Elena Ferrante to specyficzna autorka. Albo można się dać porwać jej osobliwemu stylowi, albo zupełnie się tego nie poczuję. Ja po „Genialnej przyjaciółce” oraz „Córce” należę do tej pierwszej grupy, dlatego nie zdziwiła mnie tutaj wcale poetycka sceneria Neapolu, zbiór zwyczajnych życiowych wydarzeń oraz niespodziewane „urwanie” akcji. Właśnie w takich motywach tkwi urok Ferrante, a nam pozostaje czytać pozornie proste historie pomiędzy słowami i nadawać im własnej symboliki i interpretacji. • „Zakłamane życie dorosłych” to opowieść o Giovannie, dziewczynce wkraczającej w wiek dojrzewania, której życie zmienia się z momentem usłyszenia od ojca słów, że jest podobna do swej ciotki. Ciotka ta, znana jej jedynie z niepochlebnych opowieści rodziców maluje się w oczach dziewczynki jako wcielenie zła i brzydoty. Chcąc skonfrontować to z rzeczywistością Giovanna postanawia odnaleźć krewną na własną rękę wplątując się w przy okazji w zdarzenia mącące życie nie tylko jej własne ale też rodziców i bliskich. Lawirując między nied­opow­iedz­enia­mi, informacjami wpojonymi dziewczynce od małego oraz sprzecznym obrazem świata dorosłych bohaterka będzie próbowała odnaleźć własne „ja”. 8/10