"Dziwna pogoda" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Joe Hilla, byłam bardzo ciekawa czego można spodziewać się po synu sławnego Kinga, ale od razu dodam, że moja końcowa ocena w żaden sposób nie jest porównaniem tych dwóch pisarzy, autor zaczynał u mnie jako czysta, samodzielna karta. • Usiadłam do tej książki z nastawieniem, że przeżyję z tą pozycją chwile grozy i przyprawi mnie ona o gęsią skórkę. Niestety, z przykrością muszę stwierdzić, że tak się nie stało. Dlaczego? • W każdym z czterech opowiadań, które znajdziemy w tej pozycji, autor lawiruje między różnymi gatunkami i wychodzi mu to różnie - raz lepiej, raz gorzej. Znajdziemy tu historię kryminalną, jest też opowiadanie z elementami fantastyki, a ostatnie rozdziały to klimat postapo i nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie fakt, że przez to czytelnik ma wrażenie, że książka, po którą sięgnął z horrorem i grozą ma mało wspólnego. Jeśli więc liczycie na mocne wrażenia to możecie się trochę rozczarować - tak jak ja. • Jedyne opowiadanie, które moim zdaniem zasługuje na najwięcej uwagi, a zakończenie sprawia, że zbieramy szczękę z podłogi, jest "Naładowany" - zdecydowanie mój faworyt, który jako jedyny wywołał we mnie spore emocje i czytałam go z wypiekami na buzi. • Jednak, żeby nie było, że książka jest słaba, muszę pochwalić autora za drugie, głębsze dno, które umieszczał w każdej z przedstawionych historii. • Poruszał takie "problemy" i tematy jak np. bezwarunkowa miłość, rasizm i podejście policji do ludzi o innym kolorze skóry (wiecie o co chodzi), homoseksualizm, sekty. Bardzo podobał mi się ten zabieg i zrekompensowało to w jakimś stopniu brak ciarek podczas lektury. • Podsumowując moje ogólne wrażenia o całości, mogę powiedzieć, że "Dziwna pogoda" jest dziwną książką - mieszanką gatunków, mieszanką wszelakich tematyk, ale napisaną w przyjazny czytelnikowi sposób. Tak naprawdę, każdy znajdzie tu coś dla siebie i każdy będzie miał odmienne zdanie na temat danego opowiadania. Książka uniwersalna, ale fanów mocnego horroru, może rozczarować.