Przeczytałam mnóstwo książek o Holocauście i jedynym wspólnym mianiwnikiem dla nich jest fakt, że są to historie całkowicie autentyczne i że ich bohaterom udało się jakimś cudem przeżyć to niewyobrażalne piekło. Wszystkie inne szczegóły są całkowicie odmienne. Niby dotyczą jednego miejsca - Auschwitz, a historie opowiedziane przez osoby, które tam były są diametralnie różne. Sam Pivnik jest kolejnym, który ocalał. Ocalał cudem. Miał mnóstwo szczęścia, ale niewątpliwie pomógł mu w tym również ogromny hart ducha i niewiarygodna chęć przeżycia tego wszystkiego. Doświadczył ogromnego cierpienia, strachu, lęku, nękania, a także brutalnego bicia i różnego rodzaju chorób. Doczekał się wyzwolenia obozu, lecz nie zdołał ustrzec się przed marszem śmierci. Mimo tym wszystkim nazistowskim przeciwnościom losu OCALAŁ i postanowił swą niewiarygodną historię opowiedzieć ku przestrodze. Co wyróżnia relację Pivnika na tle pozostałych historii tego typu? To, że mimo podeszłego wieku pamięta tyle szczegółów dotyczących nie tylko ofiar, co również samych zbrodniarzy. Dokładnie relacjonuje nawet jaki spotkał ich los po wielkiej przegranej III Rzeszy. Okazuje się, że niemalże każdy z nazistów wobec którego toczyło się postępowanie karne otrzymał wyrok wprost kuriozalny, całkowicie nieadekwatny do popełnionych przez nich makabrycznych zbrodni dokonanych na tysiącach niewinnych ludzi. Najbardziej żenujące dla mnie jest to, że zbrodnia ta rozgrywała się na przestrzeni aż pięciu lat. Aż pięć jakże długich lat potrzebowała Europa, żeby się w końcu obudzić i zareagować w sposób konkretny. To jest bardzo frapujące dla mnie i zarazem przerażające. Dziś też byśmy potrzebowali tyle czasu, żeby pokonać jednego sadystycznego psychopatę rangi Hitlera? Strach pomyśleć nawet. Ale to się wydarzyło i nie da się cofnąć czasu, ani przywrócić odebranych iskier życia. • Opowieść Pivnika wprost poraża czytelnika swoim realizmem. Jest wstrząsająca, brutalna i dająca naprawdę bardzo wiele do myślenia. Jak człowiek człowiekowi może zagotować takie piekło za życia? Niep­rawd­opod­obne­...