Jarosław Kret w swojej działalności reporterskiej i dziennikarskiej przemierzył niemal cały świat. Od lat łączy pracę i życiową pasję. Ma w sobie potrzebę ciągłego odkrywania świata. Był w miejscach bliskich i popularnych, jak Alpy czy Wenecja, ale też bardzo odległych i egzotycznych, jak Malediwy lub Madagaskar. Chętnie dzieli się wrażeniami ze swoich wypraw. • W najnowszej książce zabiera czytelników do miejsc szczególnie mu bliskich. W ujmujący sposób opowiada o niezwykłych zabytkach, osobliwych zwyczajach, a przede wszystkim niepospolitych ludziach, których spotkał, ich zajęciach i tradycjach. W kolejnych rozdziałach książki, jak w kalejdoskopie zmieniają się barwne obrazy: Tunezja, Egipt, Argentyna, Syria, Mauritius... • Autor niezwykle zajmująco ukazuje magię świata, odkrywa przed nami nieznane, zaskakuje ciekawostkami. W miejscach, o których wydawałoby się napisano już wszystko, odnajduje zapomniane historie. Nie pomija też tematów istotnych dla danej kultury, przybliża na przykład rolę kobiety w krajach arabskich. W swoich relacjach z podróży nie zapomina również o wątkach polskich opisując pracę polskich misjonarzy na Madagaskarze i archeologów w Libanie.

Z jednej strony jest to niezwykła opowieść, która porywa i zachwyca. Już pierwsze zdania książki przenoszą czytelników w magiczny i nieco tajemniczy świat górskiej osady. Narracja pozwala niemal poczuć świeże powietrze oraz bliskość chmur i nieba. • Minusem jest jednak (zdaniem części klubowiczek) nadmiar wątków i zbyt rozległe opisywanie rzeczy oczywistych. Niektóre panie uznały, że autorka mogłaby opowiedzieć tę samą historię znacznie krócej i bez nużącego „lania wody”. • Pomimo iż opinie są podzielone, warto podkreślić, że „Błędne siostry” to opowieść o metamorfozie kobiety obciążonej bolesną i tajemniczą historią. Mimo malowniczych okoliczności przyrody, w jakich dzieje się akcja, nie jest to sielska opowieść o szczęściu, a raczej przypowieść o tym, jak często to, co widzimy, nie jest obiektywnym obrazem rzeczywistości, a jedynie naszą projekcją.

"Emma Forrest – autorka i jednocześnie bohaterka książki – tkwi w niebezpiecznym kołowrocie niszczących związków, samookaleczania i bulimii. • Z groźnych odmętów własnej psychiki wyrywa ją psychiatra. Jego mądrość, życzliwość i optymistyczna natura pomagają Emmie pozbierać się po próbie samobójczej. Dziewczyna znów jest twórcza, pracuje, podróżuje, pisze, a nawet zakochuje się... w gwiazdorze. • Pewnego dnia, gdy dzwoni, by ustalić kolejną wizytę u psychiatry, dowiaduje się, że człowiek, który dawał jej ogromne wsparcie i był jej mentorem, nagle zmarł. Czuje się kompletnie rozbita i zagubiona. Na domiar złego rozpada się jej szaleńczo intensywny związek miłosny. Emma jest zmuszona walczyć • o przetrwanie i powrót do równowagi." • Nie trudno się dziwić, że lektura książki nie usposobiła klubowiczek pozytywnie. Zgromadzone panie uznały, że niezwykle rzadko zastanawiały się nad problemami poruszanymi w książce, a przecież dotyczą one tak wielu ludzi. Trudna, poruszająca, niekiedy nawet irytująca i rażąca książka Emmy Forrest zmusza jednak do przemyślenia własnego życia. Dyskutujące panie doszły w końcu do wniosku, że tego typu książki pozwalają uświadomić sobie, że życie i świat, na które tak często się uskarżamy, nie są wcale takie złe, a z pewnością mogłyby być gorsze…

W powieści tej można się zatracić zapominając o zewnętrznym otoczeniu. Dzieje się tak za sprawą ciekawej i wartkiej akcji, atmosfery tajemniczości, która skaluje napięcie, tematyki szczególnie bliskiej wszystkim miłośnikom książek oraz pięknej prozy, którą czyta się z przyjemnością. Jednym słowem klimat tej książki jest tak niesamowity, że nie można się od niej oderwać.

Gdy wszystko idzie pod górkę, kiedy czujemy się zmęczeni i samotni wśród ludzi warto mieć własne "rozlewisko", które nas ukołysze i wyciszy, gdzie będziemy mogli "naładować akumulatory"... • "Dom nad rozlewiskiem" Małgorzaty Kalicińskiej opowiada właśnie o takim miejscu, którego atmosfera sprzyja rozmyślaniom, gdzie można zastanowić się nad sensem życia i odnaleźć spokój. Codzienne, prozaiczne obowiązki pozwalają bohaterom zapomnieć o niepokojach i problemach "wielkiego świata". • Książka ta to wspaniała, pełna ciepła i życiowej mądrości opowieść o drodze, którą trzeba przebyć, by odnaleźć swoje miejsce na ziemi. Pokazuje i uczy nas jak cieszyć się chwilą obecną ale też jak szanować przeszłość i tradycję. Widzimy jak wiele radości można czerpać z obecności drugiego człowieka oraz z prostych czynności, takich jak np. gotowanie wykonywanych wspólnie z bliską osobą. • Podczas dyskusji Panie zgodnie przyznały, że niewątpliwym atutem powieści jest specyficzna atmosfera miejsca jej akcji, czyli urokliwe Mazury oraz wplecenie "wątków kulinarnych", co sprawiło, że każda z nas chociaż na chwilę przeniosła się w czasy dzieciństwa. Wróciły wspomnienia rodzinnych Wigilii oraz pełnych radości spotkań z najbliższymi, którym towarzyszył zapach tradycyjnych potraw.