / z tego co widzi / żeby były nietrwałe / jak obraz / jak głos // nigdy na papierze / nigdy w wierszu”.

Olav pracuje jako płatny morderca dla Daniela Hoffmanna, który rządzi heroinowym półświatkiem stolicy Norwegii. Pozbywa się niewygodnych dla szefa ludzi, sam starając się zachowywać anonimowość i stroniąc od większego kontaktu z innymi. Wszystko zmienia się i komplikuje w dniu kiedy Daniel prosi Olava o pozbycie się swojej żony, Coriny, którą podejrzewa o zdradę. Olav przygotowując się do zadania nieszczęśliwie eliminuje kochanka kobiety, który okazuje się spokrewniony z Danielem. Na domiar złego, sprawy komplikują uczucia jakie zaczynają targać Olavem do kobiety na którą dostał zlecenie. Prócz tego, Rybak, śmiertelny konkurent Daniela nie zasypuje gruszek w popiele i walczy o strefę wpływów. Szybki, zwrotny i pełen dobrego tempa kryminał, który czyta się jednym tchem, co podkreśla klasę uznanego Norwega.