Ciekawe, intrygujące ...

super się to czyta

Przez jakiś czas omijałam tę serię przez dosyć mroczne okładki narzucające mi od razu obraz dosyć mocnego i krwawego kryminału. (Nie pytajcie mnie dlaczego haha ale tak je odbierałam 😝 ) Stąd moje wielkie zdziwienie, kiedy bohaterką pierwszej części „Wiosna zaginionych” okazała się charyzmatyczna, ponad 70-cio letnia babcia, a klimat powieści był na początku bardzo zbliżony do mojego ukochanego „Trupa na plaży” Jadowskiej. Wciągnęłam się więc od razu, mając przed sobą śledztwo dotyczące tajemniczej śmierci starszego mężczyzny, łączące się ze sprawą licznych zaginięć psów a także z niewyjaśnionym wypadkiem sprzed kilkudziesięciu lat. A to wszystko w klimatycznych oparach Katowic i okolic. To dobrze napisany kryminał, z wciągającą akcją i cudowną interpretacją pani Skrzyneckiej w formie audiobooka. Jedynym minusem jest dosyć rozczarowujące (jak dla mnie) zakończenie i wyjaśnienie całej historii. Stąd ocena: 7,5

Cykl „Krystyna Lesińska” / Anna Kańtoch • Ciężkie życie mają współcześni twórcy kryminałów – wszak wszystko już było! Jak więc dostarczyć złaknionym czytelnikom opowieści świeżej, zaskakującej albo chociażby mającej szansę nie znudzić? • Otóż można eskalować makabrę (kryminał skandynawski). Można też umieścić akcję w urokliwym zakątku i żywić głównego bohatera lokalnymi rarytasami (casus Camillieriego z jego Sycylią i komisarzem smakoszem). Są też tacy autorzy, którzy się nie przejmują i jadą na opinii (wiele, zbyt wiele przypadków…). Niektórzy autorzy stawiają na nostalgię (kryminały retro i PRL-owskie) lub wyszukują jakieś rzadkie a zadziwiające zjawiska z dziedziny psychiatrii (patrz Thomas Harris i jego geniusz zła, Hannibal Lecter). • Te dwa ostatnie rozwiązania, z dobrym skutkiem, stosuje Anna Kańtoch w kryminalnym cyklu o komisarz Krystynie Lesińskiej. Policjantkę poznajemy w dziejącym się współcześnie tomie „Wiosna zaginionych”. Lesińska już od pewnego czasu przebywa na emeryturze, wspomina długą karierę policyjną (zaczętą jeszcze w milicji) i próbuje zachować godność w nierównym starciu ze starością. Może właśnie ten duch walki i stare zawodowe przyzwyczajenie sprawią, że wpadnie na trop zagadki, która dręczy ją całe życie, odkąd w latach 60. w Tatrach zaginął jej brat. Przy okazji znajdzie trupa z zadziwiającą biografią… • „Lato utraconych”, czyli drugi tom cyklu, cofa nas w końcówkę lat 90., kiedy każda minuta pogawędki przez komórkę słono nas kosztowała, a hamburger uchodził za królewskie danie. Komisarz Krystyna pracuje nad skomplikowaną, być może ostatnia w swojej karierze, dużą sprawą. W leśniczówce zginęła niemal cała rodzina wczasowiczów. I nie jest to pierwsza tragedia, która spadła na tę familię. Lesińska ma przeczucie, że obie sprawy w jakiś sposób się łączą… • Oba tomy wciągają czytelnika z dużą siłą, w obu rozwiązanie jest nietuzinkowe. Ja jednak wypatruję trzeciego tomu serii („Jesień zawieruszonych”? 😉 ) przede wszystkim ze względu na główną bohaterkę. Bo Lesińska kupiła mnie od pierwszych stron: swoim bardzo ludzkim zmaganiem, potknięciami, samoświadomością i umiejętnością przyznawania się do błędów. • No i ta paląca ciekawość, w jakie czasy zabierze nas w kolejnej książce Anna Kańtoch? Bo ducha czasów potrafi uchwycić po mistrzowsku… • Poleca Anna Cała