Super - styl, metaforyczność, język, niebanalność, historia - mój klimat. Polecam.

Jolanta jest zwykłą, niewyróżniającą się dziewczyną. Mieszka na warszawskim blokowisku i próbuje nadać swojemu życiu jakiś kierunek. Matka, porzucona przez ojca i nadużywająca alkoholu zmarła, zaś starszy brat Piotr, nie szczędzi siostrze przykrości i – zanim na dobre wyjedzie za pracą za granicę – podpowiada jej zawód krawcowej, który w ostateczności nasza bohaterka wybierze. Jolanta jest samotna i wyobcowana, w jakiś sposób nie przystaje do swojej współczesności. Powściągliwa, kieruje się dewizą aby nie czuć zbytnio, nie angażować się ponad miarę, nie dumać. Marzenia staja się dla niej sferą prawdziwego życia i wolności, którą cały czas zakłócają powszednie troski i niepokoje. Tęsknota za ojcem mijanym raz po raz na ulicy, ojcem, który ułożył sobie życie u boku drugiej kobiety, pomieszana z chęcią znalezienia kogoś bliskiego, powiernika, przyjaciela w ostateczności spełza na niczym. Pierwszy wakacyjny wyjazd i poznany podczas niego chłopak staną się trampoliną do przyszłości. Dziecko, małżeństwo i proza codzienności nie będą jednak saty­sfak­cjon­ował­y Jolanty. Nie znajdzie w tym wytchnienia, nie będzie potrafiła cieszyć się swoim małym, własnym światem. Zatroskany mąż nie będzie w stanie odepchnąć od Jolanty znużenia, apatii, głębokiej melancholii, a może i nawet depresji. Samobójcze myśli i rodzaj ciągłego strapienia staną się dla bohaterki chlebem powszednim. Proste na pozór życie, z każdym dniem będzie się coraz bardziej komplikować. Alkohol stanie się znieczulaczem codziennej rutyny. „Jolanta” to powieść o dojrzewaniu i formowaniu się charakteru. O tym, że każdy jest pojedynczy i pędzi tylko swoje, niepodrabialne życie. Proza ta opowiada o skomplikowanym wchodzeniu w dorosłość, o braku zrozumienia, próbie znalezienia akceptacji. Traktuje o niemożności przystosowania się do codzienności, o nieudanej próbie odnalezienia się pośród rzeczywistości, której kolejne dni pracują na naszą nieobecność.