Ponieważ 21 marca obchodzony jest Światowy Dzień Poezji chcielibyśmy zaproponować lekturę książki poetyckiej, autorem której jest Bartosz Suwiński. Tomik „Dutki” ukazał się pod koniec 2022 roku nakładem wydawnictwa Forma. Poezja Suwińskiego jest drobiazgowa, zwarta, a zarazem pełna (nie)codziennej uważności. Autor wierszy koncentruje się na słowie, uważnie stąpa po ziemi, patrzy pod nogi i spogląda w niebo, aby niczego nie przegapić, niczego nie stracić. W jednym z liryków czytamy: „Ptaki skubią trawę, nabijają na dzioby / dżdżownice, odchylają łebki w tył. // Prochy nie chcą się o nic wystarać dla płomieni, / pomimo obietnic złamanych. Dmijcie, dutki!”.

Książka Joanny Gromek-Illg o genialnej polskiej poetce jest, jak przyznaje sama autorka, skoncentrowana na życiu wewnętrznym twórczyni. Podpowiedzią w tej sferze stały się fragmenty prywatnej korespondencji Wisławy z jej bliskimi oraz przeprowadzone z nimi rozmowy. Powstała w ten sposób opowieść, która pozwala na wejrzenie za kulisy procesu kreacji i pomaga zrozumieć jego kontekst. Takt autorki i jej dokumentalne wyczucie w opracowaniu udostępnionej wiedzy, pozwoliły na stworzenie wizerunku poetki, który oddaje cechy jej złożonej osobowości, nie naruszając granic jej intymności. Ta biografia wewnętrzna „Wisełki”, wydana przez „Znak” w 2020 roku, mimo stałej aktualizacji badań na temat Szymborskiej, nadal intryguje i pozwalając zbliżyć się do historii życia poetki  wzrusza.

W książce laureatki Paszportu „Polityki” znajdziemy dwanaście opowiadań, których wspólnym mianownikiem jest anomalia. Świat przedstawiony w tych historiach nie ma wyraźnie zaznaczonych reguł, tu wszystko może się wydarzyć – pnącze fasoli wyrastające z nosa pewnej kobiety, matka zasypiająca w sen zimowy, tajemniczy lot w kosmos, czy wyludniająca się wieś, w której przestrzeń opanowywana jest przez bujnie rozrastające się, tytułowe samosiejki. Autorka wprowadza czytelnika w specyficzny rodzaj dyskomfortu, a to naginając granice ludzkiej percepcji, innym razem zaś sygnalizując zmiany klimatyczne zwiastujące koniec epoki antropocenu. Nie są to jednak katastroficzne wizje zagłady ludzkości, a raczej zaskakujące i nie pozbawione humoru opowieści, które dają do myślenia.

Historia życia Ireny Gelblum to temat, który Remigiusz Grzela podjął po raz pierwszy w roku 2014, w książce Wybór. Nowo odkryte dokumenty skłoniły autora do opracowania kolejnej odsłony tej poruszającej biografii. Irena Gelblum była łączniczką Żydowskiej Organizacji Bojowej w warszawskim getcie, lecz po wojnie – wybrała nieistnienie – jak to określa w komentarzu do książki redaktor Marian Turski. Zmieniła tożsamość, przeobrażając się w Irenę Waniewicz – dziennikarkę, a potem włoską poetkę – Irenę Conti. Sam autor przyznaje: Choć Irena stała mi się bliższa i ujrzałem w niej człowieka z krwi i kości, to nadal pozostaje tajemnicza i nieuchwytna. Taka była dla wszystkich, którzy się z nią zetknęli. O takiej też opowiadam Czytelnikom…”. Herstoryczny aspekt badawczej postawy autora wobec źródeł, podbija wartość tworzonej przez niego prozy.

„Złodzieje żarówek” to najnowsza powieść dygresyjna Tomasza Różyckiego, której bohaterem jest młody chłopiec o imieniu Tadeusz. Akcja utworu rozgrywa się w wielopiętrowym wieżowcu, będącym dla dziecięcego protagonisty labiryntem, pełnym klatek schodowych, wind i mrocznych przejść. Wywołująca wspomnienia historia rozgrywa się w momencie, kiedy ojciec posyła swojego syna do dysponującego młynkiem do mielenia kawy sąsiada Stefana. W ten sposób pisarz zaprasza nas do świata migotliwych wspomnień – stanowiących podstawę dla niej­edno­znac­znyc­h, nierzadko śmieszno-strasznych – czasów okresu PRL.