Książkę Haliny Birenbaum "To nie deszcz" to ludzie przeczytałam z wielką ciekawością. Pamiętam dawne wydania wspomnień tej autorki pt. "Nadzieja umiera ostatnia" i bylam ciekawa co nowego ma do przekazania autorka. Przypomnę, że pani Halina jest polsko-izraelsko tłumaczka, pisarką, która przed wojną mieszkała z rodzicami w Warszawie. "W czasie II wojny światowej przebywała początkowo w getcie warszawskim, a następnie w niemieckich obozach koncentracyjnych na Majdanku i Auschwitz-Birkenau. Podczas ewakuacji obozu szła w marszu śmierci do Wodzisławia Śląskiego skąd przetransportowano ją do Ravensbrück, a następnie do Neustadt-Glewe. W Auschwitz-Birkenau miała numer 48693". Tyle tytułem przypomnienia. • O samej ksiażce moge powiedziec, ze bardzo dobrze sie ją czyta. Walorem jest wielka szczerość i otwartość autorki, która mimo tego, że straciła cała rodzinę, i przeżyła piekło getta i obozów, zachowała w sobie nadzieję, wiare i miłość. To między innymi miłośc przeżyta w obozie dała jej siłę do walki o swoje dalsze zycie. Jest to jedna z wielu pozycji opowiadających o Holokauście, ale tu autorka opisuje też rzeczywistość powojenną, swoje małżeństwo i życie w kibucu razem z męzem Henrykiem. Ta rzeczywistośc jest tez trudna, ale siła ducha atorki pozwala jej przetrwac. Nie zapomina ona o przezyciach wojennych, ale swoją działalność kieruje na przypominanie i ostrzeganie przed groza wojny, przed nienawiścią i nieszanowaniem praw drugiego człowieka czy narodu. Bardzo polecam te książkę, choć niektóre analizy polskiej rzeczywistosci doby obecnej sa według mnie chybione, ale całośc jest bardzo wartościowa i warta przeczytania.

Wspaniała książka - nie tylko o getcie, obozach i wojnie... To zapis przede wszystkim o uczuciach, wolności, życiu. Książek o holokauście przeczytałam już ogrom - ta jest jedną z najlepszych. Bardzo polecam.