Nie wiem czy polecić tę powieść zaliczoną do literatury obyczajowej, romans. A to dlatego, że ma bardzo kiepskie recenzje. Jednak przyznaję, że przeczytałam tę powieść z przyjemnością. • Temat wydaje się dość banalny, zdarzający się w życiu: małżeństwo , które miało trwać aż po grób, początkowo szczęśliwe, bez zagrożeń, przyjemne, po latach stało się chorym związkiem. • Autorka w swej powieści zastosowała dość ciekawy chwyt fabularny , wiedzie nas jak przewodnik po uczuciach – od trochę szalonej, ślepej miłości i to jeszcze w różowych okularach, po powoli rozpadający się związek, spowodowany „zapracowaniem” się męża i w zasadzie nieobecnością go w pieleszach domowych, aż po rozpacz i żal, a potem swoisty bunt oraz podnoszenie się z kolan życia. • Tytuł powieści wskazuje, że choć łatwo możemy pogubić się w związku, to historia 40 – letniej Jaśminy, głównej bohaterki powieści , kobiety pełnej temperamentu, a po zdradzie i odrzuceniu zrozpaczonej,pokazuje, że w życiu może być jeszcze dobrze i szczęśliwie. • Ogromną pomoc, w odzyskaniu samej siebie, niesie bohaterce brat bliźniak, przyjaciółka i rodzice, trochę oryginalni, ale pełni empatii. • W recenzji Namezis / Lubimy czytać.pl/ przeczytałam na temat tej powieści bardzo ciekawy fragment, który pozwalam sobie /myślę, że autorka recenzji nie będzie miała mi tego za złe/ przytoczyć : „Autorka serwuje nam psychoanalizę człowieka – kobiety: kobiety – mężatki, kobiety – rozwódki, kobiety – singielki, a przy okazji kobiety – siostry, kobiety – córki, kobiety – sąsiadki. Co przeżywa, jak sobie z tym radzi” • Nic dodać, nic ująć – autorka recenzji trafiła w sedno, pięknie określając Jaśminę jako bohaterkę tej powieści: kobieta - człowiek. • Choć na początku napisałam, że nie wiem czy polecić tę powieść, to jednak POLECAM , wskazując na fabułę , że to powieść o przeżyciach po rozstaniu, o których autorka opowiada bardzo prawdziwie, ale czasem sarkastycznie i ironicznie. Ukazuje załamanie bohaterki i rozpacz, ogromny smutek i żal, ale w konsekwencji podnoszenie się ku odzyskiwania samej siebie i rozpoczynaniu wszystkiego na nowo, bo bardzo ważna jest radość z „odzyskanego” życia • Kreacja postaci, styl pełen ironii i prawd, konstrukcja oparta na relacjach międzyludzkich a nie na zwrotach akcji powoduje, że czyta się powieść szybko. • Trochę drażnią powtórzenia i dość dosadny język, ale moim zdaniem to niewielkie mankamenty powieści. Bo ta powieść jest „Szczera do bólu ( … ) i ta szczerość jest rozbrajająca” /z rec. LC/”